De valse geest van ‘Synodaliteit'

Terwijl de wereld zich richt op de voortdurende strijd tussen Palestina en Israël, ontvouwt zich in de stad Rome een belangrijke gebeurtenis: de Synode over Synodaliteit. Maar wat betekent dat eigenlijk? Het woord “synode” is afgeleid van het Griekse woord “σύνοδος” (sunodos), wat ‘samen op weg’ betekent. Het lijkt geen toeval dat “samen op weg gaan” ook de grijsgedraaide slogan is voor deze bijeenkomst van katholieke bisschoppen en leken. In deze maand zullen de uitkomsten van deze Synode besproken worden in het dystopische auditorium van Paulus VI. Het Synodale proces begon wereldwijd in 2021, maar nam in 2019 in Duitsland al een aanloop met het zogenaamde “der Synodale Weg.” De bittere vruchten van deze Duitse Synodale Weg zijn inmiddels zichtbaar geworden. Zal de Synode deze vruchten voortplanten? En wat zullen de implicaties hiervan zijn voor andere christelijke gemeenschappen?

Laten we echter eerst even teruggaan naar de recente escalatie tussen Israël en Palestina. Dit conflict onthult opnieuw een scherp contrast tussen (spirituele) protestanten en rechtlijnige katholieken. Terwijl de meeste protestanten onvoorwaardelijke steun uitspreken voor ‘het Volk van God’, halen sommige katholieken uit de context getrokken citaten aan waarin pausen Pius X en Benedictus XV het zionisme veroordeelden. Het lijkt een eeuwenoude traditie te zijn dat katholieken en protestanten (en oosters-orthodoxen) elkaar bekritiseren. Wanneer bijvoorbeeld een regenboogkerk met een lesbische dominee een Pride Viering organiseert, beweren katholieken dat dit de vruchten zijn van de Reformatie. Als paus Franciscus weer eens heterodoxe ‘klimaattheologie’ publiceert, zullen protestanten hem als een communist bestempelen.

Vorige week dook opnieuw een bekend filmpje op van het (profane) Vaticaanse Circus. Dit is een Monegaske traditie die ooit werd ingesteld door jetset-paus Johannes Paulus II. Hoewel het filmpje, met schaars geklede acrobatessen, al meer dan twee jaar oud is, kwamen de gebruikelijke reacties: “Rome is gevallen”. Alsof de Kerk en haar Traditie niet groter zijn dan een stoeltje in een zielloos auditorium.

World Catholic Forum

In hetzelfde auditorium is momenteel een Synode gaande, waar bisschoppen, pastoraal werk(st)ers en andere mensen (die graag naar hun eigen mening luisteren) samenkomen. De naam voor hun praatclubje: Synode over Synodaliteit. De titel lijkt op het eerste gezicht zelfverwijzende academische taal: een conferentie over hoe we conferenties moeten organiseren. Neologismen, tegelwijsheden en wollige taal kenmerken dan ook de waan van de dag.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Anders dan met eerdere raadplegingen is het niet slechts een samenkomst van geestelijken, die delibereren over de kerkstructuur. De adder in het gras is dat deze Synode de ambitie heeft juist deze hiërarchie grondig te hervormen. Een deformatie, die niet slechts de Katholiek zorgen zou moeten baren, maar elk persoon die zich als Christen ziet.

Waarom? Als we de bijeenkomst ontleden, is het in feite een vergadering waarin bisschoppen ingevulde enquêtes, met suggestieve vraagstelling door zelfgeselecteerde leken, bespreken. Aan de hand hiervan kijken de bisschoppen welke morele en dogmatische stellingen zij kunnen laten vallen ten gunste van de (volgens hun hoognodige) vernieuwing. Het ‘democratisch’ bakkeleien over vooraf bekende uitkomsten is ‘de Heilige Geest die spreekt’.

Een nieuwe religie?

