De mythe van Israël als bondgenoot
Waarom Nederland zijn relatie met Israël moet herzien
Politiek
Terwijl de gevestigde orde en hun linkse lakeien volop de proxy-oorlog tegen Rusland steunen, en daarmee hun deel spelen in de gestage opmars naar een breed, wereldwijd conflict, zijn het de rechtse vleugel en de Joodse lobby die via het Midden-Oosten de weg plaveien naar een mogelijke Derde Wereldoorlog. Proponenten van Israël stellen dat wij hen moeten steunen omdat het land onze bondgenoot is, maar vertellen ons nooit waaróm dat zo zou zijn. In dit stuk duik ik de geschiedenis in om de aanname dat Israël een bondgenoot van Nederland en het bredere Westen zou zijn, te ontkrachten.
Joods-Christelijke waarden
Regelmatig hoort men dat het Westen is gebouwd op ‘joods-christelijke’ waarden, een term die relatief recent een nieuwe betekenis heeft gekregen. De term vindt zijn oorsprong in een brief uit 1821 van Alexander McCaul, een christelijke missionaris die zich specifiek richtte op de bekering van Joden, die met ‘judeo-christian community’ verwees naar Joden die zich bekeerd hadden tot het christendom. Vanaf de jaren ’50 wordt de term ‘joods-christelijk’ gebruikt om de waarden waarop de westerse beschaving zou zijn gebouwd te duiden. Echter staan joodse en christelijke waarden haaks op elkaar; zo is het dat de Joden Christus verwierpen. Hedendaagse Joden zijn de nazaten van de voorouders die Christus en Zijn leer niet omarmden. Veel Joden, zoals de apostelen, accepteerden Christus wel, verspreidden Zijn leer in het Romeinse Rijk en werden christenen. Na de komst, kruisiging en wederopstanding van Christus en nadat Hij de profetieën uit het Oude Testament vervulde, ontstond het christendom.
Uit de verwerping van Zijn leer, Zijn vervulling van het Oude Testament en Hemzelf ontstond een afgesplitst en nieuw jodendom. In de Talmoed, het op een na belangrijkste boek binnen het jodendom, staat dat Maria, de moeder van Jezus, ‘overspelig’1 was en dat Christus in de hel in uitwerpselen kookt voor zijn misdaden.2 Verder staat in hetzelfde boek dat in de eerste veertig dagen na conceptie een foetus wordt beschouwd als ‘slechts water’3 en dat er zes verschillende genders zijn, niet slechts man en vrouw.4 Ook de geschiedenis tussen het katholieke Westen, en later ook protestanten en de Joden is er een van spanning en conflict. Joden hebben eeuwen gesegregeerd in Europa geleefd in hun eigen wijken en zuilen. Bijna twee millennia heeft de Joodse diaspora assimilatie weten te voorkomen.
Het Heilig Land
Gesticht in 1948 na decennia van massa-immigratie door voornamelijk Joden uit Oost-Europa, riep Israël dat jaar de onafhankelijkheid uit. Hedendaags weinig besproken in het publieke debat is hoe de Joden het in den beginne lukte om de regio eigen te maken, een indrukwekkende prestatie. Nadat het Ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog werd verslagen, kwamen veel van diens voormalige gebieden onder bestuur van Europese machten. Zo ook in 1920 het ‘Brits mandaatgebied Palestina’. In de decennia die volgen groeide het aandeel Joden van ~10% naar 32% in 1947 en in 1948 als gevolg van ‘Plan Dalet’ en de ‘Nakba’, de etnische zuivering van zo’n 750 duizend Palestijnen, naar 82%.5 Plan Dalet was een reactie op een naderende oorlog tussen de Joden en de omliggende Arabische landen als gevolg van het geweld tussen Palestijnen en Joden in de decennia ervoor, het eindigen van het mandaat van de Britten en de VN-verdeling van het gebied. Het plan moest zoveel mogelijk grondgebied veroveren om de Joden een zo goed mogelijke verdediging te verzekeren.
De Reactionair
Boekenwinkel
Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.
De decennia die leidden tot de Eerste Arabisch-Israëlische oorlog worden gekenmerkt door wreedheid. In deze periode revolutioneerden de Joden asymmetrische oorlogvoering en perfectioneerden zij de autobom, toen de ‘Stern Gang’ een Brits politiebureau opblies met 4 doden en 140 gewonden als gevolg.6 De Stern Gang, voordat zij later een politieke partij werden, voerden meer van dit soort acties uit in zowel het Midden-Oosten als in Europa. Zo voerden ze een bomaanslag uit op de ‘British Colonial Club’ in 1947 en stuurden meerdere bombrieven naar Britse overheidsgebouwen en politici, waaronder Churchill. Ze legden bommen onder treinen van Caïro naar Haifa, wat resulteerde in totaal 68 doden. Ook de ‘Irgun’, waar de Stern Gang of ‘Lehi’ uit voortkwam, pleegde terrorisme. Zo zijn zij verantwoordelijk voor de bomaanslagen op de Britse ambassade in Rome en op het Koning David Hotel in Jeruzalem in 1946 met 91 doden als gevolg. De Irgun werd later de IDF. Leden van dit soort organisaties werden later prominente Israëliërs zoals o.a.: oud-minister-president Yitzhak Shamir, rabbijn Baruch Korff, oud-parlementsleden Geula Cohen en Natan Yellin-Mor en politicus Mordechai Olmert. De bovengenoemde aanslagen zijn slechts het topje van de ijsberg, en ook na de onafhankelijkheid van Israël stopten dit soort acties niet.
