De cultuurstrijd op rechts

“Rechts” kent in Nederland, evenals elders in het Westen, ten minste twee kampen. Het ene kamp focust zich hoofdzakelijk op immigratie en (etno-)nationalisme, het andere vooral op de (de)generatie van cultuur. Deze “kampen” overlappen gelukkig deels; in mijn kring zijn er genoeg die zich om beide onderwerpen bekommeren. Toch worden deze onderwerpen ook regelmatig gecontrasteerd, en soms zelfs tegen elkaar uitgespeeld. Daarbij valt het op dat de kritiek vaker komt vanuit het nationalistische kamp op het “cultuurkamp” dan andersom. Ik ken weinig of geen hardrechtse, op cultuur gefocuste lieden die niet tegen massa-immigratie zijn of die het belang van het volk als eenheid ontkennen. Daarentegen is er regelmatig scherpe kritiek vanuit nationalistische hoek op de zorgen en inspanningen van het cultuurkamp. De voornaamste kritieken zet ik hieronder uiteen, om vervolgens te betogen waarom ik de strijd om de cultuur tóch het belangrijkste vind.

Cultuurstrijd

Een veelgehoorde kritiek op het cultuurkamp is dat hun zorgen en tactieken zouden zijn geïmporteerd vanuit de Verenigde Staten. Hierbij wordt dan vaak verwezen naar figuren als Matt Walsh en Ron DeSantis, die in de context van de VS strijd leveren om de publieke opinie omtrent culturele onderwerpen als abortus, gezin en LHBTIQ+-ideologie. Nationalistisch rechts wordt hierin vergezeld door links, dat plotseling een probleem lijkt te hebben met de veronderstelde import van cultuur uit de VS. Niet zelden worden deze inspanningen afgedaan met het label cultuurstrijd, waarbij de bijsmaak wordt opgeroepen van preutse hysterie. In de VS zelf komt de kritiek van nationalistisch rechts op deze cultuurstrijders onder andere uit de hoek van Bronze Age Pervert, die vergelijkbare kritiek heeft als in de volgende paragraaf.

Omvolking

Een tweede gangbare kritiek op de cultuurstrijd betreft het veronderstelde gebrek aan een gevoel voor urgentie bij het cultuurkamp: waarom zou je je druk maken om LHBTIQ+-boekjes wanneer je wordt omgevolkt waar je bijstaat? Het argument is hier dat focus op cultuur een onwelkome afleiding is van waar het echt om zou moeten gaan: stoppen van massa-immigratie en behoud van etnische identiteit. Cultuurstrijd zou er niet meer toe doen wanneer wij een minderheid in eigen land zouden worden, omdat onze strijd er dan één van overleving zou worden en wij dan de cultuur überhaupt niet langer bepalen. Nationalistisch rechts lijkt dit het cultuurkamp in het bijzonder kwalijk te nemen omdat zij als mede rightwingers dit toch beter zouden moeten begrijpen.

Tieten

Een derde regelmatig geuite vorm van kritiek op de cultuurstrijd is inhoudelijk: de cultuurstrijd is gericht tegen (uitwassen van) het liberalisme, en dit is tegenstrijdig aan de ideologie van liberaal-rechts. Strijd tegen abortus of zedeloosheid wordt door liberaal-rechtse opiniemakers als Geenstijl, Wierd Duk en Sam van Rooij gezien als preuts, achterhaald, poldertaliban conservatisme. Nostalgie is voor deze groep een terugverlangen naar de jaren 70-90, toen je nog lekker naar de blote tieten van je buurmeisje op strand kon kijken. Illustratief voor de positie van deze groep is ook de waardering van de Gaypride: in een stronken roes tussen de lebberende leernichten zwalken is de Nederlandse cultuur die beschermd moet worden tegen preutse christenen en islamitische haatbaarden.

Urgentie

Zoals veel mensen uit mijn kring, onderken ik de urgentie van stoppen met massa-immigratie. Ik geloof dat Gemeenschap een belangrijke pijler is voor een waardig menselijk bestaan, en dat ethnos daar een belangrijk aspect van is. Als het aan mij ligt, gaan de grenzen vandaag nog dicht, zetten we subversieve vreemdelingen uit en moedigen we vrijwillige remigratie aan. Deze mening steek ik niet onder stoelen of banken en voorstellen daaromtrent kunnen steevast op mijn steun rekenen. Echter, ik geloof dat de cultuurstrijd belangrijker én urgenter is, en wel hierom:

