Wat is minoritarisme?

Minoritarisme, of minoritaire theorie, is de studie van de strategieën en het gedrag van machtige, invloedrijke of oververtegenwoordigde minderheden. Het achtervoegsel “-tarisme” komt van woorden zoals autoritair, libertair, communitair, utilitair, egalitair, hereditair, totalitair, humanitair en unitair. Het verwijst naar “de neiging naar de heerschappij van” minderheden.¹

Voorschrijvend is minoritarisme de bepleiting voor minoritaire strategieën. Het achtervoegsel “isme” komt van woorden zoals nationalisme, communisme, liberalisme, socialisme, kapitalisme, en wordt vaak toegevoegd aan de eerder genoemde woorden: autoritarisme, libertarisme, communitarisme, utilitarisme, egalitarisme, hereditairisme, totalitarisme, humanitarisme en unitarisme.

Systemen kunnen beschreven worden als minoritair zonder die systemen als goed of slecht te beoordelen, maar minoritarisme als een filosofie verwijst naar de bewuste bepleiting van minderheidsbelangen. Het wordt tegenovergesteld aan majoritarisme, dat de neiging beschrijft, vooral in de Europese of koloniale wereld na de 15e eeuw, om te pleiten voor de meerderheid. Deze meerderheid kan religieus zijn, zoals in het theologisch communisme van John Ball, of politiek, zoals in de opvatting van Rousseau’s “Algemene Wil”, of etnisch, zoals in de ontwikkeling van het vroegmoderne nationalisme. Majoritarisme kan beschreven worden als democratisch, populistisch, representatief, of volks, en varieert van kleinburgerlijk localisme tot universalisme.

Religieuze bewegingen beginnen vaak als een minoritaire beweging, maar kunnen uitgroeien tot een majoritaire beweging. De puriteinen in Engeland begonnen als een minderheid die leed onder vervolging, maar toen ze eenmaal een lokale meerderheid vormden in de Massachusetts Bay Colony, begonnen ze zelf kleinere minderheden te vervolgen. Joodse Amerikanen kunnen zich verzetten tegen de dreiging van Trumps grensmuur als symbool van nationalisme, maar dan aliyah maken naar Israël en zich verzetten tegen niet-Joodse immigratie. Linkse politici steunen misschien de ACLU en vrijheid van meningsuiting wanneer ze lijden onder de electorale dominantie van Nixon of Reagan, maar steunen vervolgens censuur van conservatieven wanneer ze de controle over sociale media hebben.

De morele hypocrisie van minderheden die meerderheden worden, is niet beperkt tot een bepaalde religieuze, etnische of politieke minderheid. Integendeel, deze hypocrisie weerspiegelt het feit dat situationele noodzakelijkheden morele realiteiten bepalen, die vervolgens onbewust worden gerechtvaardigd en gerationaliseerd totdat ze onhoudbaar worden. In randgevallen, waar de situatie niet helemaal duidelijk is, kan dit ongebruikelijke tegenstrijdigheden produceren. Bijvoorbeeld, Amerikaanse nationalisten of voorstanders van America First wisselen tussen het houden van Amerika en het haten van Amerika, maken inconsistente onderscheidingen tussen “het Amerikaanse volk” en het “Amerikaanse regime”, beweren pro-Amerikaans te zijn maar steunen China of Rusland, beweren voor de Amerikaanse stille meerderheid te zijn maar negeren het feit dat Trump de popular vote heeft verloren, beweren de wil van het volk te verdedigen maar zijn tegen democratie, enzovoort. Deze inconsistenties komen voort uit de onzekerheid en het gebrek aan vertrouwen van Amerikaanse nationalisten, die niet kunnen beslissen of ze het land proberen te redden door verkiezingen te winnen, of de regering proberen te vernietigen door middel van acceleratie, sabotage en revolutie. Dit wordt weerspiegeld in de incoherentie van het debacle van January 6th, dat tegelijkertijd een vreedzaam protest was, een revolutie, een antifa psyop, een fedsurrection, een demonstratie van liefde, de vervolging van patriotten, het martelaarschap van Ashley Babbitt en de grootste rechtse politieke demonstratie in de Amerikaanse geschiedenis.² Al deze dingen kunnen niet tegelijkertijd waar zijn, maar bestaan in een Schrödingers superpositie vanwege het onvermogen van de Amerikaanse nationalistische beweging om de Amerikaanse regering te verlaten en revolutie te omarmen, terwijl ze tegelijkertijd niet in staat zijn de Amerikaanse regering te omarmen en revolutie te verlaten.

