Dualistisch denken als grote verzoener

In deze tijden waarin de moderne westerling zich gedwongen ziet om zijn hele wereldbeschouwing opnieuw tegen het licht te houden zien we in de marge ook bepaalde zaken opnieuw ter discussie gesteld worden waarvan de discussie voor eens en altijd gevoerd leek.

Zoals de Engelse taal dit mooi omschrijft: “The Science is settled” Maar toch, na het pionierswerk van de vroege astronomen, de grote ontdekkers en denkers uit de Renaissance en na de eeuwen die zouden volgen waarin het wetenschappelijke model ons denken en ons begrip van het universum vorm heeft gekregen lijken er met het wankelen van het naoorlogse westers liberalisme barsten te ontstaan in het granieten beeldhouwwerk genaamd ‘wetenschap’. Met de politisering van de academische wereld en het groeiende aantal ideologisch gemotiveerde wetenschappers is het ook geen onnodige luxe dat het beeldhouwwerk van de wetenschap eens werd opgeschud.

Een poll op Twitter deed me besluiten om dit artikel uit te werken. In deze poll werd de Twitteraars de keuze gegeven tussen twee op het oog diametraal contrasterende mensbeelden. De poll luidde “De mens is een…”

• geklommen aap
• gevallen Engel

De eindstand van de poll toonde de tweede mogelijkheid met 55% van de stemmen als winnaar. De mens als gevallen Engel dus.

Een jongedame reageerde in de reacties met “allebei”

Hoe kan iemand tegelijkertijd het scheppingsverhaal en de evolutietheorie aanhangen? Het lijkt een onverzoenbare tegenstelling. Een andere voorheen als onbetwiste zekerheid geaccepteerde kijk op de wereld die desondanks een groeiende gemeenschap van revisionisten kent is het heliocentrisch model van ons zonnestelsel. Het welbekende model van het universum waarin onze Aarde, een ronde planeet die om z’n eigen as draait en samen met de andere hemellichamen een baan beschrijft rondom onze zon, die op zijn beurt weer onderdeel is van honderdduizenden andere sterren die een baan beschrijven rondom een hete, compact massa in het centrum van ons melkwegstelsel. En dit onvoorstelbaar groot melkwegstelsel is op zijn beurt weer één van de ontelbare melkwegstelsels die zich langzaam van elkaar verwijderen in een uitdijend universum. De uitdaging van het heliocentrisch model komt in de vorm van een groeiende gemeenschap van mensen die de platte aarde theorie aanhangen.

Toen ik de eerste keer van deze gemeenschap hoorde was hoongelach mijn eerste reactie. De jaren verstreken en de groep mensen met vraagtekens bij het alom geaccepteerde model van het universum groeide gestaag en bleef even sterk geloven in hun theorie. Toen ikzelf steeds meer vragen ging stellen bij het totaalplaatje van de werkelijkheid zoals het ons door media, onderwijs, gevestigde wetenschappelijke wereld en de politiek voorgeschoteld wordt kwam ik ook in contact met steeds meer aanhangers van de platte aarde theorie. Mijn oude aanname aangaande deze mensen als ware het knettergekke, wereldvreemde zonderlingen die teveel geestverruimende middelen genomen hadden klopte niet. Meestal ging het om intelligente, sociale en goedaardige mensen. Wat is er dan aan de hand?

Hoe kunnen, in het tijdperk van de telescoop, de (bemande) ruimtevaart en fundamenteel natuurkundig onderzoek zo veel mensen overtuigd zijn van het bestaan van een diametraal contrasterende realiteit? Hetzelfde gaat op voor de evolutieleer versus het scheppingsverhaal. Hoe kan iemand tegelijkertijd overtuigd zijn van het bestaan van God en Zijn almachtige rol in het bestaan van het universum en de mens als gevallen Engel zien en tegelijkertijd de wereld zien als een miljarden jaren durend verhaal van evolutie en evoluerend leven? Het artikel doopte ik ‘dualistisch denken als grote verzoener’.