Ten eerste zijn wij het zelf, met onze eigen hedendaagse cultuur, die massa-immigratie op zijn minst heeft laten gebeuren, als niet actief heeft gefaciliteerd. Natuurlijk zijn er internationale actoren die migratiestromen voor eigen belangen gebruiken en die hier ook in Nederland voor hebben geijverd, maar als onze cultuur niet verworden was tot wat het nu is, had dat niet kunnen gebeuren. Vergelijk Nederland, of Duitsland, met bijvoorbeeld Japan, toch ook een land dat zwaar gehavend als verliezer uit WO2 kwam, en je ziet dat dit kennelijk niet zo had hóeven lopen, als de cultuur dit niet had toegelaten. Als onze cultuur dus niet fundamenteel verandert, zijn we na een hypothetische periode van verminderde immigratie -of remigratie-, op enig moment weer terug bij af.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Vervangingsmigratie is overigens ook een fenomeen van vraag en aanbod: niet alleen de instroom van migranten is een factor; lage geboortecijfers zijn minstens zo belangrijk. Laat ik mezelf direct corrigeren: het geboortecijfer is eigenlijk belangrijker: het is fundamenteler, en het gaat vooraf aan een eventuele behoefte aan immigratie die de vraagkant van de migratiemarkt voedt. Ook hiervoor geldt dat een fundamentele culturele verandering voorwaardelijk is om tot een duurzame oplossing te komen: Het Nederlandse volk moet op natuurlijke wijze tot gezonde, eigen vervangingsvruchtbaarheid komen. Dit raakt aan een veelheid van kenmerken van onze huidige cultuur: vertraagde relatievorming, lage huwelijks- en hoge echtscheidingscijfers, carrièredrift, YOLO/partycultuur, wanderlust, permanente onvolwassenheid, materiele hebzucht, vrouwelijke arbeidsmarktdeelname, abortus en anticonceptie, seksuele lichtzinnigheid, onvruchtbare seksualiteit (LHTQ) enzovoorts. Wat deze kenmerken ten diepste delen, is een hang naar het materiële genot van het individu als zingevingsstreven, in plaats van de deelname aan de generationele keten van het leven door het krijgen, grootbrengen (en genieten!) van kinderen als deel van een coherente levensbeschouwing die het geestelijk leven als uitgangspunt neemt. Zonder die 2-3 kindjes per gezin echter, zal het Nederlandse volk krimpen, en dat zal een blijvende trekkracht zijn voor immigratie.

Aandacht voor genoemde zaken als promiscuïteit, abortus en LHBTIQ+-ideologie is dus niet slechts Amerikaans puriteinisme: het zijn delen van een dynamiek die -naast de schade aan de ziel- het geboortecijfer drukken en dus een vraagfactor vormen voor immigratie. Het is overigens vreemd dat een deel van de kritiek wordt voorzien van de kwalificatie “import uit de VS”: als dat al zo zou zijn, is dat dan zo vreemd, aangezien veel van de culturele elementen waarop deze cultuurstrijd een reactie is óók (mede) uit de VS worden geïmporteerd?

Identiteit

Het belangrijkste argument voor de cultuurstrijd is tot slot wel dat het zich bezighoudt met de vraag wie wij -als land, als volk, als mens- willen zijn. Wat onze identiteit, vormgegeven in onze cultuur, inhoudt of in zou moeten houden. Deze vraag is wat mij betreft belangrijker en fundamenteler dan de immigratie-kwestie, waarmee hij echter -zoals betoogd- wel nauw samenhangt. Het raakt namelijk aan datgene wat ons als mensen onderscheidt van de andere levensvormen; het bepaalt in grote mate wat het is om Mens te zijn. Een mens is in de eerste plaats een ziel, een geestelijk wezen. Zeker, het deelt een lichamelijke natuur met de dieren, en in de behoeften die daarbij horen moet voorzien worden. Maar wat ons onderscheidt van dieren is het geestelijke: de liefde en verbondenheid die wij voelen voor onze kinderen, onze broeders en zusters, onze ouders, onze gemeenschap, ons volk, onze Schepper. Die gezegende positie komt met verantwoordelijkheden: een mens is idealiter meester van zijn lusten en driften, rentmeester van zijn omgeving, ontfermend over zijn naaste. Onze huidige cultuur is wars van dat alles: het denkt slechts in termen van materie, maximalisatie van genot en individuele vrijheid. Deze cultuur is niet het gevolg van immigratie; het komt voort uit de ontwikkeling van onze eigen cultuur sinds ten minste de “verlichting”. Dus ook als we alle immigranten wegdenken, leven we met deze ledige en lelijke cultuur: kinderloos, roesverslaafd, carrière-jagend om onze zingevingsbehoefte op te vullen met spullen, reizen en feesten. Nee, ik wil geen miljoen immigranten uit andere continenten hier. Maar ik maak me meer zorgen over de ziekte binnen ons eigen wezen: ik wil geen geaborteerde baby’s, geen eenzame bejaarden, geen tragikomische alleenstaande wijntantes, geen gecastreerde jongens en verminkte meisjes, geen depressieve incels en wegwerpsletjes. Ik wil een gezonde cultuur voor een geestelijk gezond volk. Daarom, cultuurstrijd.