De incoherentie of ambiguïteit van minderheidsgroepen om te bepalen of ze de huidige machtsstructuur willen coöpteren, veroveren, absorberen, assimileren, domineren, ondermijnen of saboteren kan worden gezien als een gevolg van een gebrek aan duidelijke visie, maar kan ook worden gezien als een kracht. Het handhaven van ambiguïteit zorgt voor maximale flexibiliteit in het licht van veranderende omstandigheden en maakt ideologisch draaien mogelijk.

In voorschrijvende zin kan minoritarisme beschreven worden als een pleidooi voor de ontwikkeling van strategieën om als minderheidsgroep succesvol te zijn. Met deze dubbele betekenis kan een minoritaire analyse moreel kritisch, moreel ondersteunend of moreel neutraal zijn. Een kritische theorie van minoritarisme ziet minderheden als een bedreiging voor de meerderheid en probeert hun strategieën te begrijpen om ze tegen te gaan. Een ondersteunende theorie van minoritarisme ziet het succes van een bepaalde minderheid als gunstig en probeert de belangen van die groep te bevorderen binnen een majoritair systeem. Tot slot probeert een moreel neutrale benadering van minoritaire theorie zo objectief en wetenschappelijk mogelijk de machtsdynamiek van een sociale of politieke orde te begrijpen, zoals in exousiologisch onderzoek.³ Binnen de sociale wetenschappen omvat de minoritaire theorie geschiedenis, antropologie, sociologie, politieke theorie en speltheorie.

Niet alle minderheidsstrategieën zijn identiek, maar ze streven allemaal naar macht. De drie soorten macht, in brede zin, zijn geld, militair en media. De laatste categorie is het meest ambigu, aangezien de term media over het algemeen verwijst naar het internet, televisie, radio of krantenmedia. Echter, in deze context omvat een bredere definitie elke verspreiding van informatie of overdracht van ideeën, concepten of houdingen die, minimaal, een impliciete impact heeft op psychologie, cultuur, politiek, moraliteit of religie. Deze brede definitie omvat onderwijssystemen als een vorm van media, evenals de kerk, tempels, religie, openbare kunst, architectuur, muziek, redevoering, poëzie, propaganda, theater, ritueel, gebruiken, verhalen, drugsgebruik, dans, entertainment, grottekeningen, megalithische structuren, en zelfs voedingspraktijken. Het zou eenvoudiger zijn om dit alles “cultuur” te noemen in plaats van media, maar de term media dient een dieper doel om te wijzen naar Marshall McLuhans axioma, “het medium is de boodschap.”

De drieledige structuur van minoritarisme

Specialisatie stelt individuen en groepen in staat zich te richten op een van de drie aspecten van macht. Elke minderheidsgroep heeft een verschillende verhouding van specialisatie in geld, militair en media. Een toekomstig artikel zal verschillende minderheidsgroepen opsommen en voorbeelden geven, en de verschillende klassenverhoudingen van elk uitlichten. Echter, voordat deze specifieke voorbeelden worden besproken, is het noodzakelijk om de relatie tussen deze drie klassen op het breedste historische niveau te begrijpen.

