Dennis Honing
Dennis Honing over een alliantie met moslims
Over reactionairen en moslims, deel 2
Dit artikel is een reactie op een eerder gepubliceerd artikel op Reactionair.nl.1
We kijken naar de vraag of er en mogelijkheid is voor een rechtse coalitie met de Islam, ofwel moslims. Zoiets lijkt aanvankelijk een ‘ver van je bed show’. De moslims heulen overwegend met linkse partijen, komen met eigen partijen die linkse agendapunten ageren en zijn als opiniemakers en activisten vaak te horen over het grote boze kapitalistische westen die de arme mensen-kinderen van de wereld vertrapt. Dat is inderdaad het profiel dat de nieuwe generaties moslims vaak hebben geëtaleerd. Met name Marokkanen en bekeerde Nederlandse autochtonen. Hierbij sloot men zich al te gemakkelijk aan bij de eerste verbintenis met links, en dan met name de PvdA, maar achter die wereld van goedbedoelde ethiek zoals: Gelijke rechten, gelijke kansen, inclusie, regenbogen en rondedansen gaat een conservatieve religie schuil. Geflankeerd door een etnische cultuur die vaak bol staat van traditie, tribalisme, racisme en man-vrouw rolverdelingen.
Moslims zijn hierin een goed voorbeeld van dat linkse progressieve doelen vaak helemaal niet aansluiten bij een alledaagse realiteit of de ‘aard van het beestje’ bij de mens. Het zijn zwevende morele idealen geworden die je slechts ‘beaamt’ omdat dat mooi of goed klinkt. Het is je reinste lip service. De Nederlandse moslimgemeenschap is daarmee vaak een electoraat gebleken met twee gezichten. Cultureel religieuze salonsocialisten. Wanneer men op de universiteit, in de media of bij een protest progressieve standpunten had gescandeerd of zelfs gesteund, kwam men ’s avonds thuis in een conservatieve woonkamer en hing de rode jas aan de kapstok. In deze woonkamer was homoseksualiteit verboden, abortus verboden, het huwelijk een norm, afvalligheid taboe en collectivisme een realiteit. De oude generatie Marokkanen is nooit openlijk bekritiseerd door deze Marokkaanse jongeren. De ouders zijn heilig. Het doet ons denken aan hoe een geëmotioneerde Nasrdin Dchar zich tot zijn moeder wendde tijdens zijn Gouden Kalf speech. Het was mooie televisie, maar hoe progressief de Marokkaanse jeugd hierin ook pretendeert, de eigen conservatieve ouders worden comfortabel en hypocriet buiten de wind gehouden. De pijlen der maatschappelijke hervormingen zijn louter bestemd voor de Germanen, dit toont ook de onderliggende blankenhaat aan bij nieuw links. Marokkaanse homo afwijzende vader wordt doodgezwegen, maar een Zwarte Piet bejubelende Friese vader moet inbinden, en wel nu.
Toch wil ik de kant van een schuldvraag niet op gaan. Het zou teveel een antwoord zijn, teveel een reactie, op de inzet van filantropen als George Soros. Zij die ons continent en onze volkeren met hun miljarden hardhandig willen herstructureren. Met deze lugubere filantropen en oligarchen wil ik helemaal niet dansen. Op hun bewegingen wil ik in detail allerminst anticiperen. Ik wil me ergens verweren! En daarin zal rechts Nederland daadwerkelijk aan zet moeten willen zijn. Te vaak wordt dat rechts Nederland een reactie op de filantropen. Verliest men zichzelf in PVV gesteggel over de lengtes van een minaret of een vrije dag voor Suikerfeest. Allemaal afleiding. Een afleiding die maakt dat we als burgers met elkaar bezig zijn, lucratief voor de media, bewegingsruimte scheppend voor een overheid die in het kielzog van Brussel onze samenlevingen proberen te wijzigen. Proberen te herzien. Massa-immigratie is een gevolg van het discours van dit Brussel. Geen ‘oorzaak op zich’. Wij als jonge mensen staan voor een veel grotere taak. Een taak waar de onwenselijkheid van Brussel vanzelf duidelijk in zal worden. Te weten; het terugdraaien van het postmodernisme. Het terugdraaien van het aanhoudend relativeren van gezin, geslacht, familie, sociale cohesie, natiestaat, huwelijk, hygiëne, kuisheid, eer, cultuur en religie.
