De feminisering van het voetbal

Het lijkt wel alsof het naast letterlijk ook figuurlijk uit de lucht komt vallen: plots worden om de haverklap voetbalwedstrijden al dan niet definitief gestaakt na het gooien van bier en/of voorwerpen op het veld. Het dieptepunt was misschien wel het duel tussen FC Dodrecht en PEC Zwolle, dat gestaakt werd nadat een jochie van 8 een bekertje naar het veld gooide en twintigduizend man naar huis kon. Ook werd een zwarte voetballer aangesteld als directeur topvoetbal bij de KNVB om diversiteit te vergroten en met ditzelfde argument werd een vrouw aangesteld als directeur betaald voetbal. Hoewel men bij de nationale voetbalbond, in de politiek en op de burelen van voetbalclubs het allemaal verkoopt als ‘‘de maat die vol is’’, ‘’een grens die bereikt is’’ en het aanstellen van zogenaamde minderheden op cruciale posities als ‘‘het was hoog tijd’’, is het hoogst opmerkelijk dat dit allemaal zo plots in een rap tempo plaatsvindt. De media zwijgen, wellicht uit angst interviews mis te lopen met duurbetaalde pseudovedettes of terecht gewezen te worden door de semi-rebelse gecontroleerde oppositie van Johan Derksen en kornuiten. Wat speelt hier? Het antwoord ligt in een verandering van koers die bond, competitie en sportwetgeving ingezet hebben onder invloed van politieke invloed met als doel het opbreken van één van de laatste volkse en masculiene bolwerken van de Nederlandse cultuur.

Al wekenlang galmt door de Nederlandse voetbalstadions het spreekkoor ‘‘Xavi Simons is homo’’. De speler van PSV hoort het allemaal aan en haalt zijn schouders op. Dat uitgerekend het ietwat fragiel ogende toptalent mikpunt van spot is mag geen verrassing heten: voetbalsupporters zullen altijd en overal álles proberen om een tegenstander (en zeker eentje met de kwaliteiten en dreiging van Simons) uit hun concentratie en spel te halen. Het is net zomin een daadwerkelijke accusatie van seksuele voorkeur van Simons als dat het diepgewortelde homofobie is of zelfs (jazeker, vanwege zijn huidskleur is dit geopperd) racisme. Nee, het is niets minder en niets meer dan het willen sarren van een tegenstander met willekeurige teksten. Hi ha hondelul!

Typerender is de reactie van bondswege op de incidenten: op een komende vergadering met de clubs en competitie zal besloten worden dat ‘‘homofobe’’ spreekkoren net als ‘‘racistische’’ spreekkoren en ‘‘het gooien van voorwerpen op het veld’’ bestraft zal worden met het stilleggen van wedstrijden en bij herhaling definitieve staking hiervan. Doel? Het doordrukken van een gedragscorrectie onder stadionbezoekers en het willen uitbannen van dergelijke geluiden. Bij het Nederlands elftal zien we dit al jaren, want wie heeft er de afgelopen jaren het ‘‘alle Duitsers zijn homo’’ nog gehoord? Juist. En waarom deze gedragscorrectie in voetbalstadions relevant is? Simpel: voetbalstadions vormen in deze individualistische samenleving één van de laatste plekken waar grote groepen mensen een gemeenschappelijke identiteit niet alleen ervaren, maar ook uiten. Het is in veel steden dé sociale plek waar iedereen samenkomt, ongeacht ras, afkomst of opleidingsniveau. En de in voetbalstadions heersende cultuur is een cultuur die strijdig is met de progressieve norm van inclusiviteit, diversiteit en het vernietigen van masculiniteit. En dus is de gedragscorrectie die men wil doorvoeren onderdeel van de gaande cultuurstrijd waarin progressieven een bepaalde sociale norm willen opleggen waar iedereen zich aan moet conformeren.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Hated and Proud, in onze boekenwinkel.

Nu wil ik hier geen lans breken voor het uitschelden en treiteren van tegenstanders of het doelbewust kwetsen van bepaalde groepen in de samenleving. Wel wil ik wijzen op de stroom die op gang gekomen is in het voetbal met als het doel het veranderen van de samenstelling van het publiek. Het roken werd verboden in stadions, het bier verwaterd en men spreekt nu zelfs over het verbannen van alcohol van de tribunes in het algemeen. Dit tezamen met het willen aanpakken van spreekkoren en het blijven doordrammen van het vrouwenvoetbal (wat leuk is voor meisjes, maar waar verder geen hond naar kijkt) kan niet anders gezien worden dan politieke sturing en het opleggen van progressieve normering in één van de laatste masculiene bolwerken in onze cultuur. Plat gezegd: men wil de klassieke voetbaltokkie eruit werken. Er ís geen andere uitleg dan deze dat het gelijk willen stellen van premies voor mannen en vrouwen in het Nederlands elftal legitimeert, zeker niet gezien de aandacht en marketingwaarde. Er ís geen andere uitleg dan deze waarom een regenboograadslid van de VVD in Rotterdam direct na een incident in De Kuip schreeuwt dat wat hem betreft geen enkele maatregel geschuwd moet worden om controle in stadions te krijgen. Er ís geen andere uitleg dan deze om het aanstellen van een oud-voetballer (Nigel de Jong) zonder daadwerkelijke competenties of relevante ervaring als directeur topsport te verklaren dan zogenaamde ongelijkheid te bestrijden. Dit terwijl het Nederlands elftal al járen net als het Franse elftal bijna minder autochtone Nederlanders telt dan voetballers met een migratie-achtergrond. Er ís geen andere uitleg dan deze die het aanstellen van een vrouw als directeur betaald voetbal logisch maakt, zeker niet met de uitleg van het bondsbestuur ‘‘dat het hoog tijd werd om een vrouw aan te stellen in een mannenwereld’’.

Er is geen andere uitleg dan het wijzen naar een aanval op alle vormen van volksvermaak, traditionele bolwerken waar mannen hun ei in kwijt kunnen en het willen vernietigen van de stadionbeleving zoals we die decennialang kenden. Een woordvoerder van de KNVB noemde enkele jaren geleden de voetbalbeleving in de Verenigde Staten als voorbeeld. Het land waar voetbaltrainer Ron Jans ontslag moest nemen omdat hij in een kleedkamer ‘’nigger’’ meezong in een ordinair rapliedje. Het land waar regenboogvlaggen de stadions sieren en waar opgeroepen wordt om te blijven zitten en zelfs een doelpunt kunstmatig gevierd wordt. Iedere vorm van beleving en emotie moet geregisseerd worden, met als doel het veroveren van het voetbal door de progressieve kliek en hier een uithangbord van inclusiviteit en diversiteit van maken. En de traditionele voetbalsupporter? Die krijgt een stadionverbod, moet z’n muil houden en gaat maar thuis op de bank zitten. Want voor hem is in deze wereld geen plaats.