Degenen die zich richten op geld worden beschreven als handelaren en worden in de Vedische traditie de Vaishya genoemd. De gelijkstelling van Vaishya met handelaren is enigszins onnauwkeurig, en deze onnauwkeurigheid bestaat binnen de interne corruptie van de Vedische traditie, wat leidde tot de vroegmoderne Indiase religieuze bewegingen om de Vaishya te associëren met andere vormen van handelsactiviteit. Wat de Vaishya onderscheidt van andere handelaren is dat de Vaishya een adel vormen, een aristocratie, een landbezittende klasse, een administratieve klasse, en een bestuurlijke klasse. De Vaishya moet niet verward worden met algemene termen zoals “boer” of yeoman, aangezien ze het land niet bewerkten, maar een horigen klasse beheersten die het land bewerkte.

In tegenstelling tot Vaishya kan de term “handelaar” verwijzen naar rondreizende verkopers, valutahandelaren, leenagenten, bankiers, verzekeringsagenten, makelaars, tolken, diplomaten, accountants, boekhouders, belastinginners of oplichters. Vergelijkbaar met de protestantse reformatie in Europa die de kennis van het Latijn losliet, wat vervolgens resulteerde in de “lage kerk” die Plato vandaag de dag beschuldigt van homoseksualiteit, maakt het “hindoeïsme” als fenomeen, hoewel het afstamt van de Vedische religie, vaak geen onderscheid tussen de Vaishya als adellijke klasse en de handelsklasse in het algemeen.

In middeleeuws Europa waren de aristocraten Vaishya, in die zin dat ze grondbezittend waren, en het grootste deel van hun rijkdom voortkwam uit landbouwactiviteiten. Dit was oorspronkelijk niet het geval, want de Germaanse krijgersklasse die door Tacitus en Caesar werd beschreven, weigerde zich met landbouw bezig te houden en het was deze klasse die Rome veroverde en de Frankische en Karolingische dynastieën stichtte waar alle Europese adel van afstamt. In tegenstelling tot de Vaishya wordt de krijgersklasse in de Vedische traditie Kshatriya genoemd.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Na de dramatische Germaanse invasies en verovering van het westelijke Romeinse Rijk, ging deze oorspronkelijke krijgsaristocratie over in de rol van de Vaishya, maar deze overgang was geleidelijk en cyclisch. Cycli van geweld dwongen de Vaishya aristocratie van Europa om zich opnieuw in oorlog te bewijzen, maar de opkomst van huurlingencompagnieën in de 12e eeuw leidde uiteindelijk tot de verwijdering van koningen van het slagveld in de 15e eeuw. Terwijl de periode van de 5e tot de 11e eeuw werd gedefinieerd door de heerschappij van Kshatriya die slechts geleidelijk en langzaam de rol van Vaishya aannam, kan de periode van de 12e tot 15e eeuw worden beschreven als een snelle afname in het wereldbeeld en de houding van de Kshatriya ten gunste van de Vaishya, resulterend in de uitroeiing van de Kshatriya als heersende klasse, ondergeschikt gemaakt aan de Vaishya. Deze ondergeschiktheid van de krijger ethos aan de Vaishya is de overwinning van het feodalisme op het “barbarisme”. Mythisch gezien weerspiegelt de legende van Koning Arthur, in tegenstelling tot de karikatuur van decadentie zoals gevonden in het “barok”, nauwkeurig het onderscheid tussen de Kshatriya en Vaishya.

