Blijft Timmermans enige uitdager in debat-Omtzigt?

De Nederlandse politiek zwabbert en wiebelt. Joost Eerdmans werd verlaten door zijn gehele fractie, de PVV zag het al sinds de ‘‘minder, minder, minder’’-uitspraken zwevende kamerlid Lilian Helder eindelijk verkassen en de altijd betrouwbare Staatkundig Gereformeerden hebben zowaar een lijsttrekker die vrouwen in het ambt niet uitsluit. Één zekerheid lijkt wel gewaarborgd: de rechtse partijen in de Nederlandse politiek lopen elkaar het liefst in de weg. Met het BVNL van Van Haga dat genoeg stemmen afsnoept om anderen zetels te kosten, maar te weinig om er zelf een te halen en JA21 dat langzamerhand het woord gênant een nieuwe invulling geeft, zijn het oude rot Geert Wilders en zijn ooit beoogde protégé Thierry Baudet die de kastanjes uit het vuur moeten halen. Een juist antwoord van FVD en PVV zou er daarnaast wel eens voor kunnen zorgen dat Frans Timmermans straks niet de enige is die serieus in het discours rond Omtzigt mee kan doen.

Nicki Pouw-Verweij, Derk-Jan Eppink, Lilian Helder en als klap op de vuurpijl de coronamartelaarster van het MKB, Mona Keijzer, als ‘premierskandidaat’. Voor de buitenwacht lijkt het alsof BBB verrechtst, een enkele zure politiek duider spreekt zelfs van extreemrechts en wie echt zijn lol op wil, moet de bekende kanalen van de schier psychotische FVD-watchers raadplegen. Het is hoe dan ook een knappe stunt die campagneleider Henk Vermeer klaarspeelt: midden in de ogenschijnlijk al besliste strijd om de aankomende Tweede Kamerverkiezingen niet één, maar meerdere konijnen uit de hoge hoed toveren. Allemaal om te verbloemen dat de BoerBurgerBeweging afgezien van een weerwoord op doorgeslagen globalistisch stikstofbeleid geen eigen verhaal heeft. Meedoen aan de door Omtzigt aangezwengelde discussie over staatsinrichting en de verhouding tussen politiek en burger zit er al helemaal niet in. Het werkt, want zoiets werkt altijd in een landschap gedomineerd door hijgerige media en hypende journalisten. Makkelijk scoren met een simpel citaat of take is zelfs voor een rechtbankverslaggever als Saskia Belleman tegenwoordig de moeite, laat staan voor het zichzelf op de borst kloppende gilde der parlementair verslaggevers. De vraag waarom een Kamerlid dat bij JA21 als SGP-light te boek stond, nu kiest voor de partij die trots het Regenboogakkoord ondertekende en zelfs een Statenlid herbergt dat werkt als voorlichter voor het COC, is nog nergens te horen. Noch informeert er iemand waarom Derk-Jan Eppink, de kosmopolitische columnist die zelfs Joost Eerdmans naar de kroon steekt als het gaat om opportunisme, nu kiest voor een partij die met de poten in de klei wil blijven staan. Niets van dat. Niets.

In het land der blinden is éénoog koning en zo kon het plots gebeuren dat Frans Timmermans, polyglot en voormalig tolk bij verhoren van Sovjet-spionnen, nu de enige uitdager van Pieter Omtzigts verhaal lijkt. Het is een van de meest onverwachtse wendingen in Neerlands politiek. Timmermans zal enkele jaren geleden toch ook niet meer gedacht hebben dat hij na het land voor te hebben gelogen met MH17-pathetiek ooit nog kans zou maken in het Torentje te landen. Of wellicht wel. Frans Timmermans gelooft vooral in Frans Timmermans en dat blijkt niet geheel onterecht, immers de partijencombinatie GroenLinks-PvdA staat er. Hun heerschappij zou hel en verdoemenis betekenen voor ’s lands soevereiniteit en de groene loper uitrollen voor klimaatakkoorden, landjepik en geneuzel om mensenrechten en vluchtelingen. En waar rechts hier niet meer tegen in heeft te brengen dan het boze gepruttel van Wierd Duk en de zijnen dat woke weer te ver gaat, hebben de globalisten er geen moeite mee om echte politieke macht te gebruiken om de laatste restjes verzet of behoud binnen instituties, politiek en media uit de weg te ruimen. Kortom: Timmermans presenteert een antithese op het verhaal van Omtzigt. Waar Omtzigt méér remmingen, méér waarborg en méér Nederlands belang voorstelt, komt Timmermans met de uiterste uitverkoop.

