Robbert Leusink
Bevrijdingstheologie en Synodaliteit
Een waarschuwing voor onwetende Katholieken
Als je als Katholiek maar diep genoeg in het Twitter of Instagram Riool zit, word je dagelijks met alle rare fratsen uit Rome bestookt. En ergens hebben de critici, die ons hiermee confronteren ook helemaal gelijk, echter zien zij slechts een façade; een perversie van wat het Katholicisme echt is.
En nee, deze algehele perversie/afzwakking is niet ‘slechts’ te wijten aan een Concilie in de jaren 60. Wat er op dit Concilie gebeurde was vooral dat infiltranten hun plan in de vijfde versnelling gingen uitrollen. Hun uiteindelijke doel? De Katholieke Kerk van binnen kapot te maken… en (helaas) met succes: de ene na de andere Kerk in Nederland sluit de deuren. Het ligt echter niet aan ‘Het Christendom’ zelf, want een Kerk die door Christus (gestorven en verrezen) is gesticht is een allegorie voor Hemzelf. Na deze periode van sterfte zal het Katholicisme weer verrijzen.
Enfin, de volgende fase van hun vooropgezette plan is het nieuwe speeltje ‘De Synode over Synodaliteit’. Voor de onwetende Katholiek lijkt dit een vriendelijke geste, vooral na alle (opgeklopte) hetze over kindermisbruik en dergelijke. In deze Synode wordt namelijk ‘iedereen’ (!) gehoord en gaan we ‘samen op weg’ naar een inclusieve ‘Katholieke’ Kerk. Dit tenenkrommende fenomeen is een gevolg van de ‘democratisering’ van de Katholieke Kerk in de jaren 60 van de vorige eeuw. Elk stervend rijk probeert in haar laatste adem schreden nog haar ideologie door te drukken, zo ook de Conciliaire Kerk.
Maar je vraagt je vast af: wat ligt hier nou aan ten grondslag? En waarom wil juist deze Paus (na de gematigde Benedictus XVI) zich zo graag tegen traditie afzetten? Waarom is juist hij zo happig op deze Synode?
De Bevrijdingstheologie
De grondslag van de Synode ligt in de Bevrijdingstheologie; een Marxistische ketterij, die in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw ontwikkelde in Latijns-Amerika. Zij verklaarde dat de armen niet van zonde, maar van onderdrukking bevrijd moesten worden; zelfs tot op het punt dat er geweld tegen de midden- en bovenklasse gebruikt werd. Net als alle Marxistische bewegingen verloor het de controle op haar geweld. Het epicentrum van de bevrijdingstheologie was Nicaragua, waar ontelbare bisschoppen en priesters de Marxistische “Sandisista” beweging ondersteunden. In zijn boek “The Jesuits” beschreef Malachi Martin in 1987 waar deze beweging vandaan komt:
Het was een droom die waar werd. Een droom, die in de duidelijk woorden van Pater Boff ‘De heilige macht moet weer in de handen van het volk worden gelegd’. Geen leergezag of autoriteit van de “buitenaardse, hiërarchische Kerk” was ‘van boven’ toegestaan. In feite moeten alle symbolen van die Kerk verworpen worden. Symbolen en al het andere moet ‘van onder’ komen. Van de mensen. Van hun basisgemeenschap (waarvan 1000 alleen in Nicaragua en 300.000 in Latijns Amerika). Het idee van de ‘basisgemeenschap’ verspreidde zich naar de Verenigde Staten, waar zij ‘Samenkomsten’ werden genoemd.1
Let op dat, om de geest van Latijns-Amerikaanse katholieken te herprogrammeren en om het weg van het apostolisch katholicisme en naar een marxistisch principe te brengen, de bevrijdingstheologen de gemiddelde katholieken niet direct konden zeggen om de hele Goddelijke Openbaring onmiddellijk weg te gooien. Maar uiteindelijk zou dit wel hun duivelse boodschap zijn van de modernistische hiërarchie aan het klootjesvolk: “Je moet bevrijd worden door het bloed van de rijken, niet door het Kostbaar Bloed van Jezus Christus”.
