Autistische internetfascisten versus bioleninisten

Er wordt heel wat gekijfd op Twitter. Eerstens is er het wannabe-elitaire dedain van types als Kaag en Segers die vol afschuw neerkijken op dat open riool waar iedere ongewassen tokkie en ongeschoren wappie zomaar feitenvrij mag schrijven wat in hem of haar opkomt. Goed, er zijn ook koene ridders van de orde van de blauwe vink als Rudy Bouma die onversaagd ten strijde trekken tegen het nepnieuws,¹ maar numeriek leggen ze het toch af tussen het desinformatieverspreidende tuig. Hoogste tijd voor een wettelijk verbod op anonimiteit!² Tweedens raken ook fanatieke twitteraars zelf niet uitgepraat over wat een hels oord zich niet uitstrekt onder de vleugels van de blauwe vogel. Ik ga nu echt minder twitteren, kondigt de junk aan op zijn tijdlijn, dit is een aanslag op mijn geestelijke gezondheid! Een week later zit hij alweer op het oude niveau te twitteren. Kennelijk is er iets wat ons steeds weer terug doet keren.

Zijn altrighters seksloze nerds en autisten?

Voor mij is het de combinatie van kameraadschap, humor en intellectualisme die maakt dat ik nolens volens toch een deel van mijn hart verpand heb aan Twitter. Goed, informatie halen van Twitter is als drinken uit een brandkraan, maar toch, iedere dag weer duik je ettelijke pareltjes op die je aan het denken zetten en die je bij blijven. Neem nou deze tweet:

Tweet verwijderd

Met meer dan 100 likes kunnen we wel stellen dat Slump, die voor mij slechts een naam op Twitter is, bepaald niet als enige deze ervaring heeft gehad. Ook ik heb enkele heel vage herinneringen hieraan - aankondigingen op het prikbord, was er ook niet iets met DJ Tiësto? Enfin, het enige wat ik zeker weet is dat ik niet gegaan ben.

Grappig, ontroerend zelfs hoe het voor velen van ons een formatieve ervaring lijkt te zijn geweest in zijn politieke wording dat hij niet mee wilde doen aan een evenement dat een vorm van (A) fysieke en (B) collectieve extase behelst (C) ten bate van een onzinnig goed doel. A. wijst op een zekere onbeholpenheid en onzekerheid ten aanzien van het eigen lichaam. Wij zaten niet lekker in ons vel en konden of wilden niet dansen. B. duidt op sociale onaangepastheid en een onvermogen ‘gewoon leuk mee te doen met de groep’. We hoorden er niet bij. C. op een radicale eerlijkheid en immuniteit tegenover de Quatsch van de wereld. Denk hierbij ook aan het feit dat reclame niet werkt op autisten.³ Want autisme is natuurlijk waar A, B en C onverbiddelijk op wijzen.

Zijn we dan maar gewoon een stelletje autisten? Dit is natuurlijk op zijn minst een botte generalisering, maar een niet onaanzienlijk deel van onze kringen kan zich toch in meerdere of mindere mate vinden in deze diagnostiek. Dit doet mij denken aan een ander twitter-sujet, wiens duiding van FVD luidt dat het ’een stelletje nerdjes’ is. Ook duikt regelmatig de bewering op dat FVD’ers nooit seks hebben. Laten we deze drie etiketten, autist, nerd en seksloos, verder uitpakken.

Laat als eerst opgemerkt zijn dat het etiket ‘autist’ de dragers geenszins diskwalificeert als politieke commentatoren of actoren. Greta Thunberg is ook autistisch en noemt het een superkracht.⁴ Zij prikt door de goedkope groene blabla van politici zoals wij door de sociale spelletjes van onze samenleving prikken. Ze bijt zich vast in haar idee fixe en schopt het daarmee tot de Verenigde Naties. Wij ondertussen rennen anoniem rondjes om de totems van onze maatschappij en de taboes doorbreken we.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Dan de aantijgingen van seksloosheid en nerd-zijn. Terzijde en wellicht ten overvloede: of hier werkelijk sprake van is, is secundair. Op een of andere manier kleeft dit aan ons en daarom verdient het een nadere analyse. Zelfs een getrouwde vader als Pepijn van Houwelingen wordt incel genoemd!⁵ Ikzelf zal niet verhelen dat de incel-ervaring mij niet vreemd is geweest tot een zekere leeftijd, maar omdat ik daarna ook de andere kant heb leren kennen, ben ik van mening me juist in een unieke positie te bevinden om de zaak van twee kanten te bekijken. Voor het nerd-zijn geldt iets vergelijkbaars. Qua interesses en algemene levenshouding kan ik als nerd bestempeld worden. Tegelijkertijd heb ik de halve wereld afgereisd, heb ik meer dan genoeg vrienden en is er eigenlijk niet veel dat ik niet meegemaakt heb.