Net zoals de nieuwe geïmporteerde culturen van bijvoorbeeld Marokkanen en Turken kende ook de Germanen in Nederland zaken als eer, huwelijk en religie. Daarop heeft men het idee door de samenleving laten waaien dat deze zaken een houdbaarheidsdatum kenden, en dat de tijd van deze maatschappelijke kaders gedaan was. Men mocht nu gaan over het eigen leven. Eer was een illusie, cultuur een korset. Het huwelijk was achterhaald en Gods dood was letter, geen geest. Een jonge generatie blanken, waaronder ikzelf, komt daar van terug. Zag tijdens zijn of haar jeugd en schooltijd dat decadentie een realiteit was geworden. Het blanke iconoclasme van de jaren zestig en zeventig had uiteindelijk geleid tot niks. En het is voor een tiener best slikken als je je erfgenaam weet van niks. Niks is wel heel weinig. En weinig nog teveel eer voor niks.
Ik was als jongen in de jeugdgevangenis gaan opkijken tegen Marokkanen. Die waren uitgesproken. Brutaal. Snelle humor. En hoewel je als tiener ook wel inzag dat dat lontje wel erg kort was, stak het wel uit een vat van principes. Wat mij intrigeerde is dat de jonge Marokkaan, geregeld oproerkraaier of dief, iets op zak had waar wij Germaanse tieners van waren verstoken. Cultuur. Cohesie. God. Zo onmogelijk als het voor onze grootouders was om godsdienstigheid overgedragen te zien in ons, de blanke telgen van de randstad, zo actueel was God nog in de meest straatwijze van onze regio en generatie: de Marokkaan.
Later zou ik moslim worden, de moslimgemeenschap van top tot teen leren kennen, en me ook beseffen dat de godsdienstigheid van de Marokkaanse jeugd relatief was. Waar het om gaat is dat er vanuit de EU een postmodernisme woedt die bij Germanen al is ingewerkt en waarvan nieuwkomers nog grotendeels van zijn verstoken. Het is een kwestie van tijd voor ook hun daardoor zullen worden opgeslokt, dus zitten Nederlandse allochtonen in hetzelfde schuitje. Daarom moeten we samen roeien met de riemen die we hebben.
Het is belangrijk, aangaande de vraag of blank rechts en moslims een alliantie kunnen sluiten, dat beide een helder vertrekpunt hebben. Onder rechts en extreemrechtse blanken bestaat het idee dat niet-Germanen op een dag uit Nederland vertrokken dienen te zijn. Hetzij vrijwillig door financiële stimulatie of ratio gebaseerde overeenstemming. Of door verdrijving of genocide. Wie hier aan vast houdt heeft uiteraard niets aan een rechts islamitische alliantie. Met die mensen kan ik persoonlijk niks.
Dan de islamitische zijde: Onder hen zijn er moslims die uiteindelijk enkel wensen te leven in een islamitische staat. Zij wensen hiertoe de zogeheten ‘hijra’ te ondernemen, dit is migratie zoals profeet Mohammed - moge vrede en zegeningen zijn deel zijn - deze verrichtte van Mekka naar Medina. Een groot deel van hen denkt slechts na over deze migratie an sich, een klein deel denkt dat het later zal komen tot een expansie waarbij ook Nederland zal worden ingelijfd bij dit komende wereld-kalifaat. Echter houden de meeste moslims zich hier niet mee bezig en wensen ze reguliere inwoners te zijn van Nederland. Hun uiteindelijke secularisering begon al in de natiestaten waar hun ouders uit kwamen en zet zich hier in Nederland voort. Ik noem het de reformatie der onnozelheid. Omdat men, bottom up, zonder theologie noch intellectualiteit tot secularisme is gekomen. Daar waar de westerse kerk met theologische hervormers als Luther, Calvijn, Zwingli en Simons stappen zetten in seculiere richting, daar is dit met name bij Marokkaanse moslims gedaan door burgers van alledag, in navolging van de nieuwe realiteit van seculiere postkoloniale regie in Marokko en de seculiere realiteit in Nederland. Onder druk van de Marokkaanse koning (evenals andere Arabische leiders in de moslimwereld) werd de islamitische geestelijkheid opgedragen politieke elementen van de Islam simpelweg onbesproken te laten, of deze teksten zo uit te leggen dat de nieuwe seculiere realiteit gerespecteerd bleef. Daar waar Luther of Calvijn bijvoorbeeld oude praktijken schrapten en derhalve verlieten, draaide de islamitische geestelijken slechts om deze teksten heen. Dit was dus geen scheppende kracht als het protestantisme, maar slechts een overlevende kracht. Een improvisatie.
