Alle Nationale Krachten achter de PVV

Wanneer aankomende woensdag, 22 november, de zon zijn eerste stralen over de woonwijken, weides, akkers en bossen van ons land werpt, gloort er naast een nieuwe dag ook een nieuwe hoop. We weten al langer dat 22 november de dag van de hoop is. Sinds de ineenstorting van de laatste regering Rutte, sinds de grootschalige wisseling van de wacht in het politieke leiderschap en sinds de oprichting van de partij van Pieter Omtzigt, is het bekend dat na de aankomende verkiezingen dingen anders zullen worden. Wat wij nog niet wisten, zeker van de zomer niet, was hoe anders het zou kunnen worden. Nu weten wij dat wel. Ondergronds, sluipend, vond de onvrede van de Nederlanders oude paden door het verraderlijke moeras van de politiek. Kandidaten werden gewogen en te licht bevonden, de oude ridder rustte, tot hij het moment zag toe te slaan en toen was hij daar ineens, Geert Wilders. Nu gonst het in de middenklasse. De bekeerlingen bekennen zich tot elkaar. Links en rechts komt je ter ore dat hij en zij en nog tien vrienden en kennissen van mening zijn dat het deze keer aan Wilders moet zijn om het land te leiden. De structurele onvrede, de vluchtige onvrede, de specifieke onvrede, de algemene onvrede, de onvrede uit dommigheid en de onvrede uit daadwerkelijk inzicht, we hadden gedacht dat het zou worden opgevangen door een nieuwkomer, een gematigde misschien, een gezellige vrouw van het volk, een man van de cijfertjes en de details. Nee, het wordt opgevangen, toch weer, door Wilders. Door de man die het zeventien jaar lang het scherpst verwoordde en die zijn streken nog niet verleerd is. Rond hem vormt zich nu de volksschaar van rechtschapen Nederlanders die gekend wordt door één sentiment: “Genoeg!” en door één streven: het stellen van een grens.

Genoeg van het ongebreidelde. Genoeg van de ongebreidelde ruimte, de grenzeloze wereld, waarin eindeloze stromen vreemdelingen, vreemde cultuur en vreemd kapitaal over de aarde spoelen. Genoeg van het systeem dat zijn deelgenoten behandelt als actoren in een model, dat niets menselijks eigen is, geen ruimte biedt aan de behoeften van de ziel en wortels noch maat erkent. Genoeg van de existentiële onzekerheid, de terugtrekkende overheid, de verloedering van de eigen leefomgeving en de toenemende onveiligheid die aan dit systeem inherent zijn. Genoeg van de morele schijnheiligheid, de dominerende toon en de nauwelijks verholen haat van de elite voor het eigen volk en de eigen afkomst. Genoeg van de cultus van de onderdrukten, die vreemdelingen, minderheden, randfiguren en geesteszieken altijd voortrekt en de gewone, gezonde Nederlander altijd achterstelt. De PVV trekt de grens, zet de streep eronder, zo niet erdoor. De partij perkt in en biedt daarmee houvast en zekerheid in een wereld waarin een groeiend deel van de mensen snapt dat ze zullen verdrinken als er niets verandert. Het is een verdedigingslinie tegen een systeem dat anti-menselijk is. Het is ook het laatste bolwerk van een herkenbaar zelfbeeld. In die zin is de PVV niet alleen negatief en reactief, het biedt ook een Nederland om op voort te bouwen in de toekomst, namelijk het laatste eigen land, het Nederland van de jaren ’90. Het Nederland van die tijd was geen traditionalistisch paradijs en veel van onze huidige problemen begonnen toen, of plaagden ons destijds al net zo zeer als ze dat nu nog doen, maar het was wel een land dat Nederlands aanvoelt. Het was oprecht, eigenzinnig, karakteristiek, met rauwe randjes en bovenal gezellig.¹ Blote borsten op het strand zijn geen houdbaar model voor de toekomst, dat staat de conjunctuur van opkomende en ondergaande beschavingen ook niet toe, maar ze zijn honderd keer sympathieker en duizend keer Nederlandser dan de overgestileerde kilte en de allochtone ‘rwina’ die ons nu omringt.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Bij deze vergezichten, die volgens mij overduidelijk de achtergrond vormen van de plotse herrijzenis van de PVV als vertegenwoordiger van het echte Nederland, is het nuttig om ook de politieke verhoudingen in het oog te houden. De hoop van 22 november was tot vorige week eerst en vooral om de VVD en consorten in het volgende kabinet ‘over rechts’ te dwingen. Door de PVV zo groot mogelijk te maken, leek het mogelijk om de ergste uitwassen van het liberaal-globalisme te dempen en ademruimte te creëren voor ons volk en onze cultuur. Logischerwijs kan er met de huidige stand van zaken van die strategie geen sprake meer zijn. Dankzij de comfortabele positie van de PVV in de peilingen is het enige doel voor de verkiezingen een complete overwinning. De PVV moet niet meedoen aan het volgende kabinet, het moet het gaan leiden. De rechtse coalitie, zo gevreesd door links, wordt niet VVD met PVV, maar PVV met VVD. De gevolgen daarvan zijn gigantisch. Nederland wordt een land waar hardrechts regeert. Onder premier Wilders springt Nederland uit stand de rechtse kopgroep van Europa binnen. Het beeld van een pseudo-Angelsaksisch land, eeuwig geregeerd door liberale globalisten, waar wij zo lang aan hebben voldaan, komt ten val. De continentale krachten nemen voor het eerst sinds 1945 het voortouw en wijzen in de richting van Europa’s logische nationaalconservatieve toekomst. Als grootste partij kan de PVV meer eisen dan het dempen van bepaald globalistisch beleid, het kan inzetten op een fundamentele koerswijziging. Er zal weer moeten worden geluisterd naar de belangen van Nederland en de Nederlanders, zeker gezien ook coalitie- c.q. gedoogpartners NSC en BBB in die richting georiënteerd zijn.²