Lavon affaire
In 1954 ontploften er na sluitingstijd boeken in een Amerikaanse overheidsbibliotheek in Egypte. In deze boeken zaten zelfgemaakte tijdbommen met nitroglycerine. Het was slechts één van een reeks aanslagen gericht op Amerikaanse, Britse en Egyptische bibliotheken, bioscopen en scholen die als doel hadden de destabilisatie van de Egyptische samenleving. De daders waren Egyptische Joden gerekruteerd door de Israëlische militaire inlichtingendienst met het specifieke doel om te doen lijken alsof de aanslagen gepleegd waren door Egyptische nationalisten, communisten, of de Moslimbroederschap. Minister van Defensie Pinhas Lavon moest aftreden vanwege het incident. De Israëlische overheid heeft betrokkenheid bij het incident officieel ontkend tot 2005, toen toenmalig president Moshe Katsav de daders beloonde met ‘certificaten van waardering’.
Het USS Liberty incident
De Zesdaagse Oorlog begon in 1967 nadat Israël een verrassingsaanval uitvoerde op Egypte, omdat dit land eerder een belangrijke zeeroute van Israël blokkeerde. Tijdens deze oorlog lag het Amerikaanse marineschip ‘USS Liberty’ in de internationale wateren voor de kust van Israël op een inlichtingenmissie. Op 8 juni om 14:00 uur doorboorden kogels van een Israëlische ‘Mirage III’ straaljager Amerikaans staal, glas en vlees met 34 doden en 171 gewonden als gevolg. Hoewel Israël claimde dat zij het schip verkeerd geïdentificeerd hadden, excuses maakten en schadevergoedingen uitbetaalden, verdenkt de overlevende bemanning van de USS Liberty dat de aanval opzettelijk was. Het transcript van een audio-opname die jaren later werd vrijgegeven lijkt dit te bevestigen:7
Piloot: “Dit is een Amerikaans schip. Wil je nog steeds dat we aanvallen?”
IDF commandocentrum: “Ja, volg het bevel.”
Piloot: “Maar meneer, het is een Amerikaans schip, ik kan de vlag zien!”
IDF commandocentrum: “Maakt niet uit, val aan.”
Verzoeken van de overlevende bemanningsleden om diepgaande onderzoeken te doen naar het incident zijn altijd afgewezen en genegeerd.8
De Bijlmerramp
Op 4 oktober 1992 vloog Israëlisch vliegtuig El Al-vlucht 1862 een flatgebouw in de Bijlmer in met 43 doden als gevolg. Hoewel een ongeluk, werd achteraf duidelijk dat het vliegtuig giftige chemische goederen, gebruikt in de productie van zenuwgas, naar Israël smokkelde. In het programma ‘NOVA’ verklaarde El Al-operation manager J. Plettenberg dat EL AL Israël Airlines vermoedelijk een overtreding heeft begaan met de vrachtdocumenten van het verongelukte vliegtuig. Het vrachtmanifest van de vlucht, die vanuit New York kwam, miste bepaalde vrachtgegevens. Ook waren er meerdere versies van het vrachtmanifest in omloop. Nadat hij deze onthullingen deed werd hij ontslagen.
Vlak na de crash verschenen er, volgens getuigen, mannen in brandbestendige pakken die tussen de brokstukken aan het zoeken waren. Zij arriveerden en vertrokken in een helikopter, na onderzoek van het AD bleek dat alle radargegevens van die nacht gewist waren. Volgens een agent die de wacht hield bij de crashsite ging het om Israëliërs. Volgens een uitgelekt rapport van de Rijksrecherche verklaarden meerdere agenten dat direct na de ramp een zestal mannen zich hadden aangediend als Israëlische geheime dienst en dat zij toegang eisten tot het terrein. Toen hen dit ontzegt werd, probeerden de geheim agenten met geweld de centrale commandowagen van de politie binnen te dringen. Enkele maanden later maakte het ministerie van Buitenlandse Zaken bekend dat er zo’n 60 Shin Bet-geheimagenten in Nederland gestationeerd waren, met de voornaamste taak de beveiliging van Al El-vluchten.