De uitvinding van de opera in 1597 was een bewuste nabootsing van de Griekse tragedie door de Florentijnse Camerata. De Griekse tragedie zelf vertegenwoordigde de overgang van de Griekse basiscultuur, de Homerische cultuur van Odysseus, naar de Griekse hoogcultuur. De overgang tussen een fundamentele krijgerscultuur en de vestiging van een Vaishya-aristocratie volgt een regelmatig patroon. De plundering van Rome in 410 vertegenwoordigt de Kshatriya-stichting, terwijl de operacultuur van Florence in 1597 de overwinning van het Vaishya-systeem vertegenwoordigt. Voor de Grieken dateert Paul Kretschmer het verschijnen van de “Proto-Ioniërs” rond 2000 voor Christus en de Proto-Achaeërs rond 1600 voor Christus als de eerste fundamentele Griekse cultuur. De Doriaanse invasie, in dit opzicht, vertegenwoordigt niet de stichting van Griekenland, maar kan nauwkeuriger worden vergeleken met de Vikinginvasies die Noord-Europa enkele honderden jaren teisterden, die de provincie Normandië stichtten en leidden tot de Normandische invasie van Brittannië. Dit proces werd vervolgens afgesloten met de theatrale cultuur van Thespis in 534 voor Christus. In beide gevallen duurt de periode van Kshatriya-stichting tot Vaishya-dominantie ongeveer 1.000 jaar.

De overgang van een Kshatriya-dominantie naar Vaishya-dominantie betekent niet het einde van de Kshatriya als klasse, maar de vervanging van die klasse als de absolute soeverein. Alcibiades en Leonidas konden beide worden geprezen als krijgerkoningen met Kshatriya deugden, net als Alexander de Grote. Op dezelfde manier zijn in het moderne Europa soldaten en mannen van direct geweld aan de macht gekomen, inclusief Napoleon, Hitler en Stalin. Echter, in elk geval waren deze opkomsten niet fundamenteel, in die zin dat ze van korte duur waren. Napoleon’s Frankrijk werd een bureaucratie na zijn dood, Hitler’s heerschappij was van korte duur,⁴ en de Sovjet-Unie na Stalin werd snel een gerontocratie.

Tot dusver is de overgang tussen een krijgeraristocratie en Vaishya-dominantie, de regel van het leger en de regel van “geld”, voorgesteld als lineair en teleologisch. Er is echter een derde klasse die aan beide voorafgaat, namelijk de priesterklasse, of Brahmin. Een biologisch model van de evolutie van de hersenen plaatst fysieke aspecten als primair, sociale aspecten als secundair, en het vermogen om analytisch en abstract te redeneren als tertiair. Als we de Kshatriya associëren met het fysieke, de Brahmin met het sociale, en de Vaishya met analytisch denken, dan zouden we kunnen vermoeden dat een theologische samenleving een meer primitieve krijgersamenleving zou moeten volgen. Nietzsche’s schema, dat de krijger op de eerste plaats zet, de priester op de tweede plaats, en de burgerlijke “laatste mens” op de derde plaats, lijkt deze rubriek te volgen.

Echter, de geschiedenis lijkt aan te geven dat theocratie de standaard of gemiddelde modus van beschaving is. De vroege staten van Sumer, Egypte, Babylon leken allemaal theocratieën te zijn. De latere opkomst van Kshatriya en Vaishya aristocratieën zou toepasselijk een kapen van een succesvolle theocratische domesticatie kunnen worden genoemd. Met andere woorden, theocratieën zijn noodzakelijk om een bevolking te disciplineren om zich te onderwerpen aan een gestandaardiseerde, gecentraliseerde autoriteit. Deze religieuze structuur domesticeert en verslaaft de bevolking psychologisch en spiritueel, waardoor een klasse van lijfeigenen en gespecialiseerde ambachtslieden, genaamd Shudra, ontstaat. In feite is wat we de “handelsklasse” noemen over het algemeen dichter bij de Shudra dan bij de Vaishya. Zodra de bevolking grondig gemoraliseerd (of gedemoraliseerd) is, is zij dan klaar om te worden “gekaapt” door een Kshatriya elite. De Kshatriya vernietigen de theocratische staat, maar omdat de Shudra roepen om een nieuw leiderschap, nemen de Kshatriya het leiderschap van een theocratische structuur aan. Deze spanning tussen de nieuwe krijgerselite en de oude religieuze elite leidt over het algemeen tot conflict.