Terzake: weerom zie ik niet in hoe seksloosheid of nerd-zijn iemand diskwalificeert om een mening te hebben. Horen nerds en sekslozen er soms niet bij? Zijn zij geen onderdeel van de maatschappij? Des te ironischer is het dat de uitsluiting van deze échte verworpenen der aarde komt van links, dat er toch juist bij uitstek zou moeten zijn voor mensen die buiten de boot vallen. Dat dit helemaal niet op de radar staat van links is veelzeggend. De pijn van lage sociale status en onbegeerd-zijn, vormen namelijk een grotere aanslag op iemands levensgeluk dan armoede en blijft ook langer hangen.⁶ Niet zonder reden spitsen de meeste beledigingen zich toe op de seksuele aantrekkingskracht van het slachtoffer en dus zijn of haar (on)vermogen zich voort te planten.⁷

Over bioleninisme en twitter als toneel van prestigestrijd

In deze meander van mijn artikel, ga ik de lezer bekend maken met het begrip bioleninisme. Leninisme, dat kennen we. Het is de eerste grote innovatie van (sommigen zeggen ketterij tegen) het marxisme. Waar Marx nog geloofde dat de proletariërs aller landen zich spontaan zouden verenigen, beweerde Lenin dat dit alleen zou slagen als ze werden aangevoerd door een intellectuele voorhoede: de partij. Bioleninisme, een begrip uit de neoreactionaire sfeer, betreft het idee dat bij grootscheepse sociale veranderingen, zoals de woke culturele revolutie die wij meemaken, de kar wordt getrokken door figuren die onderaan de socialestatusladder bungelen in de heersende sociale orde.⁸ Alleen door de hele orde omver te werpen (revolutie), maken ze kans op enig sociaal prestige. Denk hierbij aan transgenders, gehandicapten, asocialen en lelijken. Ga maar eens wat mugshots bekijken van antifa’s en het bioleninisme staart je recht in de ogen. Deze mensen ijveren niet voor een betere wereld, ze willen gewoon hun frustratie afreageren.

Scheldwoorden als nerd en incel richting FVD’ers komen ook vaker wel dan niet van mensen met weinig esthetisch aangezicht of lichaamsbouw. Ik zal geen namen noemen, maar we kennen allemaal wel enkele twitteraars met ongelukkig voorkomen die juist daarom het liefst van de daken willen schreeuwen dat zij wél seks hebben.⁹ Mijn persoonlijke inschatting is dat die niet van erg hoge kwaliteit is, waarom zou je het anders met de wereld willen delen?

Wat we hier in wezen zien, is, om met Von Clausewitz te spreken,¹⁰ een voortzetting van de sociale dynamiek van de middelbare school met andere middelen. De mensen die toen niet populair waren of zelfs gepest werden, willen dat coûte que coûte inhalen. Dit keer zullen zíj de coole kids zijn en de anderen de nerds. Dit is dan ook de reden dat we terug blijven keren naar Twitter en andere ‘sociale’ media. Dit zijn de theaters voor de prestigestrijd waar de mens niet buiten kan.¹¹ In onze prestatiemaatschappij zijn jaloezie, ressentiment en zuurheid een taboe-emoties en diegene die ze voelt moet zich schamen. Laat staan dat hij ze uit, want dan is hij meteen af. Tegelijkertijd is een groot deel van de content op zogenaamd ‘sociale’ media er juist op gericht deze emoties op te wekken. Het speelt in op wat René Girard het mimetische karakter van de menselijke begeerte heeft genoemd. Kijk eens hoe goed ik het heb, maar waag het eens jaloers te zijn! De duistere waarheid is dat het in de menselijke aard zit ervan te genieten een ander te vernederen door zijn of haar jaloezie uit te lokken. Deze gespletenheid verklaart dat hoewel we eigenlijk allemaal weten dat instagram, twitter en tiktok slecht voor ons zijn, we er toch nooit mee zullen stoppen.

Tot slot

In bovenstaande profielschets van de rechtse dissident als autist en de linkse dissident als bioleninist (grove karikaturen met niettemin een kern van waarheid), valt iets op. Beiden waren tijdens hun vormende jaren, de middelbareschooltijd, elementen die niet helemaal of helemaal niet in de mal pasten. Beiden zijn geen normies. Toch geven ze op een heel andere manier uiting aan het resulterende ressentiment. Waarom het balletje in het ene geval naar links valt en in het andere naar rechts, is een vraagstuk waar ik nog eens duchtig op moet kauwen en wellicht een volgend artikel aan wijd.

Maar ach, wat weet ik? Wie merkt, dat de adem van de kinderen der mensen opvaart naar boven, en de adem der beesten nederwaarts vaart in de aarde?¹² Ik ben maar een anonieme pseudo-intellectueel. Een grappenmaker die het niet laten kan zijn vinger op de zere plek te leggen. Wat ik wel weet, is dat ik aan het eind van mijn leven naar eer en geweten kan zeggen: we hebben wel gelachen. Dat pakken ze me niet meer af.

[De nar rinkelt nog een keer met zijn zotskolf en verdwijnt dan in de coulissen]