De ware aard van “Left Laser”

Terwijl de gloriedagen van PowNews ver achter ons liggen, blijkt de interviewstijl van de broeders van de roze plopkap nog altijd even succesvol. In 2023 is het echter het, dit voorjaar uit de startblokken geknalde “Left Laser”, dat furore maakt met het opnaaien van geïnterviewden door opdringerigheid, vervelende vragen en geniepige lachjes van de interviewer. Die interviewer, de 28-jarige Bob Scholte, mag met zijn kale kop en agressieve ogen dan andere associaties oproepen, het platform “Left Laser” is zoals de naam al aangeeft links. Er is niet veel graafwerk nodig, het bekijken van de header van het Twitteraccount is genoeg, om dat oordeel enigszins bij te stellen: “Left Laser” is zeer links, extreemlinks, communistisch. Daar doet Scholte indien gevraagd ook niet moeilijk over. “Ik ben maoïst,” meldde hij Argus Pers.¹ Het is een even eerlijke als zorgwekkende bekentenis en toch eentje die het bredere publiek volledig lijkt te zijn ontschoten.² Bovendien is het dan wel een eerlijke, maar ook een erg beknopte typering van de achtergrond van Scholte en “Left Laser”. Wie het hele verhaal wil snappen, moet een duik nemen in 61 jaar communistische geschiedenis, liefdesverhoudingen met terrorisme en een revolutionaire hoop gevestigd op het dodelijkste regime in de wereldgeschiedenis.

Het verhaal van “Left Laser” begint in Utrecht in 2015.³ Een groep jonge communisten treft elkaar in een zaaltje behangen met rode vlaggen met revolutionaire symboliek. Men besluit een groepsfoto te maken, vuisten de lucht in, boek in de hand. De jongen met het boek, Building Strength through Struggle, verdient extra aandacht. Het is Bob Scholte. Twee personen scheiden hem van een oudere Filipijnse man met een vriendelijk voorkomen. Dat u hem niet kent is een toeval van de geschiedenis. In een andere tijdlijn had deze man in de boeken gestaan tussen Mao Zedong, Fidel Castro en Pol Pot, maar de revolutie van José María Sison wierp nooit zijn vruchten af. Daarom leefde hij van 1987 tot zijn dood in 2022 in ballingschap in Nederland en daarom staat hij op deze foto, in Utrecht, in 2015.

De groep jonge communisten was naar Utrecht gekomen voor Sison. In hun zoektocht naar een uitlaatklep voor hun idealisme vonden zij het anker van een echte revolutionair, de enige man in Nederland met dergelijke statuur. Zij zouden zich rondom hem organiseren. Binnen enkele maanden werden de jongeren op de foto de kaderleden van een nieuwe communistische organisatie, met de Filipijnse communistenleider als inspirator en mentor. Het was de laatste revolutionaire organisatie die rond Sison zou verrijzen, bijna een halve eeuw nadat hij zijn eerste oprichtte.

Al in de jaren ’60 was José María Sison de leider van de opkomende maoïstische generatie binnen de Filipijnse Communistische Partij, die hij in 1968 met zijn geestverwanten zou verlaten om een nieuwe partij met dezelfde naam (CPP) te stichten. Sison’s nieuwe partij , uiteraard op maoïstische leest geschoeid, zou al snel via zijn gewapende tak, de New People’s Army (NPA), een terreurcampagne tegen de Filipijnse staat en samenleving beginnen om tot een spoedige stichting van het communisme te komen.⁴ Zo leidde een bomaanslag op de Plaza Miranda in Manilla in 1971 tot 9 doden, waaronder een kind van 5 jaar oud, en bijna 100 gewonden. Belangrijker dan het vergoten bloed was voor Sison dat de aanslag ertoe leidde dat president Ferdinand Marcos de noodtoestand afkondigde en daarmee gematigde politieke dissidenten in de armen van het communisme dreef. Met nieuwe rekruten en geld en wapens uit China kon de NPA grote delen van het Filipijnse platteland bezetten en zich onder andere toewijden aan “de liquidatie van despotische huisbazen”,⁵ een klassiek maoïstische hobby.⁶ In 1977 werd Sison opgepakt en verdween hij in een isoleercel, tot een volksopstand in 1986 de regering van Marcos en de noodtoestand beëindigde. Daarmee eindigde de communistische opstand overigens niet, deze duurt tot op de dag van vandaag voort. Sinds 1969 zijn er bij Sison’s hopeloze revolutie bijna 64.000 mensen gedood, hoofdzakelijk van zijn eigen kant. Sison trok zich na 1986 terug als insurgentenleider en belandde als politiek vluchteling in Nederland,⁷ waar hij zich in 2007 dankzij gebrek aan bewijs succesvol wist te verweren tegen een aanklacht van moord voor zijn acties in de Filipijnen. Hij zou tot zijn dood officieel door de Verenigde Staten worden erkend als facilitator van terrorisme. Zijn partij en diens paramilitaire vleugel worden tot op heden door de VS, de EU, de Filipijnen, Japan en Nieuw-Zeeland erkend als terroristische organisatie.
⁸