Feitelijk dient de moslim hierin dus te kiezen: zet men dit seculiere discours voort? Of wil men zich middels hijra voegen bij de aanvankelijke moslimwereld. Wanneer men ervoor kiest hier te blijven, secularisme aanvaardend, dan lijkt er voor die groep geen andere optie dan een alliantie aan te gaan met blank rechts. Om op die manier samen sterk genoeg te zijn om verweer te bieden tegen Brussel. De moslim komt hierin dan ook eindelijk uit de kast. De homopropaganda van Brussel kan gecounterd worden door het islamitische standpunt ten aanzien van homoseksualiteit. Het relativeren van huwelijk en gezin kan gecounterd worden met de islamitische hang aan huwelijk en nageslacht, en de scepsis jegens onnodige abortus. De alomtegenwoordige burn-outs en depressies maar ook problemen rondom verdovende drugs en alcohol worden tegengegaan met de islamitische leer rond Sabr wal Shukr. Sabr betekent geduld. En niet zomaar geduld, zoals betoond in wachtkamer en bushalte, maar er accepteren van het feit dat het leven komt met tests en uitdagingen. En dat men deze kan overkomen door deze zaken nobel te dragen. Shukr gaat over dankbaarheid. Wanneer we dankbaar zijn voor gezonde kinderen, brood op de plank, onze partners en alleen al de lucht in onze longen, kennen wij een focus op positiviteit in onze levens. Je blindstaren op uitzonderlijke rijkdom en carrières leiden een mens snel af van alledaagse zegeningen. De Islam heeft daarin veel beter gepast bij het rechtse discours van vrije markt, normen en waarden. Daarin is een islamitisch rechtse alliantie niet alleen noodzakelijk in mijn ogen, maar ook logisch. En zo zou ik persoonlijk graag bevindelijke Nederlanders, katholieke Nederlanders, conservatieve atheïstische Nederlanders en islamitische Nederlanders samen zien werken. De omvang van de beïnvloeding en achterliggende macht van Brussel zijn te groot om verdeeld tegen op te treden.
Tot slot kan men zeggen dat het opereren in partijen en bewegingen nieuw is voor moslims. En dat het terrein van rechtse partijen en bewegingen een ‘ver van me bed show’ is voor moslims in dit land. Tegen hen wil ik zeggen dat rechtse/nationalistische partijen en bewegingen veelvoorkomend zijn in de post-Ottomaanse wereld. In Bosnië, Albanië, Kosovo en Turkije komen veel rechtse partijen voor. In Turkije is er een rechts en extreemrechts electoraat dat haar stem toevertrouwd aan partijen als Partij van de Nationalistische Beweging (MHP), Grote Eenheidspartij (BBP) of de Gelukzaligheid Partij (Saadet Partisi). De Nederlandse moslims dienen zich te beseffen dat je geen ‘verrader’ bent als je je met rechts in laat, je bent juist hypocriet tot op het bot als je met je dubbele paspoort bij Turkse verkiezingen rechts stemt voor Turkije maar bij de Nederlandse verkiezingen links in Nederland. Dan gedraag je je als vijfde colonne en is blanke kritiek op je gelederen zo logisch als ijs dat smelt wanneer je er vuur onder houdt.