In het Vlaamse dagblad De Standaard verscheen een artikel waarin een fotograaf claimde dat enkele met wrakstukken volgeladen vrachtwagens zich afsplitsen van de andere en niet naar Schiphol zijn gebracht maar mogelijk naar Duitsland. De fotograaf wilde anoniem blijven omdat hij “geen zin had in een kogel van de Mossad tussen zijn ogen”. Het onderzoek naar de ramp en de verdachte incidenten werd actief tegengewerkt door de Israëlische overheid. De Israëlische ambassadeur Gal dreigde zelfs schiphol in te willen ruilen voor een ander vliegveld als het onderzoek tot meer ongunstige berichtgevingen zou leiden.
In een artikel in Trouw uit 1994 claimde oud- Mossad-agent Victor Ostrovsky dat de cockpitvoicerecorder standaard uit EL AL vliegtuigen wordt gehaald als er voor de Mossad wordt gevlogen. Eerder claimde Ostrovsky dat Mossad agenten de CVR gestolen zouden hebben vanuit de puinhoop na de ramp. Israël is een van de weinige landen die niet de verplichting heeft altijd met een CVR te moeten vliegen. Verder claimde Ostrovsky dat Schiphol een bijzondere functie heeft; geheimagenten van de Mossad ontmoetten elkaar steevast op Schiphol. In het artikel bevestigt een manager van een luchtvaartmaatschappij dat ook EL AL een zeer bijzondere positie heeft: “Ze vormen een soort land in een land”.9
Infiltratie
Op zaterdag 24 april 2010 trekt Gidi Marcuszower zich terug als kandidaat voor de Tweede Kamerverkiezingen. Aanleiding was een AIVD-brief waarin stond dat Marcuszower betrokken was bij een organisatie die informatie doorspeelde naar een buitenlandse mogendheid en dat hij contact had met medewerkers van buitenlandse inlichtingendiensten. In die periode was de in Tel Aviv geboren PVV’er bestuurslid van de Nederlandse tak van de Likoed, een Israëlische, regerende, politieke partij. Volgens bronnen van het NRC zou het gaan om Israël en de Mossad. In 2024 trok Geert Wilders de kandidatuur van Marcuszower als minister van Asiel en Migratie in naar aanleiding van de resultaten van een nieuw AIVD-onderzoek.
In 2016 verscheen er een artikel in De Volkskrant waarin bekend werd dat de AIVD in 2010 ook onderzoek deed naar Geert Wilders. Het artikel stelt dat er serieuze twijfels waren over de loyaliteit van de PVV-voorman en mogelijk Israëlische beïnvloeding. Wilders die in zijn jeugd op tussenjaar is geweest bij een kibboets in Israël, is zelf ook van Joodse komaf en is getrouwd met de Joods-Hongaarse Krisztina Marfai.10 Wilders komt meer dan regelmatig op voor Israël en diens belangen. Er is sprake van diepgaande politieke beïnvloeding in de Nederlandse politiek door onze ‘bondgenoot’ Israël.
Conclusie
Op zijn zachtst gezegd gedraagt Israël zich niet als vriend. Hard gezegd toont het land structureel vijandigheid jegens het Westen. Ik nodig eenieder die beweert dat Israël een bondgenoot is uit om te reageren op dit artikel. Engageer met de voorbeelden, duik zelf in de geschiedenis. De bal ligt bij boomerrechts om met redenen te komen waarom Israël wél een bondgenoot is; ik zie de argumenten en de daaruit voortvloeiende discussie graag tegemoet!