Wat is dan de sleutel tot dit dualistisch denken? Welnu, in mijn kringen is er het fenomeen van de Zwarte Zon.¹ Een moeilijk te bevatten en onder woorden te brengen occult concept. Als gelovige in het metafysische zal ik een poging doen. De fysieke realiteit, het observeerbare, meetbare en tastbare heeft eigen spelregels en wetten. Het ontstaan van ons universum, van de oerknal tot het bestaan van de huidige Homo Sapiens die diep onder de grond op het grensgebied tussen Zwitserland en Italië in het CERN-instituut zich het hoofd breekt over de deeltjesfysica. In deze fysieke realiteit zien wij de zon in de lucht, een zon die ons verlicht, die ons verwarmt, die ’s ochtends opkomt en ’s avonds weer ondergaat. Die ons doet groeien, z’n invloed uitoefent op de elementen, die de gewassen doet groeien die we tot ons nemen. Zover is alles duidelijk.

Echter bestaat er ook de Zwarte Zon, het licht van deze Zwarte Zon is de voedingsbodem van gedachten, het vormt de basis voor constructies van de geest en de ziel. In het universum van onze collectieve geest kunnen we zaken tot realiteit denken, we creëren het bestaan van nieuwe zaken door ons voorstellingsvermogen. Maar, zult u zeggen, dit is toch slechts onze fantasie? Stel uzelf voor dat u droomt en onderwijl in uw droom de meest fantastische avonturen beleeft. U bent zich er niet van bewust dat tijdens uw slaap zich een verschrikkelijke gebeurtenis voltrekt die iedereen en alles om u heen vernietigd. Maar u slaapt door en in uw droom is alles om u heen even tastbaar en reëel als in de uren dat u wakker bent. Smaak, geur, tastzin, gehoor, beeld… alles is aanwezig om een realiteit te creëren voor u.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Uw eigen geest creëert het voor u. En zolang u uw ogen niet opent zult u zich onbewust zijn van de ramp die zich heeft voltrokken. Twee realiteiten bestaan nu simultaan: de fysieke realiteit en de realiteit die uw geest heeft geschapen.

Stel uzelf nu voor dat u in de wakkere uren verder gaat met het scheppen van een realiteit in uw geest, u denkt het voorgestelde letterlijk de werkelijkheid in. Wie zich ooit heeft verloren in een prachtig boek met diepe personages en een meeslepend verhaal zal begrijpen wat ik bedoel. U ziet de personages voor u, hoort hun stemmen, leeft met hen mee en verplaatst uzelf in gedachten ín het boek. We kunnen deze innerlijke, geestelijke realiteit binnen de grenzen van onze geest houden, haar met andere mensen delen zodat deze realiteit zich ook in hún geesten begint te manifesteren maar we kunnen ook besluiten deze creaties van onze geesten te vertalen naar een fysieke, tastbare constructie. Ieder beeldhouwwerk, ieder schilderij, iedere symfonie, ieder stuk gereedschap, ieder monument en ieder bouwwerk vindt z’n oorsprong in de voorstelling van de maker.

Tolkien schiep bijvoorbeeld z’n universum van middel-aarde in zijn eigen geest, deelde het met miljoenen via zijn boeken en uiteindelijk werden de boeken verfilmd en werden de gedachten tot realiteit. Tolkien en ieder ander die ooit een fantastische gedachte onder woorden wist te brengen heeft een bron aangeboord, alsof de hand in een waterval is gehouden of in het warme licht van een zon, een Zwarte Zon. Gaat dit niet ook op voor zowel het scheppingsverhaal als de platte aarde theorie?

In een metafysische, paralelle realiteit bestaat die Zwarte Zon en het scheppingsverhaal net zozeer als de fysieke realiteit om ons heen. En deze fysieke realiteit houdt evengoed tijdelijk voor ons op te bestaan als we het Rijk van onze dromen betreden of de staat van zijn die een in gebed verzonken monnik betreedt.

Nog steeds is voor mij de aarde rond en is het de zwaartekracht die mij met beide voeten op de grond houdt, maar zoals de oude wijsgeer Aristoteles uit het begin van dit artikel probeer ik in mijn geest het bestaan van een platte aarde te visualiseren in mijn geest. Zoals ook God het universum schiep met alles en iedereen erin en Hij met ieder van ons een plan heeft, zo ontstond ooit vele miljarden jaren geleden uit een oneindig klein punt van oneindige dichtheid, oneindige energie en oneindige temperatuur alles wat we nu om ons heen ervaren, inclusief de menselijke geest die in staat is over de grenzen van tijd en ruimte te reiken, op zoek naar antwoorden op vragen over onze plaats in dit alles.