Voorts zal blank rechts afscheid moeten nemen van een PVV discours. Wat voor eer zit er in, om een geblondeerde Indonesiër in te zetten als representant van jouw ongenoegen, waarop deze politieke bellenblaasmachine beledigingen uit naar een bevolkingsgroep die net zoveel speelbal is van Brussel als u en ik? Het is de koers van de PVV om te beledigen. Terwijl een eervolle Germaan zich beseft dat de Marokkaanse en Turkse jeugd die hier werd geboren, door het lot, aan ons Germanen is toevertrouwd. En zoals je een kind opbouwend corrigeert en uit onderliggende liefde straft wanneer het te ver gaat, zo zal ook deze jeugd gekanaliseerd moeten worden. Niemand scheldt zijn kind uit. Niemand wenst zijn kind weg. Hier zouden alleen kwaad bloed en trauma’s uit voort komen. En in het verlengde daarvan zul je ook zien dat de PVV-weg alleen leidt tot onderlinge frictie. Een frictie die nogmaals bewegingsruimte biedt aan Brussel om hun nieuwe Europa mee te kunnen ontvouwen. Alleen eervolle Germanen zijn in staat de Marokkaanse jeugd die combinatie te geven van wetmatige handhaving én erkenning (waar Marokkanen onderliggend naar snakken), die nodig zijn voor een samenhorigheidsgevoel in deze samenleving. Waardoor we als burgers in verweer kunnen komen tegenover Brussel.
De overlap tussen conservatief Nederland en islamitisch Nederland is eenvoudig te bewerkstelligen wanneer deze twee zuilen oog hebben voor elkaar. Het deel dat letterlijk kalifaat of letterlijke etnostaat weet te laten varen, kan morgen al om de tafel om in samenwerking tegenwicht te bieden aan postmodernisme en technocratie aangestuurd vanuit Brussel.
Inshallah.
Vrederijk, Een alliantie met moslims!?. ↩︎
Soufian
“Wauw!”, was het woord dat ik zachtjes uitsprak na het lezen van dit inzichtelijk betoog. Ik als Marokkaan die in België geboren is, kan mij perfect vinden in het profiel die je hebt omschreven. Ik ben dus volkomen eens met uw visionair betoog dat we ooit op het punt gaan moeten te staan om te kiezen tussen links of rechts.
Zelf was ik altijd links (opgegroeid), tijdens mijn Wappie-periode anarchist en sinds een maand na het FVD te hebben gehoord overtuigend rechts. Ik zag enkel niet hoe de islam hier een plaats zou krijgen.
Je hebt mij dus met deze woorden meer inzicht gegeven hoe dit eventueel wel zou kunnen gaan.
Ik dank u voor het delen van uw inzicht!
JC Civilis
Een parallel neerzetten met de verzuiling van vroeger is denk ik handig. In de samenleving waren de protestantse burger en de katholieke burger vrij koud tegen elkaar: ze hadden hun aparte organisaties en er werd raar gekeken als ze teveel met elkaar deden. Daarentegen hadden de katholieken en de protestanten een hechte samenwerking op politiek niveau. De gehele jaren 20 bestond het kabinet uit de katholieke KVP en de protestante ARP en CHU.
Om het terug te brengen naar de moslims en de rechtse blanken, wellicht kunnen we zien dat er niet veel toenadering hoeft te zijn tussen de burgers zelf, maar dat de politieke leiders minder emotioneel en wijzer met elkaar kunnen samenwerken. In het geval dat er dan een kwestie is die ons beide aangaat, kunnen beide zuilen zich mobiliseren zonder elkaar in de weg te zitten.
Nietzsche fan
Ik zelf, als allochtoon zijnde, die Islamitisch is opgevoed maar niet in de Islam kan of wil geloven vindt het lastig om kanten te kiezen en keuzes te maken in het huidige politieke milieu. Aan de ene kant ben ik het geheel met de Islam eens wat betreft bepaalde sociale kwesties zoals homoseksualiteit, het belang van de maagdelijk van de vrouw voor het huwelijk, abortus etc. Overeenstemming met deze principes vind ik niet zo snel terug in autochtoon rechts. Aan de andere kant ben ik het ook eens met types zoals Wilders (waar ik overigens niet op stem), dat de acceptatie van de Islam in het westen zal leiden tot een ‘slippery slope’ naar een uiteindelijke volledige en permanente Islamisering van het westen. Uiteindelijk is het einddoel van de Islam om de wereld te bekeren tot wat het zelf ziet als de enige ware religie. En ja, er zijn ook ‘de mensen van het boek’ die in theorie met respect behandeld zullen worden. Maar als je kijkt naar hoe religieuze minderheden in het Midden-Oosten behandeld worden, is het duidelijk dat dit zelden in de praktijk wordt nageleefd.
