Bereid te sterven voor Taiwan?

Communistisch China zit liberaal China (Taiwan) weer eens te bedreigen. Nancy Pelosi bezocht het land, naar ze zelf verklaarde met de bedoeling een statement te maken (alhoewel ik niet weet wat dit in de praktijk daadwerkelijk voor haar moet inhouden). Ze heeft in ieder geval een symbolisch gebaar gemaakt tegen het totalitarisme en de dreigende imperialistiche ambities van de CCP.

Daarnaast heeft ze zich uitgesproken tegen de vervolging van kardinaal Zen in Hong Kong. Pelosi komt daadwerkelijk meer op voor de kardinaal dan het Vaticaan, dat slechts benadrukte te hopen dat de vervolging van de trouwe kardinaal niet een hernieuwing in de weg zou staan van de eerder gesloten geheime overeenkomst met de Chinese regering. Door deze overeenkomst kan de Chinese staat bisschoppen benoemen en wordt de ondergrondse Kerk, die decennia heeft geleden vanwege haar trouw aan de paus, verraden. Zelfs het europarlement heeft het Vaticaan opgeroepen kardinaal Zen te steunen.

Maar als China nu Taiwan gaat aanvallen, wie doet er dan echt wat? Laat het westen Taiwan vallen, net als Oekraïne? Wat denk je zelf? Een handvol wapens, een obligate veroordeling van China, plus een boycot die de eigen westerse burgers meer zal schaden… en vervolgens wordt Taiwan vermalen.

Helaas kan Polen militair Oekraïne (nog?) niet helpen, maar misschien kan Japan Taiwan wél verdedigen. Het heeft inmiddels weer één van de sterkste legers ter wereld en het expansionisme van China is bovendien een gigantische bedreiging voor Japan.¹

Dat we moeten hopen op ingrijpen van Japan laat echter de trieste staat van de westerse wereld zien. Specifiek van de VS (en NAVO) die vroeger konden claimen de vrije wereld te verdedigen en het nu bij symboolpolitiek moeten houden. Na WOII moest het westen andere vrije (liefst democratische) landen verdedigen tegen nieuwe imperialistische machten. Dat deden we met Korea. Dat probeerden we ook te doen in Vietnam. Maar toen staken er protesten de kop op tegen de strijd voor onze anticommunistische bondgenoten.

De oorlog duurde te lang (omdat de VS-leiding haar militairen onnodig beperkte) en was tegelijk te onmenselijk (hoewel de militairen van de VS meer burgers doodden tijdens WWII en de Korea-oorlog).

Zuid-Vietnam werd verraden, evenals de anticommunistische regeringen in Cambodja en Laos; miljoenen onschuldige burgers stierven.² Thailand had mazzel, want de onderlinge strijd tussen de communistische machten maakte haar verovering moeilijker.

Terwijl wij hier druk waren met omstreden ‘aan-uit’ lockdowns, werd het democratische verzet in Hong Kong gebroken. Laten we nu echt een jarenlange bondgenoot, gedurende 80 jaar, vallen? Laten we het communisme miljoenen nieuwe slachtoffers veroorzaken?

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Taiwan is natuurlijk niet het meest geliefde land onder reactionairen. Alhoewel de nationalistische regering decennialang een autoritair conservatief regime vormde, legaliseerde dit regime tijdens haar laatste jaren abortus; en de democratie die volgde kent ook haar liberale elementen. Het constitutionele hof introduceerde recentelijk het homohuwelijk (alhoewel 70+% van de bevolking tegenstemde in een referendum).³

En het regime heeft een liberaal, zoals ikzelf, ook nog beledigd door lekenrechters in te stellen onder westerse druk (net als Japan); en een constitutioneel hof met benoemingen voor zulke korte termijnen (8 jaar) maakte hoe dan ook politisering onvermijdelijk.

Maar toch, het land is een bondgenoot van het westen geweest sinds de tweede wereldoorlog. De nationalistische regering vocht aan de kant van de geallieerden tegen Japan en ze werd daarna gesteund tegen de communisten en de genocidale Mao. Deze alliantie hield stand tijdens de Koude Oorlog toen de rest van China door de communisten werd veroverd.

Oude bondgenoten laten vallen en landen voorliegen is een slecht idee. En waar houdt het op? De dominotheorie is in 2022 weer relevant geworden. De Zuid-Koreaanse oppositiebeschuldigde in 2020 China er al van dat ze betrokken waren bij verkiezingsfraude (en waarschuwde dat dit in de VS ook kon gebeuren tijdens de presidentsverkiezingen).

Daarnaast wordt China ervan verdacht een rol te hebben gespeeld in het aftreden van paus Benedictus XVI en bij de opkomst van Franciscus.

Dat zou de uitzonderlijk pro-Chinese (en pro-McCarrick) positie van Franciscus kunnen verklaren. Als China zelfs dusdanige invloed kan uitoefenen binnen de grootste religieuze gemeenschap in de wereld, dan zijn de ambities van dit land een gevaar voor het westen; voor iedereen die deze repressieve Big Brother-staat niet (verder) geëxporteerd wil zien.

Taiwan heeft met zijn grootscheepse chipproductie een van de belangrijkste economieën in heel Azië, zo niet de wereld. Als het valt, zal het de machtsbalans in de regio ingrijpend veranderen.

We kunnen blijven wachten totdat het vuur ons brandt, of opkomen voor onze bondgenoten. Maar voor het laatste moet het westen eerst weer iets voorstellen. Herstellen we onze nationale economieën? Onze culturen? Onze legers? Zijn we weer bereid te vechten tegen imperialisme? Putten we inspiratie uit grootouders die vochten in Korea?

Of zitten we uiteindelijk met China voor onze voordeur, en zeggen we dan: eerst kwamen ze voor Hong Kong…