Daar komt de koerswijziging op metapolitiek vlak nog bij. Ondanks de bittere tranen van een derde van ons land die nog op de linkse partijen stemt, zal het politieke midden met rasse schreden naar de huidige rechterflank verschuiven. Het Overtonraam schuift mee. Daarmee krijgt rechts het initiatief in het publieke debat en kan er ruimte worden gecreëerd om nieuwe problemen, invalshoeken en oplossingen te introduceren en normaliseren. Voor links worden de Wildersjaren een periode in het strafbankje. Dat is niet alleen het gevolg van hun marginale electorale positie, of van het rechtse initiatief in de publieke sfeer, maar ook van het feit dat de nieuwe regering de linkse subsidieconstructies zal ontmantelen. Zonder geld vanuit de staat komen linkse media- en activistenclubjes droog te staan en worden ze een stuk minder effectief, of vallen ze om. Daarmee zal het politiek maatschappelijk middenveld beter de realiteit van ons rechtse land gaan weerspiegelen.

Ondanks dat alles ben ik ook de eerste die toe zal geven dat de PVV verre van een perfecte partij is. Hoewel het mij evident lijkt dat elke nationaaldenkende, rechtschapen Nederlander op 22 november zijn stem op de PVV moet uitbrengen, zie ik in de PVV niet de partij die op lange termijn het nationale project zal dragen. Voor die rol bevat de organisatie van te veel constructiefouten. De meeste daarvan zijn het gevolg van bewuste keuzes die Geert Wilders in het verleden om begrijpelijke redenen heeft gemaakt. Dankzij het gebrek aan leden schort het de partij steevast aan geschikte kandidaten en aan geld om zijn campagnes te bekostigen. Wilders’ alleenheerschappij maakt de partij heel afhankelijk van zijn functioneren en heel unipolair qua boodschap en stijl. De PVV heeft bar weinig bijgedragen aan het doen ontstaan van een breed nationaal kamp met maatschappelijke inbedding. Ook inhoudelijk is er genoeg aan te merken, van overdreven sympathie voor Israël, tot het medisch-ethisch liberalisme van Fleur Agema. Al die kritiek snijdt houdt, maar het maakt de PVV niet minder geschikt om de poorten naar de macht voor rechts open te beuken, het maakt de kans op een coalitie onder hardrechtse leiding niet minder historisch en het is geen reden om de partij geen kans te geven. Wat dat betreft is mijn pleidooi ook heel pragmatisch. We moeten roeien met de riemen die we hebben en die riemen lijken ons in deze race toch als eerste over de streep te kunnen krijgen. Met welke riemen we volgende race roeien, dat lijkt me een veel nuttigere discussie. Voor nu is het geen vraag of u gaat stemmen, noch wat u gaat stemmen. Het vaderland verplicht: Alle Nationale Krachten achter de PVV!