Zo ver is het met de organisatie die in Utrecht werd opgericht tot nog toe niet gekomen. Op 1 januari 2016 zou deze als Revolutionaire Eenheid in de openbaarheid treden. Revolutionaire Eenheid is naar eigen zeggen een marxistisch-leninistisch-maoïstische groepering,⁹ die streeft naar de “complete omverwerping van het kapitalisme en haar instituties”. In die strijd kent de club drie pijlers: “Anti-Kapitalisme, Anti-Imperialisme en Proletarisch Feminisme”.¹⁰ In de praktijk hield Revolutionaire Eenheid zich tot 2020 hoofdzakelijk bezig met slechts twee dingen: demonstraties en ideologische vorming. Voor dat laatste organiseerde de club lezingen, leeskringen en discussie- en filmavonden. Een goed overzicht van hoe actief de groep door de tijd heen was, welke onderwerpen werden behandeld en over welke internationale contacten Revolutionaire Eenheid beschikt, is de webblog, waarop nieuwsartikelen, officiële verklaringen, aankondigingen van publieke activiteiten en artikelen van leden te vinden zijn.¹¹ Uiteraard gaan veel artikelen en aangekondigde lezingen over de strijd in de Filipijnen, maar Revolutionaire Eenheid heeft ook diepe banden met de maoïstische voorvechters van de Palestijnse zaak, de Koerdische zaak en de Ierse eenwording. Hierbij gaat het specifiek om de Palestijnse Samidoun Palestinian Prisoner Solidarity Network, Progressive Student Labor Front (PSLF) en Progressive Palestinian Youth Union (PPYU), de Koerdische Yeni Demokrat Gençlik (YDG) en de Anti Imperialist Action Ireland (AIAI).¹² Daarvan hebben op zijn minst Samidoun en de PSLF directe terroristische banden, namelijk met het Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), de communistische helft van de PLO.¹³ Deze terroristische wapenbroeders van Revolutionaire Eenheid zijn echter nog altijd niet de meest schimmige elementen waarmee de club van Sison en Scholte zich inliet. Die titel moet namelijk gaan naar de uiterst twijfelachtige Vriendschapsvereniging België-Korea.¹⁴ Deze organisatie, die voor de enigszins scherpe observator overduidelijk tot over de oren in de zak van de Noord-Koreaanse regering zit, verzorgt ‘vriendschapsreizen’ naar de communistische heilstaat, waarbij reizigers meer van het ‘echte’ Noord-Korea te zien zouden krijgen. Een activist die met een van deze reizen mee is geweest heeft twee jaar op rij bij Revolutionaire Eenheid een lezing gehouden over het ‘echte’ verhaal van Noord-Korea.¹⁵ Het eerste jaar gebeurde dat zelfs volledig in het openbaar, bij cultureel centrum Studio/K op het Timorplein in Amsterdam-Oost.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Niet alleen het moorddadige regime in Noord-Korea kan apologetiek verwachten van de polderrevolutionairen, maar ook het kroonjuweel van hun ideologie, maoïstisch China, wordt gevierd en witgewassen. Bij een bijeenkomst in een bijgebouw van de Nassaukerk in Amsterdam-West in 2016, vierde Revolutionaire Eenheid de 50e verjaardag van de ‘Grote Proletarische Culturele Revolutie’ en gingen de aanwezigen in discussie over de betekenis van die revolutie vandaag de dag.¹⁶ Een jaar later organiseerde Revolutionaire Eenheid een groepsdiscussie bij kraakcollectief De Verrekijker op het terrein van de Vrije Universiteit met als onderwerp: “Did Mao really kill millions of people?” Als omschrijving van de te bespreken materie vermeldt de webblog:

Have you heard about the horrors of socialism under Mao’s China? The famines that killed millions? Did this really happened (sic) during the Great Leap Forward? If you’re interested in learning more, join Revolutionaire Eenheid in a group discussion about the topic on October 10th. We will investigate the truth on these common conceptions in order to reach a greater understanding about the period.¹⁷

Het bijgevoegde leesvoer trok uiteraard de tientallen miljoenen doden van het regime van Mao Zedong in twijfel. Voor de Vrije Universiteit was die ontkenning van de Maocaust blijkbaar geen probleem. De activiteiten van Revolutionaire Eenheid bij de Verrekijker werden pas een probleem toen ze enkele maanden later de Palestijnse terroriste Rasmea Odeh uitnodigde om te komen spreken. Toen kon de Verrekijker plots wel snel door de universiteit worden opgedoekt.