U kan zeggen dat er Moslims zijn die gewoon Nederlanders willen zijn en geen behoefte hebben aan zo een nationale bekering. Maar dit zijn dan Moslims die niet volledig geloven in de doctrine van de Islam en voor wie liberale, westerse principes op de eerste plaatse komen. Niet anders dan de meeste westerse Christenen dus. Maar wanneer er spanningen ontstaan tussen Moslims en een andere groep, zoals al snel kan gebeuren bij milde kritiek op hun levenswijze, zullen zij altijd terugvallen op die meer agressieve aspecten van de doctrine.
Hoewel ik het eens ben met reactionairen dat het niet zo verder kan met het westen, vraag ik me af of ze religie niet egoïstisch als middel gebruiken om hun ideale maatschappij te creëren en er dus niet werkelijk in geloven. Omdat Moslims voorlopig nog een speciale slachtoffer-status hebben in het westen, is het makkelijk om te bekeren tot de Islam om de kritiek op jezelf te verminderen, als je bijvoorbeeld het feminisme bekritiseert. “Want dat mag nou eenmaal niet van mijn geloof”.
U schrijft dat u in de gevangenis opkeek tegen Marokkaanse jongeren. Ik denk ook dat autochtone jongeren in het westen die zich aangetrokken voelen tot de Islam, dit vooral doen omdat ze een mannelijkheid in de allochtone bevolking observeren die niet gauw meer te vinden is onder hun eigen volk. Toch ben ik het niet eens met u dat dit een gevolg is van religieuze principes. Dit is meer een gevolg van een hardere leefomgeving, de ‘ik vs hun’ mentaliteit die je automatisch hebt als buitenlander zijnde in je eigen geboorteland, een strengere opvoeding en wellicht ook gewoon een hoger testosteron-gehalte. Veel van de meer degeneratieve aspecten van het westen waar deze jongeren zich tegen verzetten, zijn dingen waar elke gezonde, jonge man uiteindelijk van walgt. De acceptatie van veel van deze degeneratie is een gevolg van de fysieke en mentale feminisatie van de blanke man. En veel van deze allochtone jongeren zien er toch geen probleem mee om tegen bepaalde principes van de Islam in te gaan, door bijvoorbeeld drugs te gebruiken of seks met hun vriendin te hebben voor het huwelijk. Een blik op populaire allochtone rappers en hun muziekvideo’s die drugs en misdaad verheerlijken is al genoeg bewijs hiervoor.
Ziet Mogelijkheden
Nietzsche fan
Ziet Mogelijkheden, de reden dat de Islamitische wereld nooit meer zo een bloeitijd heeft ervaren is omdat het al lange tijd in verval is, net als het Christendom. Als de Islam niet eens weerstand kan bieden tegen westerse degeneratie in de Islamitische wereld zelf, waarom zou het hier anders zijn?
De Islam is ook niet te combineren met nationalisme of patriotisme omdat Moslims altijd eerst lid zijn van de Ummah en alle andere gemeenschappen waar zij lid van zijn, als minder belangrijk beschouwd worden. Dat betekent dat een Nederlandse Moslims in een zinkende boot altijd eerst een Chinese of Nigeriaanse Moslim zou redden voordat hij een Nederlandse Christen of atheist redt.
Verder focust de Islam zich te sterk op de Arabische wereld en de Arabische cultuur. De Koran moet gelezen en geschreven worden in het Arabisch, bidden wordt gedaan in het Arabisch in de richting van Arabië etc. Alle culturen en landen die zich bekeren tot de Islam zijn dus onderhevig aan Arabisering “Maar Turkije dan” De nationalitische bewegingen die wel zijn ontstaan in de Islamitische wereld, konden alleen ontstaan door het negeren van bepaalde aspecten van de religie en niet dankzij de religie. Het is algemeen bekend dat de rechtse bewegingen van Turkije een seculaire oorsprong hebben.
Ziet Mogelijkheden
Robert Lemm
Inzichten
Koos
ravia