De synodalisten, onder leiding van paus Franciscus, voeren op deze manier hun voorgenomen plannen uit. Hoe? De Paus doet dat onder andere door zich te verstoppen achter “het oordeel van de Kerk kan zich ontwikkelen”¹ en overige synodalisten achter: ‘pastorale naastenliefde’. De merkwaardige uitspraken van de Paus ² over het huwelijk, waarin de mogelijkheid bestaat om homoseksuele relaties te zegenen, bevestigen wat we stiekem al wisten: Synodalisme is opzettelijk vaag over zaken, waar de Katholieke Kerk altijd ondubbelzinnig over is geweest. Deze vaagheid heeft als doel verwarring te zaaien, die ruimte creëert voor nog meer modernistische hervormingen. Het synodalisme komt voort uit Vrijmetselaarsgedachtegoed en Bevrijdingstheologie ³. Haar doel is de Katholieke Kerk in haar praktijk veranderen, zoals ze al eerder deed met het Tweede Vaticaans Concilie. Wettisch gezien blijft de geloofsleer echter onveranderd. Hendro Munsterman, een groot fan van dit Pontificaat, vat haar missie samen: “Deze deur is door Franciscus niet open gezet, maar hij heeft haar wel van het dubbele slot gehaald.”⁴

Dubia aan de vooravond van de Synode over Synodaliteit

Met gelijke woordspelingen sleutelde paus Franciscus wat oneliners in elkaar, als antwoord op de dubia (schriftelijke vragen) van een vijftal kardinalen⁵. In zijn antwoorden beweert hij dat, zonder de Openbaring te verraden, homorelaties gezegend kunnen worden. Niet letterlijk natuurlijk! Hij zegt dat pastorale voorzichtigheid moet bepalen of er vormen van zegeningen bestaan, die geen verkeerde opvatting over het huwelijk brengen. Zegening is volgens hem feitelijk een hulpvraag; een smeekbede voor ’een beter leven’.

Hier wordt iets revolutionairs gesuggereerd: namelijk dat het mogelijk is om homoseksuele relaties te zegenen. De Katholieke Kerk heeft ons altijd geleerd dat seksuele relaties buiten een levenslang huwelijk; tussen één man en één vrouw, een zonde zijn. Elke Katholiek, die ooit zijn Catechisme heeft opengeslagen, weet dat zonde zegenen een onmogelijkheid is. Mensen die een dergelijk verzoek om ’een beter leven’ doen, vragen dan ook geen zegen, maar goedkeuring en bevestiging van hun levensstijl.

Nu het dubbele slot van de deur af is, zullen de synodalisten de deur wagenwijd openzetten voor het zegenen van homoseksuele relaties. Onze zuider- en oosterburen doen dat al⁶. Is dit de rook van Satan waar Paulus VI over sprak? Franciscus doet er, geheel in lijn met zijn Synodale visie, helemaal niets tegen. De synodalisten weten dat ze niet rechtstreeks voor hun standpunt uit kunnen komen, omdat deze strijdig zou zijn met de katholieke leer.

Het gesleutelde antwoord van paus Franciscus op de dubia bevestigt in de letter de katholieke leer: Een zeefdruk, waardoor niemand de paus kan beschuldigen van het veranderen van de geloofsleer. De praktijk zal echter uitwijzen dat homoseksuele relaties gezegend gaan worden.

Junta-Synodalisme

Het verleden heeft ons geleerd dat deze zeefdruk de kerkpraktijk uiteindelijk zal veranderen. Het Tweede Vaticaans Concilie is een goed voorbeeld hiervan, dit was in theorie ‘slechts’ een pastoraal concilie. Deze Synode zal tevens geen beslissingen nemen over doctrine. Niks wat ze oplevert zal ‘officieel’ bindend zijn voor Katholieken. Nee, sterker nog, zelfs wat “synodaliteit” inhoudt, gaat niet gedefinieerd worden; wat ook het werkelijke doel is. Synodaliteit is een neologisme; volledig kneedbaar en niet overeenstemmend met de onveranderbare Katholieke geloofsleer.