Bijvoorbeeld, in de Griekse mythologie is er een spanning tussen de krijgskoningen van Griekenland en de priesters. Agamemnon ontvoerde de dochter van een priester van Apollo, Chryses. Omdat Agamemnon weigert haar vrij te laten, stuurt Apollo een plaag die pas eindigt als hij de dochter vrijlaat. Deze formule vertoont opvallende overeenkomsten met de plagen van Jahweh, waarbij de dochter van Jahweh, symbolisch de natie Israël, gegijzeld wordt door Egypte en vervolgens gestraft met plagen. Op andere momenten in de Torah, zouden de priesters van Israël direct de koningen van Israël confronteren en vervloeken.

Flavius Josephus onderscheidde Aaron als de priester van Israël, en Mozes als de krijgskoning.⁵ Dit maakt het klasseconflict duidelijk in Numeri 12:1, “En Mirjam en Aäron spraken tegen Mozes vanwege de Ethiopische vrouw die hij getrouwd had: want hij had een Ethiopische vrouw getrouwd.” Josephus beweert specifiek dat het huwelijk met de Ethiopische het resultaat was van de militaire campagnes van Mozes in Ethiopië, wat later uit rabbinale tradities werd weggelaten om het krijgersaspect van Mozes in het voordeel van priesterlijke revisies te bagatelliseren.

In middeleeuws Europa woedde het conflict tussen de priesterklasse en de krijgersklasse tijdens de Investituurstrijd en de Reformatie. Zowel militante fascisten als communisten hadden later conflicten met de kerk, maar in het geval van het marxisme was dit een conflict tussen twee duidelijk verschillende priesterklassen. In het vroege middeleeuwse Europa werd de kerk over het algemeen gedwongen om een krijgsaristocratie boven de andere te ondersteunen. De Franken werden ondersteund omdat ze trinitariërs waren, en eenmaal trinitarisme goed gevestigd was, werden de christelijke koningen in het algemeen ondersteund tegenover heidense koningen.

De ondersteunende rol van de kerk voor de krijgsadel, en later voor de Vaishya adel, heeft de kerk altijd in een secundaire positie van protest, klacht en bezwaar geplaatst. Middeleeuws Europa kan niet als theocratisch worden beschreven, ondanks de aanwezigheid van theocratische elementen, omdat de kerk nooit de enige soevereine autoriteit was. Dit kan worden gecontrasteerd met beschavingen uit de Bronstijd, waarin de priesterklasse de soevereine macht was.

Het is mogelijk dat vóór de uitvinding van de landbouw, zoals voorgesteld door James Frazer,⁶ de mensheid vastzat in een eeuwige staat van theocratisch bijgeloof zonder mogelijkheid voor een onafhankelijke krijger of Vaishya elite. Het concept van een hoofdman of krijger-koning was altijd ondergeschikt aan een raad van ouderen, een spirituele gerontocratie, die religieuze normen en gebruiken als opperst over de Kshatriya hield. Dat dit omvergeworpen werd, vooral tijdens de Indo-Europese veroveringen, lijkt te komen doordat een uitgestoten krijgersband, mogelijk ballingen of criminelen, of zelfs jonge, onverschillige mannen op zoek naar avontuur, hun priesterklasse niet met zich meenamen. Met andere woorden, jonge mannen verlieten het huis, lieten hun tradities achter zich, werden wilde mannen en, door ongekende militaire superioriteit, vernietigden theocratische staten en stelden Kshatriya koningschap in. Deze koningen kunnen niet als “seculier” of “atheïstisch” in de moderne zin worden beschreven, omdat ze duidelijk geloofden in geesten, goden, goddelijkheid, heiligheid en heiligheid. Echter, de daad van schending, van het vernietigen van de staat, oriënteerde deze Kshatriya elite fundamenteel in een geheel andere richting dan de priesterklasse. Dit is duidelijk te zien in de Indo-Europese mythen van vadermoord, waar een zoon God de vader God doodt. Men kan aannemen dat in eerdere aardemoedercultussen, er geen concept zou zijn van “de held die de draak doodt,” maar eerder zou de draak direct worden aanbeden, en zowel dierlijke als menselijke offers worden gegeven. In het geval van Perseus en Cetus, maakt de Griekse mythe heel duidelijk dat de Pelasgen daadwerkelijk het zeemonster aanbaden en hun kinderen eraan opofferden, en dit is ook duidelijk in de mythe van Abraham die Isaak offert.

