Tom van Groningen
De derde weg
Een gedachtenexperiment voor een menswaardige toekomst
Een maatschappij die vasthoudt aan een achterhaald of failliet systeem zal allerlei kunstgrepen uithalen om het eigen voortbestaan te rekken. Logisch; want ook een collectief ter grootte van een complete maatschappij heeft een overlevingsdrang. Zo zagen we verschillende grote rijken en beschavingen in het verleden een verbeten strijd voeren om het onvermijdelijke uit te stellen.
Dezelfde merkwaardige combinatie van opportunisme gecombineerd met realpolitik en struisvogelpolitiek zien we in de huidige Westerse beschaving. De oude fundamenten lijken vergeten of worden in een soort vreemde Orwelliaanse inversie van hun oorspronkelijke betekenis ontdaan, zoals de vrijheid van meningsuiting en het open debat.
De natuur is een ongenadige leermeester: wie zich niet houdt aan bepaalde onveranderlijke, eeuwige natuurwetten krijgt van het universum een genadeloos pak slaag. Van zaken als persoonlijke voorkeur, moraliteit of zeitgeist trekt het universum zich niets aan. Men schikt zich naar deze natuurwetten… en overleeft, of men verwerpt ze, en sterft uit.
Helaas hebben, zoals reeds benoemd, eerdere beschavingen in verval de neiging om met kunst en vliegwerk te trachten de harde consequenties van hun eigen keuze om af te dwalen van de natuurlijke weg te omzeilen en het einde uit te stellen. Zijn wij in het Westen hopeloos afgedwaald van de juiste, natuurlijke weg? Is het Westen al lang niet meer wat het zou kunnen zijn? Of zou moeten zijn? Ik denk dat voor u, de lezer, het antwoord een volmondig ja zal zijn.
De Reactionair
Nieuwsbrief
Blijf op de hoogte van de nieuwste artikelen door u in te schrijven op onze nieuwsbrief!
Wij sturen u een e-mail ter verificatie, zie uw inbox.
We zien overal om ons heen het verval. Decadentie, degeneratie, banaliteit en het afbrokkelen van sociale cohesie zijn overal om ons heen te bespeuren. Tóch komen de consequenties slechts langzaam binnen, door het gebruik van deze kunstgrepen. Laat ik als voorbeeld de lage geboortecijfers in het westen nemen. Zonder wagenwijd open staande grenzen hadden deze lage geboortecijfers al lang tot krimp van de bevolking, onhoudbare krapte op de arbeidsmarkt en een demografische ontwikkeling veroorzaakt die tot slechts één eindpunt zou leiden: het einde van een volk. Maar met het weglokken van arbeidskrachten uit omringende landen en verre oorden zijn de gevolgen van de te lage geboortecijfers tijdelijk op te vangen. In principe wordt het probleem verplaatst want iedere vakkracht die Nederland met de hogere salariëring onttrekt aan een ander land is weer één vakkracht minder in het andere land.
De te lage geboortecijfers zijn slechts één van de vele tekenen aan de wand dat er iets grondig mis is met het huidige liberale, globalistisch ingestelde westen. Vanwege de omvang van dit artikel zal ik me nu echter tot dit ene voorbeeld beperken.
Hoe kunnen we dan bepalen wat wél een duurzame wereldbeschouwing is waarin we prognoses kunnen doen over de toekomst en houdbaarheid van bepaalde systemen? Waar fout beleid direct bestraft wordt via de harde leerschool van de natuur, zo direct dat we onszelf niet decennialang wijs kunnen maken dat ‘we het zo slecht nog niet hebben’—tot we het slecht hebben?
Laat ik u meenemen met een gedachte-experiment: Stelt u zich eens voor dat er ergens een visionair wereldleider of groep visionaire wereldleiders besluit om een groot sociaal experiment uit te voeren met als doel inzicht te krijgen in wat de juiste weg is voor de mensheid om te bewandelen.