Kardinaal Raymond Burke, één van de dubia-kardinalen, voegt daar nog aan toe dat synodaliteit kunstmatig aan oosterse gebruiken wordt gekoppeld. Deze ‘Synode’ heeft volgens hem echter alle kenmerken van een noviteit, bovenal omdat ze ook (niet katholieke) leken bij deze vergadering betrekt.⁷

De Kardinaal stelt dat het werkelijke doel achter de term is om de hiërarchische structuur van de Kerk diepgaand te veranderen. Dit is een recept uit de keuken van de bevrijdingstheologie. Hij zegt dat de Heilige Geest ‘aangeroepen’ wordt als autoriteit, waar de synodalisten zich dan weer achter kunnen verschuilen.

“Geliefden, vertrouwt niet iedere geest, maar beproeft de geesten, of zij uit God zijn; want vele valse profeten zijn in de wereld uitgegaan.”⁸

De Katholieke Kerk vertrouwt echter nooit uitsluitend op de Heilige Geest om haar kerk te leiden, maar steunt daarnaast op de Apostolische Traditie en haar Magisterium.

De Heilige Geest wordt constant als hoofdrolspeler aangehaald, maar over de Apostolische traditie en geloofsleer zwijgt men in alle talen. Kardinaal Burke merkt daarnaast op dat de gehoorzaamheid die wij aan de inspiraties van de Heilige Geest verschuldigd zijn, geen onderwerp van gesprek is. De ingevingen van de Heilige Geest zijn altijd in overeenstemming met de waarheid en de goedheid van de eeuwige discipline.

Wat hebben ze eigenlijk te verbergen?

Toen een journalist vroeg “Hoe onderscheidt deze vergadering of iets van de Heilige Geest komt of van een andere geest?"⁹, kreeg ze een nietszeggend antwoord: “Ik geloof in de Heilige Geest”, gevolgd door wat wollige taal over dat “mensen van God op een reis” zijn. Toen ze aandrong op een substantieel antwoord, beëindigde de persdienst van het Vaticaan de hele briefing.

Het lijken triviale kwesties, maar juist deze vaagheid dient als bliksemafleider om hervormingen binnen te brengen, zonder de leer formeel te veranderen, wat Paus of Synode nooit bij machte zijn te doen.

Wat betekent de Synode voor niet-katholieke Christenen?

Waarom zou iedere Christen zich hierom moeten bekommeren? Onze beschaving steunt op de Katholieke Kerk, die de onveranderlijke principes van het christelijke geloof en de daarbij behorende morele orde handhaaft en verdedigt. Je kan het als Protestant, Oosters-Orthodox of vrijzinnige hier mee oneens zijn, maar zij heeft ook richting gegeven voor jullie eigen theologie.

De Rooms-Katholieke Kerk is het fundament van onze beschaving, de bouwstenen voor haar voortbestaan. Ze zal de paganisering van liberaal protestantisme overleven, hoewel haar positie is verzwakt door het Tweede Vaticaans Concilie¹⁰ en het Westen momenteel stuurloos is.

Toch is er hoop. In vroegere tijden heeft de katholieke praktijk vaker in sterk contrast gestaan met haar leer. Simonie was ooit de standaard, dat priesters het celibaat negeerden ook. Paus Gregorius VII maakte hier destijds een einde aan, omdat de aan hem overgedragen geloofsleer weer in praktijk werd gebracht.

We betreden een donkere periode, waarin de praktijk losgezongen is van de onveranderlijke Geloofsleer. De neergang van de samenleving zal hierdoor nog verder versnellen. Deze Synode raakt ons als samenleving allemaal, omdat het morele kompas van Europa (en de rest van de wereld) deze goddeloze liberale dogma’s (o.a. LGBTQ, Coexistence) tot vaste praktijk wil maken.

Waar het Tweede Vaticaans Concilie de kerkpraktijk met de Franse Revolutie wilde verenigen, probeert de Synode over Synodaliteit de revolutie zelf te zijn. Vertrouwt niet iedere geest, maar beproeft de geesten, want vele valse profeten zijn in de wereld uitgegaan.¹¹