In de voetsporen van Mao

Het is tekenend voor de grote onwetendheid en onverschilligheid van de Nederlandse samenleving tegenover het dodelijke gif van het communisme, een onwetendheid en onverschilligheid waar zowel Revolutionaire Eenheid als “Left Laser” keer op keer weten te profiteren. Zowel omdat ons land nooit onderworpen is geweest aan communistische staatsterreur, als omdat progressievelingen ergens het idee hebben dat de communisten in ieder geval voor een goede zaak moordden, bestaat er hier te lande geen herinneringscultuur en geen waakzaamheid tegenover het communisme. Om er hier geen vraag over te laten bestaan hoe diep verrot en kwaadaardig de ideologie van Bob Scholte, Revolutionaire Eenheid en “Left Laser” is, zal het dus nodig zijn om een korte blik te werpen op maoïsme in de praktijk. Dat is immers het doel wat deze actoren nastreven, wat ze willen bewerkstelligen in Nederland en uiteindelijk op de hele wereld. Om de menselijke catastrofe die Mao Zedong’s regering voor China was, volledig te begrijpen, zijn zowel de kwalitatieve, als de kwantitatieve dimensie van belang. Beide zijn duizelingwekkend. Onder Mao’s leiderschap, dat van juni 1949 tot september 1976 duurde, vielen naar schatting tussen de 40 en 80 miljoen doden door zuiveringscampagnes, dwangarbeid en beleidsmatige economische ontwrichting.

De zuiveringen richtten zich tegen politieke tegenstanders, van gewapende rebellen tot polemische criticasters, en tegen de burgerij, die vernietigd moest worden eer het paradijs van de klasseloze samenleving bereikt kon worden. De vroege jaren ’50 werden gekenmerkt door zware zuiveringen, waarbij miljoenen mensen werden vermoord. Tussen 1949 en 1953 ontketende de communistische partij de rancune van de arme boeren op het platteland tegen de succesvollere boeren, de huisbazen en de grondbezitters. In het maoïstische geweldsrepertoire werden veel slachtoffers van zuiveringen eerst door hun hele gemeenschap publiekelijk aangeklaagd, mishandeld en mentaal en fysiek gebroken in zogeheten ‘strijdbijeenkomsten’,¹⁸ voordat ze vermoord werden. De moorden waren dikwijls gruwelijk, naast schieten, kwamen ook wurgen, vierendelen en levend begraven voor. Vrouwen van grondbezitters werden net als hun land ‘gedistribueerd’ onder de boeren en verkracht of gedwongen om met de moordenaars van hun man te trouwen. Toen een rapport deze vormen van geweld aan het licht bracht, was Mao’s reactie: “Het is prima. Het is niet verschrikkelijk. Het is allesbehalve “verschrikkelijk”.”¹⁹ Bij de liquidatie van de Chinese huisbazen en grondbezitters werden tussen de 830.000 en 6 miljoen mensen vermoord, terwijl miljoenen anderen werden gedeporteerd naar werkkampen. Tegelijkertijd vond tussen 1950 en 1953 een campagne tegen ‘contrarevolutionairen’ plaats, waarbij meer dan 2,6 miljoen (vermeende) politieke tegenstanders werden opgepakt, waarvan er minstens 700.000, maar waarschijnlijk veel meer, werden vermoord. De rest verdween in werkkampen. Een nieuwe politieke zuivering in de periode 1957-1959, de ‘anti-rechtsen campagne’ die stevig inhakte op de laatste overgebleven liberale elites, leverde nog eens 1 tot 2 miljoen extra doden op. De honderdduizenden dan nog niet meegetelde doden in werkkampen en door zelfmoorden mag u er zelf bij optellen.