Shabbat 104b:5, “This one strayed from her husband.” ↩︎
Gittin 57a:4, “What is the punishment of that man, a euphemism for Jesus himself, in the next world? Jesus said to him: He is punished with boiling excrement.” ↩︎
Yevamot 69b, “And if she is pregnant, until forty days from conception the fetus is merely water.” ↩︎
Rabbi Freidson, More Than Just Male and Female: The Six Genders in Ancient Jewish Thought. ↩︎
Jewish Virtual Library, Jewish & Non-Jewish Population of Israel/Palestine. ↩︎
Mike Davis, The First Car Bomb, Transforming Terror, University of California Press, pp. 32–33, “Despite some improvisations (mostly failed) in the 1920s and 1930s, the car bomb was not fully conceptualized as a weapon of urban war-fare until January 12, 1947, when rightwing Zionist guerrillas, the Stern Gang, drove a truckload of explosives into a British police station in Haifa, Palestine, killing 4 and injuring 140.” ↩︎
Ofer Aderet, ‘But Sir, It’s an American Ship.’ ‘Never Mind, Hit Her!’ When Israel Attacked USS Liberty. ↩︎
James M. Scott, The Spy Ship Left Out in the Cold. ↩︎
Trouw, ‘Zwarte doos niet aan boord’ Voormalig Mossad-lid: El Al haalde voice recorder uit rampjumbo Bijlmer. ↩︎
Lizzy van Leeuwen, Wreker van zijn Indische grootouders , “Voor de zwangere Johanna, afkomstig uit de bekende en grote Indisch-joodse familie Meijer”. ↩︎
Herman Boon
Lucy
“Op zijn zachtst gezegd gedraagt Israël zich niet als vriend.” Vriendschap is een speciale band die twee of meerdere personen met elkaar kunnen hebben. In dit geval gaat het om de relatie die twee landen met elkaar hebben. Die band kan alleen bestaan als de gedachten van/over vriendschap wederzijds zijn. De vraag is, als Israël zich niet gedraagt als vriend, of wij dat wel zijn voor hun. Wij spreken wel uit dat Israël onze vriend en/of bondgenoot is maar dat zijn woorden. Die band kan er alleen zijn als die woorden ook betekenis hebben. Anders zijn het loze woorden. In dat licht bekeken kunnen we onszelf ook de vraag stellen of wij wel een vriend zijn van Israël? Wij zeggen het wel te zijn maar in de geopolitieke arena laten we veelvuldig blijken er toch iets anders over te denken. Wij willen namelijk ‘vriendje’ met iedereen zijn. Ook met de Arabische en islamitische wereld. Hoe die wereld denkt over de enige Joodse staat in de wereld/in hun regio is geen verrassing meer. Zo bekeken zouden wij die vraag ook aan onszelf kunnen stellen; Zijn wij wel eens een vriend van Israël? Ons gedrag en/of stemgedrag binnen de internationale organen laten vaak een heel ander beeld zien.
“Hard gezegd toont het land structureel vijandigheid jegens het Westen.” Ik heb het hierboven al opgeschreven. Komt nog bij dat we in de wereld te maken hebben met de VN/UN. Een organisatie die alle geloofwaardigheid verloren heeft. Zij, en dan heb ik het over de Algemene Vergadering (AV), zegt te staan voor rechtvaardigheid maar hoe is dat mogelijk als landen als Qatar of Iran zitting nemen als voorzitter van dat soort organen (denk aan mensen- en vrouwen rechten) en die landen ook alles in het werk stellen om alleen, niet naar hunzelf kijkend, Israël proberen te veroordelen? Die hele VN lijkt op een farce en Nederland stemt vaak ook mee met resoluties die tegen Israël zijn terwijl zij niet rept over de landen die dat soort resoluties inbrengen tegen Israël.
Wij kunnen wel altijd naar Israël gaan wijzen maar is het niet verstandiger om eens in de spiegel te kijken zodat we onze eigen rol kunnen bekijken in het geheel? In hoeverre ziet Israël ons als vriend?
Mordechai Ben-Hayim
Ja, absoluut. Israël is geen echte ‘bondgenoot’ van het Westen; het is meer een soort vazalstaat van de Verenigde Staten, net zoals de Europese landen. Laatst hebben verschillende Israëlische of pro-Israëlische experts betoogd dat de deal tussen de VS en Israël vooral in het voordeel van de VS is. Ze zeggen dat het voor Israël slim zou zijn om wat afstand te nemen van bepaalde verplichtingen aan de VS en zelf wapens te gaan produceren. Dit zou de Israëlische industrie en de onafhankelijkheid, zowel politiek als op andere gebieden, een flinke boost geven.
De VS - en dus ook de Europese vazalstaten - kunnen zich anderzijds niet veroorloven om het uitzonderlijk interessante Israëlische regime als bondgenoot te verliezen. Dat zou hun invloed in het Midden-Oosten nog verder ondermijnen.
Daarnaast moet ik zeggen dat de amateuristische historische verdraaiingen en weglatingen in dit artikel de geloofwaardigheid ervan echt ondergraven en belangrijke contextuele elementen negeren.
Verder wordt ‘Plan Dalet’ verkeerd gepresenteerd als een plan voor etnische zuivering, wat een verdraaiing is die vooral door pro-Palestijnse propaganda wordt verspreid. Dit is gebaseerd op één paragraaf uit een 75 pagina’s tellend archiefdocument, dat compleet uit zijn context is gehaald.
Plan Dalet was geen politiek document over het toekomstige lot van de Arabieren die later Palestijnen zouden worden, maar een militair plan, twee jaar na het einde van het bondgenootschap tussen de Arabieren en Hitler, toen binnenlandse en buitenlandse Arabische krachten zich inzetten voor de totale vernietiging van het Joodse Yishuv dat Israël werd.
Dit staat in schril contrast met veel Arabische landen die hun vredige Joodse gemeenschappen systematisch hebben verdreven, zonder dat deze gemeenschappen ooit een militaire alliantie hebben gevormd om die Arabische landen over te nemen!