Toch presenteren beide een verhaal waardoor de kiezer iets te kiezen heeft. Met het verschuiven van het discours wordt de aandacht van journalist, kiezer en politicus verlegd van de waan van de dag, met onderwerpen als migratie en klimaat, naar een nieuw radicaal debat waarin tot ongenoegen van Jan Paternotte de invulling van de democratie, de rechtsstaat en het parlement niet heilig meer zijn, maar ter discussie staan. Dit debat mist echter één deelnemer. Het zou pas echt enerverend, radicaal en interessant worden als rechts erin zou slagen om er aan mee te doen met een coherent verhaal, waarin Omtzigts nieuwe sociale contract wordt ontmaskerd als poging om het huidige systeem te repareren en op te waarderen, terwijl het huidige systeem de status quo juist heeft veroorzaakt en institutionele betonrot en de ambtelijke kankercellen onbesproken blijven. Nederland verdient een verhaal dat de liefde voor vrijheid, soevereiniteit en traditie vertelt van een natie die haar vleugels uitsloeg van Nieuw Amsterdam tot diep in de Oranje Vrystaat. Een natie die het thuis van een volk is en die geldt als gerespecteerd vaderland, dat bovendien compleet dient te worden gemaakt door de hereniging met onze verloren volksgenoten in Vlaanderen. Een verhaal waarin opkomen voor vluchtelingen betekent dat we ons het leed van Afrikaners weer aantrekken, wat zo gek toch niet kan zijn gezien het vele aantal straatnamen ter ere van ons broedervolk. Kortom, een verhaal waarin Forum voor Democratie en de Partij voor de Vrijheid elkaar aanvullen, versterken en de metapolitieke liefde verklaren. Geen fusie, maar collectieve denkrichting. De snelweg naar de route waarop wij Nederland langs vormgeven en mensen houvast geven in tijden waarin alles diffuus gemaakt is. Een verhaal waar rechts Nederland zich zonder schaamte achter kan scharen en waarbij opportunistische zucht naar macht verruild wordt voor berekenende invloed. Twee partijen, verschillend in karakter en aard, maar eensgezind in bezieling en te voeren strijd. En middels verstuiving van ideologie structureel bijdragen aan een land waar Nederlanders weer trots op mogen zijn. Zou dat niet de droom zijn?

Het Nederland dat ik ken verdient immers zo veel meer dan wij haar de afgelopen jaren hebben gegeven. Ondanks hun ongetwijfeld beste bedoelingen zal de combinatie Omtzigt-BBB hoogstens uitstel van executie door het globalistisch valmes betekenen. Zonder fundamentele aanpak van de ambtenarij bijvoorbeeld, zal de ambtelijke gehaktmolen rechtse initiatieven blijven vermorzelen tussen de radertjes van vadertje staat. Erger nog dan Omtzigt-BBB zou het zijn als Frans Timmermans aan zet kwam. Als de hervorming van Nederland geleid gaat worden door die niet door landsgrenzen beperkte klimaatpaus, dan moet de schrijver van dit artikel helaas concluderen dat de lezers van dit weblog zich in navolging van de redactie zullen mogen melden bij het lokale filiaal van de NCTV voor deportatie naar een befaamde CIA black site.

Het is dus een existentieel vraagstuk waar de campagnehoofden van FVD en de PVV over dienen te beraadslagen: kiezen wij samen voor een toekomst, waarin we het juiste antwoord bieden op de terreur van links of de slappe hap opgedist door het hernieuwde centrum? Of gaan we radicaal, onbevangen en vol energie strijden voor een Nederland waarin we onszelf herontdekken als ideologische uitdagers van degenen die dit land al zo lang weggooiden?