Toch was dat alles nog slechts een schijntje vergeleken met de golf van vernietiging die vanaf 1958 over China zou razen. Nu waren de slachtoffers niet langer alleen ‘reactionairen’ of ‘klassenvijanden’, maar iedereen die zich op het verkeerde moment in de verkeerde regio bevond. In een poging van China een economisch modern land te maken – het officiële doel was om de staalproductie van het Verenigd Koninkrijk te overschaduwen binnen 15 jaar en de staal- en graanproductie van de Verenigde Staten binnen 30 jaar – greep de staat diepgaand in in de Chinese economie en samenleving: de Grote Sprong Voorwaarts. De regering legde bizarre productiequota’s op aan lokale beambten, collectiviseerde de landbouw volledig en onttrok miljoenen boeren aan de landbouw om in de staalproductie te gaan werken. Gepaard met rampzalig ecologisch beleid en droogte en overstromingen was het effect van deze megalomane campagne het ontstaan van de grootste hongersnood in de wereldgeschiedenis. De schattingen qua dodentallen lopen sterk uiteen,²⁰ van 15 miljoen tot 55 miljoen doden, maar het is duidelijk dat in grote delen van China de economie volledig ineenstortte en mensen massaal stierven.²¹ Een ooggetuige schreef:

In de tweede helft van 1959 nam ik de langeafstandsbus van Xinyang naar Luoshan en Gushi. Door het raam zag ik het ene na het andere lijk in de greppels langs de weg liggen. In de bus durfde niemand het over de lichamen te hebben. In een district, Guangshan, was een derde van alle inwoners gestorven. Hoewel er overal doden lagen, deden de lokale leiders zich te goed aan goede maaltijden en uitstekende drank. (…) Ik had gezien hoe mensen die de waarheid spreken geruïneerd werden. Durfde ik de waarheid te schrijven?²²

Alsof het lijden nog niet groot genoeg was werd de economische campagne nog eens vergezeld door meer zuiveringen. Ongeveer zeven procent van de doden die in deze periode vielen, rond de 2,5 miljoen mensen, werden doodgemarteld of anderszins vermoord.²³

Waar de Grote Sprong Voorwaarts qua omvang niet meer in dood en verderf zou worden overtroffen, volgde de meest naargeestige, rabiate en bloeddorstige fase van de dictatuur van Mao Zedong pas vier jaar na het einde van de hongersnood. Dit was de Grote Proletarische Culturele Revolutie, die Revolutionaire Eenheid in 2016 vierde in het bijgebouw van de Nassaukerk. Vanaf augustus 1966 vonden totaal geradicaliseerde scholieren en studenten, verenigd in de Rode Gardes, en voorzitter Mao elkaar in een gezamenlijk streven om de laatste resten van het oude China te vernietigen. De campagne verwoestte duizenden historische monumenten en miljoenen levens. Ook hier spreken voorbeelden luider dan cijfers. Het eerste slachtoffer van de Culturele Revolutie viel op de middelbare school verbonden aan de Gewone Universiteit van Peking, de school waar de kinderen van de partijelite naartoe gingen. Conrector Bian Zhongyun werd door haar leerlingen als contrarevolutionair en vijand van de Grote Roerganger veroordeeld en moest dagenlang urenlange strijdsessies met verbale en fysieke mishandeling ondergaan. Op haar laatste dag werd Bian, die al sinds 1941 lid van de communistische partij was, gedwongen te roepen: “Ik ben een kapitalist! Een contrarevolutionair! Een revisionist! Ik verdien het om geslagen te worden! Te sterven! Verpletter mijn hondenkop!” Diezelfde middag overleed ze aan de klappen van de met spijkers doorboorde tafelpoten die haar 17-jarige leerlingen gebruikten om haar te slaan. Binnen enkele weken verspreidde de revolutionaire bloeddorst van de jeugd, van bovenaf aangemoedigd, zich over heel China. In de provincies ging het er minstens even gruwelijk aan toe als in Peking. In Guanxi in Zuid-China werden tussen de 100.000 en 500.000 mensen vermoord, waarvan er honderden uit revolutionaire waanzin werden opgegeten. In het plaatsje Wuxuan sloegen studenten van de middelbare school hun aardrijkskundelerares dood. Een andere leraar werd onder schot gehouden en gedwongen om het hart en de lever van de dode lerares uit te rukken. Daarna barbecueden de leerlingen de organen en aten ze op.²⁴ Op zijn minst honderdduizenden, maar mogelijk enkele miljoenen mensen kwamen tijdens de bloedbaden van de Culturele Revolutie, die tot na Mao’s dood zou voortduren, om het leven.