Er worden 3 afgelegen gebieden aangewezen waar 3 groepen vrijwilligers zich zullen vestigen voor een experiment dat één volle eeuw zal duren. De groep vrijwilligers krijgt de opdracht hun mini-samenleving in te richten volgens bepaalde principes en zich gedurende de volle eeuw die het experiment in beslag neemt niet af te wijken van deze principes. Gedurende deze eeuw zal er géén hulp van buitenaf komen en de vrijwilligers zullen volledig op elkaar zijn aangewezen. Ze kunnen dus ook géén toevlucht nemen tot bepaalde kunstgrepen om verkeerde beslissingen te maskeren of consequenties uit te stellen. Iedere groep bestaat uit 1000 jonge mensen die nog niet voor nageslacht hebben gezorgd: 500 mannen en 500 vrouwen.
Groep 1 krijgt de opdracht om een liberale, progressieve samenleving te beginnen die een kopie is van de gemiddelde westerse liberale democratie.
Groep 2 krijgt de opdracht een communistische utopie te vestigen, gemodelleerd naar de beginjaren van de Sovjet-Unie.
Groep 3 krijgt de opdracht een traditionele samenleving te creëren met veel aandacht voor gemeenschap, geloof en tradities.
Het doel is zoveel mogelijk symbiose tussen mens en natuur.
Voortvarend gaan de 3 groepen van 1000 jonge mensen van start. Ieder toegewezen gebied is dermate ruim bemeten om in méér dan genoeg voedsel, grondstoffen en bewegingsvrijheid te voorzien.
Na een eeuw wordt het experiment beëindigd en worden de resultaten geëvalueerd.
Groep 1 kende als grondbeginselen onbegrensde individuele vrijheden, het afwijzen van zaken buiten het materiële, fysiek tastbare en meetbare. Groep 1 had vanaf het begin weinig sociale cohesie, het vergaren van bezit was een hoog ideaal, onbegrensde individuele vrijheid bleek in de praktijk uit te pakken in een breed scala aan seksueel afwijkend dan wel discutabel gedrag. De bodemschatten van groep 1 waren zo goed als uitgeput, het agrarische systeem van de gemeenschap kraakte in z’n voegen, er was een kleine elite van rijken met de mooiste huizen en bezittingen terwijl de meerderheid nauwelijks een menswaardig bestaan kon leiden en hun toevlucht zochten in kortstondige pleziertjes, hedonisme en seksuele uitspattingen. Én, wegens de onbegrensde individuele vrijheid en het gelijkstellen van relaties waar géén kinderen uit voortkomen aan relaties die wél voor nageslacht zorgen, was de oorspronkelijke omvang van de groep gehalveerd. Homoseksualiteit, transgenderisme, seksuele promiscuïteit en eenzaamheid hebben epidemische vormen aangenomen. Door het gebrek aan gemeenschapszin was de democratie binnen samenleving 1 uiteen gevallen in vele, kleine facties die elkaar bevochten op triviale verschillen en nauwelijks tot een beleid konden komen.
Groep 2 ging voor de Marxistische heilstaat maar omdat meteen vanaf het begin al duidelijk werd dat om dit te doen slagen een ‘sterke man’ nodig zou zijn trok een klein groepje alle macht naar zich toe. Het leven was spartaans, de levensstandaard laag, en de enige manier om enigszins in welvaart te leven was tot de ‘partij’ te behoren. De heersende klasse voerde een schrikbewind om te voorkomen dat iedereen die niét tot de ‘partij’ behoorde en dus niet van de bijbehorende privileges profiteerde zich zou afzonderen en een eigen weg wilde gaan. Alles wat iedereen produceerde werd onder dreiging van geweld afgepakt en door de ‘partij’ , na aftrek van hun eigen royale deel uiteraard, herverdeeld onder de morrende, ontevreden massa die slechts het absoluut noodzakelijke deden, aangezien iedere inzet toch werd bestraft met het inleveren van de vruchten van iemands arbeid. Aangezien in deze groep afwijkend seksueel gedrag in tegenstelling tot groep 1 niet werd getolereerd en er meer duurzame relaties waren was de omvang van de bevolking ondanks de periodieke schaarste, hongersnoden en lage levensstandaard toch nog zo’n 90% van de oorspronkelijke 1000 die met het experiment begonnen.