Malachi Martin gaat verder:
Fernando Cardenal, Ernesto Cardenal, Miguel D’Escoto Brockman, Edgar Parrales en Alvaro Arguello waren de toonbeeld priesters van de Sandinisten, de beoogde en bereidwillige legitimeerders van deze nieuwe “Volkskerk” die zich alle woorden van het katholicisme zou toe-eigenen en herdefiniëren, terwijl het alle pauselijke invloed afscheidde van de kerk in Nicaragua. Het katholicisme van de Nicaraguanen stond op het punt zich te bekeren tot het marxisme. En ze waren effectief, deze Sandinistische priesters. Toen tientallen en ten slotte honderden andere priesters, nonnen en religieuze broeders in het hele land door deze nieuwe ijver werden geïnspireerd, verspreidden de basisgemeenschappen zich langzaam wijd genoeg en vestigden hun wortels diep genoeg om van de Sandinisten de nieuwe hiërarchen van de Nicaraguaanse samenleving te maken. Het was pas in 1973 en 1974 dat Paulus VI echt gealarmeerd raakte over de Jezuïeten in het algemeen; maar tegen die tijd was zijn controle over hen verzwakt. Nicaragua bleef ondertussen aan alle kanten etteren met revolutie, moorden, bombardementen, bankovervallen, martelingen en verminkingen. In de opstapeling van geweld, sterke Jezuïtische steun en het uitstelgedrag van Paulus VI kochten de Sandinisten kostbare tijd.2
Om de nieuwe Synode over Synodaliteit te begrijpen, hoeft men alleen maar de geest van de voormalige aartsbisschop van Buenos Aires (de huidige Paus Franciscus) te begrijpen. Voor de Latijns-Amerikaanse Jezuïet in de jaren tachtig was de economische revolutie van de ‘bevrijdingstheologie’ slechts een onderdeel van de herprogrammering van de gemiddelde katholiek. Het andere deel daarvan was om de traditionele doctrine in de hoofden en harten van de gemiddelde Latijns-Amerikaanse katholiek omver te werpen.
Dat is precies hoe je Goddelijke Openbaring weggooit. Het eerste citaat van dit artikel van de Braziliaanse Pater Boff, die verklaarde: “De heilige macht moet weer in de handen van het volk worden gelegd”. Hieraan voegt Malachi Martin toe: “Geen enkele leer- of leidinggevende autoriteit zou worden toegestaan ’van bovenaf’ van de vreemde, hiërarchische Kerk. In feite moeten de symbolen van die kerk resoluut worden verworpen.”
Het verband tussen de synode over synodaliteit en de bevrijdingstheologie wordt duidelijk: in beide gevallen zullen opiniepeilingen worden gebruikt om het door Christus aan de apostelen gegeven geloof te herprogrammeren tot een secularistische, humanistische en marxistische theologie van vrijmetselaarsprincipes. Natuurlijk zullen ze de traditiegetrouwe katholiek niet laten “stemmen” voor wat zij belangrijk vinden. De “luisteraars” zijn vooraf geselecteerd op basis van een uitgemaakte zaak, die antikatholieke principes pusht. “Stemmen voor doctrine” is werkelijk het doel van zowel de bevrijdingstheologie als de synode over synodaliteit. Ook dit heeft zijn wortels in de Jezuïeten Theologie van de jaren tachtig, waaronder die van de voormalige aartsbisschop van Buenos Aires. In feite lijkt de website van de synode zelf veel op de bovenstaande citaten uit het boek van Malachi Martin over de jezuïeten. De website van de synode van het Vaticaan verklaart:
- Een synodale kerk is een luisterende kerk.” Dit bewustzijn is de vrucht van de ervaring van de synodale weg, wat een luisteren is naar de Geest is door te luisteren naar het Woord en naar elkaar te luisteren als individuen en tussen kerkelijke gemeenschappen, van het lokale niveau tot het continentale en universele niveau.3
Wanneer men leest over het stemmen voor doctrine, houd er dan rekening mee dat de conclusies vooraf zijn bepaald door de elite. Zo werkt de hele marxistische theologie. Het heeft als doel de Bijbel en het leergezag omver te werpen ten gunste van een doctrine en liturgie die in principe vrijmetselaars zijn.4 Alleen het Bloed van Jezus kan de rijke en de arme van hun zonde verlossen. Maar voor bevrijdingstheologen is het alleen het bloed van de rijken/meerderen dat de armen kan bevrijden. En dat is precies waarom alle documenten van het Vaticaan van de afgelopen tien jaar doorspekt zijn met ‘broederschap, gelijkheid en vrijheid’, de drie principes van de Franse Revolutie. Dat zal het middelpunt zijn van het Instrumentum Laboris van de Synode over de Synodaliteit.5 Net als het communisme is dit echter het evangelie van de dood, niet van leven.