Een maoïst met een microfoon en een missie

Met deze context op zak wordt Scholte’s omarming van het maoïsme onmiddellijk minder koddig dan de onwetende Nederlander het op het eerste oog zou kunnen vinden. Hij mag de precieze dodentallen dan misschien ontkennen, maar snapt net zo goed als ieder ander de roekeloze logica van de moord die diep in het maoïsme verankerd ligt. Dat is geen aanname, dat weet ik omdat ik Bob er vaak genoeg over heb horen spreken. In de zomer van 2020 toen de Twitterspaces op hun hoogtepunt waren, was hij enkele weken avond aan avond present om het gesprek aan te gaan en mensen te overtuigen van zijn gelijk. Dat is hem uiteindelijk niet gelukt, maar het leverde wel een inkijk in zijn denkbeelden op. Daarin speelde één factor een obsessieve rol en dat was het fenomeen van de huisbaas. Dezelfde huisbazen die door zijn grote voorbeelden Mao en Sison zijn geliquideerd, in koele bloede vermoord. Het lukte Scholte in spaces vaak nauwelijks om zijn enthousiasme voor die oplossing te verbergen. Eerst moet het huizenbezit in kaart worden gebracht, daartoe had hij in zijn eigen buurt al eens een studie verricht wist hij trots te vertellen, vervolgens moeten de huizen worden onteigend en uiteindelijk moeten de huisbazen als klasse worden geliquideerd. Hij schreef er zelfs een artikel over voor JOOP.nl,²⁵ waarbij hij de laatste stap natuurlijk achterwege liet.

Niet alleen op JOOP ageerde Scholte tegen ‘huisjesmelkers’. Ook veel activisme van Revolutionaire Eenheid draait, niet verrassend, om dit onderwerp. Begin dit jaar wist de club voor het eerst echt het nieuws te halen met een actie, nadat ze wantoestanden in huurwoningen van het Rotterdamse PvdA-raadslid Narsingh Balwantsingh aan de kaak stelden. Het was precies in een video over deze onthulling, gepubliceerd op het Twitteraccount van Revolutionaire Eenheid, dat we op 11 januari jongstleden voor het eerst Scholte met microfoon en cameraman straatinterviews zien afnemen.²⁶ Het bekende format, met de PowNews-achtige interviewstijl, werd iets meer dan een maand later voor het eerst gebruikt, wanneer Scholte op 24 maart een VVD-raadslid met een bescheiden vastgoedportefeuille op straat lastigvalt.²⁷ Het format bewijst zich. In de maand april volgen nog drie video’s,²⁸ maar bij gebrek aan confrontatie trekken die minder bekijks en leveren ze minder interactie op. Ergens rond deze tijd moet bij Revolutionaire Eenheid het besluit zijn genomen dat, hoewel het straatinterview werkt en Bob een geschikte interviewer is, het sektarische partijaccount ongeschikt is voor de verdere uitbouw van het concept. Er wordt besloten tot de oprichting van een apart mediakanaal, waar het maoïsme nog slechts latent, op een edgy en voor de bredere linkse massa acceptabele manier, aanwezig is. Dit kanaal is “LeftLaser”, dat op 14 april zijn eerste video online zette en dat sindsdien aan zijn stormachtige opmars is begonnen.

Dat is het héle verhaal van “Left Laser”, een wolf in narskleren. Waar het zich naar buiten toe zo presenteert dat het in een land als Nederland kan doorgaan voor edgy en ludiek links, is het van binnen doordesemd van het gedachtegoed van een Chinese dictator die het geen probleem vond om vijftig miljoen mensen de honger- of marteldood in te jagen. Waar het probeert een matig gepolitiseerd, breed, jong publiek aan te spreken, komt het uit de meest geradicaliseerde en niche krochten van het wereldwijde communistische netwerk. Waar het anderen voortdurend de maat neemt over de ethiek van hun handelen, houdt het er zelf innige banden op na met legio terroristische organisaties. Waar het zegt mensen tot actie tegen het systeem aan te willen zetten, bedoelt het dat het mensen wil rekruteren voor de wereldrevolutie, bedoelt het dat het uiteindelijk jongeren wil rekruteren om conrectors dood te slaan met stokken, om vijfjarige kinderen op te blazen op pleinen en om de huisbazen te liquideren. Die ware aard kan met het voorliggende bewijs, dat nagenoeg volledig openbaar beschikbaar is, niet meer ontkend worden. Hoe lang het zal duren voordat het bredere publiek inziet wat deze ware aard is en of het effect gaat hebben op het succes van het mediakanaal “Left Laser” is een tweede. Dat ligt er ook aan of Nederland de ogen kan openen voor het gevaar van het communisme en of de juiste krachten in de politiek, de media en de maatschappij op tijd kunnen inzien met wat voor een soort initiatief we hier te maken hebben. Als dat lukt dan is het een belangrijke en nuttige stap in de bestrijding van het linksextremisme in Nederland, als het wordt nagelaten dan heeft het systeem radicalisering aan zichzelf te danken.