Groep 3 bestond uit 1000 mensen die geselecteerd waren op etnische overeenkomst. De sociale cohesie was groot. Er was veel aandacht voor gemeenschapszin maar ook voor eigen verantwoordelijkheid. Ieder had recht op een eigen stukje land en een bescheiden huis. Omdat iedereen doordrongen was van de verantwoordelijkheid voor het eigen stukje land en het eigen huis werden deze vol overtuiging beheerd en onderhouden. Het overschot van de ene boerderij werd gedeeld met de andere, omdat de gehele groep mensen elkaar zag als één stam en één gemeenschap. Wat lokaal geregeld kon worden werd lokaal afgewikkeld, wat regionaal moest worden behandeld werd regionaal geregeld en alleen datgene wat de hele gemeenschap aanging werd op het niveau van de totale gemeenschap bestuurd.
Er was een raad van wijzen die bestond uit afgevaardigden van iedere lokale groep, voorgezeten door één leidersfiguur. En in de praktijk bleek dit systeem van lokaal, regionaal en gemeenschappelijk bestuur prima te werken. Er heerste een soort symbiose tussen de natuur en haar bewoners. Culturele en religieuze tradities stonden in hoog aanzien. Er was een bescheiden, gegarandeerde welvaart voor iedereen en een hoge levensstandaard voor allen. Wie zich extra inzette of meer risico’s durfde te nemen zag z’n investeringen en lef ook terugkomen. Het traditionele huwelijk tussen man en vrouw en het ouderschap stonden in hoog aanzien. Afwijkend seksueel gedrag werd oogluikend getolereerd dan wel met zachte hand ontmoedigd. Het resultaat was véél huwelijken, weinig echtscheiding, een hoog geboortecijfer en alleen groep 3 bleek na het honderdjarige experiment gegroeid naar een comfortabele 1500 personen.
Het mag u als lezer wel duidelijk zijn aan welke samenlevingsvorm ik mijn voorkeur geef. Het kapitalisme en het westerse, liberale en globalistisch ingestelde wereldbeeld beschouw ik als stervende. Slechts met kunstgrepen en een toenemend repressieve overheid kan het huidige liberale systeem nog even doorgaan.
Het Marxisme in al zijn vormen zoals Leninisme, Stalinisme en Maoïsme maar ook communisme via de achterdeur, het zogenaamde cultuurmarxisme, zie ik als een doodlopende weg waarvan de, bloedige, 20e eeuw inmiddels heeft aangetoond dat het dood en begraven dient te blijven. Wat dan wel?
Waarom de toekomst van de mens niet juist zoeken in de traditie? Neem als voorbeeld de levenswijze van de gemeenschappen der Hutterieten in het noorden van de Verenigde staten en zuiden van Canada? Traditie, een terugkeer naar het tribale, met een belangrijke plek voor God en spiritualiteit; gemeenschapszin, het kleinschalige in plaats van de anonimiteit en het individualisme van de grote stad; een plek waar immateriële waarden en normen belangrijker zijn dan het vergaren van zo veel mogelijk geld en bezit. Ik zou ervoor tekenen.
Zou gemeenschap 3 dan werkelijk de formule voor een menswaardige toekomst kunnen vormen voor ons allen? Mijn geschetste beeld is uiteraard vol overdrijvingen en generalisaties. Ik hoop niettemin u aan het denken te hebben gezet over de onhoudbaarheid van ons huidige systeem en de onwenselijkheid dit dan te vervangen door een vorm van Marxisme, of dit nu de misleidende naam ‘Build back better’ draagt of simpelweg communisme heet.
Laat onze toekomst er daarom een zijn waarin zoveel mogelijk een symbiose wordt betoogd tussen ons mensen en de wereld van de dieren en de planten, die gehoorzaamt aan de strenge wetten van moeder natuur.
Ouas
Aart Aartsen