Tot dusver zijn er twee relaties vastgesteld: de overgang tussen Kshatriya en Vaishya, die samenviel met de opkomst van de “hoge cultuur”, en de teloorgang van de Brahmin-theocratie door de Kshatriya. Er bestaat een derde relatie, namelijk die tussen de Vaishya en Brahmin. De Vaishya had, vóór de vadermoord door de Kshatriya, geen onafhankelijk bestaan van de Brahmin en waren verenigd in een enkele theocratisch-bestuurlijke klasse. Het is alleen door de “seculiere” suprematie van de Kshatriya dat het mogelijk wordt om een “seculiere” Vaishya, los van de Brahmin, te bedenken. In deze zin schept de omverwerping door de Kshatriya de voorwaarden voor de Vaishya om op een seculiere basis te herrijzen. Inderdaad, de eerste bankiers van Europa, de Lombarden, waren afstammelingen van Kshatriya, niet Brahmin.

Als we enige lineariteit aan de geschiedenis toeschrijven, ervan uitgaande dat er een pre-koninklijk tijdperk van menselijk bestaan was, dan ontstonden Kshatriya-elites eerst tussen 8000 voor Christus. en 4000 voor Christus, en gingen door met het “verbrijzelen van staten” tot aan de Normandische verovering in Europa, en de periode van kolonisatie in Australië en Amerika. Door dezelfde lineariteit toe te staan, kunnen we ook zeggen dat een onafhankelijke Vaishya-klasse ontstaat als Kshatriya hun wapens neerleggen en zich vestigen als de nieuwe “heren van het land”. Dit is niet om de rol van handelaren met Vaishya te verwarren, omdat een handelsklasse die internationale handel dreef waarschijnlijk aan deze periode voorafgaat. Het onderscheid van Vaishya verwijst specifiek naar een dominante klasse, niet naar een loutere specialisatie in de handel.

Zoals opgemerkt in zowel Griekenland als feodaal Europa, vindt er een overgang plaats tussen Kshatriya en Vaishya-dominantie gedurende de loop van duizend jaar, hoewel zelfs nadat de overgang “voltooid” is, er nieuwe mogelijkheden zijn voor tijdelijke omkeringen, die we nu de “militaire coup” noemen. Deze creëren echter niet opnieuw de Kshatriya-waarden van eindeloze, eeuwige oorlog in Valhalla, en regresseren snel naar de Vaishya-waarden van bestuurlijke economie. Wat nu naar voren komt, met de nederlaag van zowel communisme als fascisme, en de achteruitgang van het christendom, is een nieuwe religie van “seculier universalisme”, met zijn eigen dominante priesterklasse. Zo herrijst bijgelovige theocratie na duizenden jaren van onderdrukking door koningen en economen. Als de Indo-Europese invasies een onvermijdelijke terugkeer zijn, dan moeten we verwachten dat deze gerontocratische bijgelovigheid verbrijzeld wordt door een nieuwe Kshatriya. Angsten over AI en genetische manipulatie kunnen een accurate intuïtie vertegenwoordigen. Grote taalmodellen en genetische manipulatie openen Pandora’s doos, net zoals de uitvinding van de strijdwagen, die niet kan worden beheerst door theologische domesticatie en onderwerping.