Europa gaat kopje onder

Ik heb slecht nieuws en ik heb zeer slecht nieuws. Wat wilt u het eerste horen? Nou goed, ik begin met het zeer slechte nieuws. Europa gaat kopje onder. Het slechte nieuws is dat er slechts een ultiem kleine kans is dat dit niet gebeurt. Alle tekenen wijzen erop, dat Europa zinkende is. Jammer; het was ooit een fiere vloot.

Er is een discussie gaande in de EU wanneer negen kandidaat-lidstaten toe kunnen treden en aan welke voorwaarden zij moeten voldoen. Dit is een volkomen verkeerde benadering van deze problematiek. Voorafgaand daaraan moet het tot ons doordringen dat het huidige EU-model niet toegerust is om dit soort lidstaten bij de club te halen. Het EU-model moet drastisch herzien worden.

Nu al doet zich een toenemend probleem voor aan de oostflank van de Europese Unie. De lidstaten daar willen wel lid blijven van de EU maar zouden zich niet onderwerpen aan de voorwaarden ervan. Het gaat dan vooral over de rechtstatelijkheid en onafhankelijkheid van rechters, respectievelijk in Hongarije en Polen. Ze kunnen statutair niet uit de club verwijderd worden. Hen kan wel miljarden steun ontzegd worden en dat gebeurt ook. Alle kritiek op beide landen vanuit de EU zet echter geen zoden aan de dijk. Integendeel, het toont aan dat de EU machteloos is.

Thans is aan de orde om de huidige club van 27 EU lidstaten te vergroten naar 36. Daar zitten ook beruchte Balkanlanden bij die elkaar etnisch haten en corrupt zijn tot op het bot. Die uitbreiding maakt de EU zwakker in plaats van sterker. Van de huidige 27 lidstaten halen 18 lidstaten meer geld uit de club dan ze erin steken. Dat wil zeggen dat 9 noordelijke landen, inclusief Nederland, er (veel) meer geld insteken dan ze ervoor terugkrijgen. Dit doen ze voor het goede doel vanuit gulle belastingbetalers: de Transferunie. Hoe pijnlijk is het voor noordelijke belastingbetalers om te zien dat hun gulheid van vele miljarden niet beloond wordt. Voor hen is het zuur, niet het zoet want zij vangen de massa-immigratie op terwijl Oost-Europese landen de grenzen sluiten, maar wel genieten van de transfers. Het is buitengewoon onrechtvaardig. Maar wat niet weet, dat niet deert. Hush, hush, zoals naar goed gebruik binnen de EU.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

De 9 kandidaten scoren niet goed op de Fragile States Index. Het zijn “failed nations”. Met de uitbreiding met 9 armlastige landen en wellicht Oekraïne op den duur erbij, zal de transferunie een ander karakter moeten krijgen. Het zal niet zo kunnen zijn dat 27 armlastige landen aan de mem van 9 landen kunnen zuigen. Daar komt bij dat uit die mem steeds minder melk komt, ook wij hebben steeds meer problemen met toenemende armoede, vooral door de import van berooiden die wij massaal opvangen uit goedertierenheid. De Transferunie moet anders of helemaal stoppen.

Het model van de EU klopt niet. Het wringt langs alle kanten. De Europese Gemeenschap is van oorsprong bedoeld om wederzijds de economieën te stimuleren via liberalisering van kapitaal en arbeid binnen de lidstaten. Allengs is de samenwerking voortgeschreden via een gigantische geldverslindende bureaucratie in België en Luxemburg. De opzet is nu verworden tot het centraliseren van macht via soevereiniteitsoverdracht want “Europa moet een politieke wereldmacht worden.” Dat is nog steeds niet gelukt. Integendeel, de verdeeldheid roept minachting op zoals Donald Trump duidelijk maakt, maar ook anderen zien de EU-politiek niet staan. De EU is politiek zowel intern als extern buitengewoon ineffectief gebleken. Frans Timmermans was Kampioen Massa-immigratie, de Europese landen moeten volgens hem hoognodig ‘divers’ worden. Omvolking is ons deel. Het EU beleid was en is desastreus.

De EU zegt culturele verschillen binnen de EU toe te juichen. Maar de EU realiseert zich kennelijk niet dat aan die verschillen ook politieke consequenties vastzitten. Het gaat in de EU nu naar rechts, weg van de de huidige linkse regeringen die nu nog (in afnemende mate) aan de macht zijn. De pendule zwaait weer de andere kant op. De culturele en politieke verschillen zijn niet weg te poetsen al wil de EU dit nog zo graag. Integratie kun je niet afdwingen. “Europese normen en waarden” bestaan niet, het is lucht. Dat betekent dat de EU moet bijdraaien, maar ze doet dat niet, zie bijvoorbeeld eurobonds en bankenunie. De gedachte is risicodeling. Dit heeft als resultaat dat de zwakke broeders risico’s kunnen nemen, de sterken zitten in hetzelfde schuitje en zullen de gevolgen moeten dragen als het fout gaat. De feestvierders kunnen doorgaan met feestvieren en corruptie, begrotingstekorten en staatsschulden zijn “all over the place.” Het is een illusie gebleken dat de EU dit kan redresseren.

Als ooit de oorlog voorbij is resteert een berooid en getraumatiseerd Oekraïne. Von der Leyen heeft al beloofd dat het land bij de EU kan komen. Oekraïne weer op de rails krijgen kost honderden miljarden. Wie gaat dat betalen? Rusland geeft geen cent, de VS trekt z’n handen ervan af; alleen de EU resteert, waar Oekraïne immers kandidaatlid van is. Dat betekent dat met de aanspraak op goedertierenheid de portemonnee van de 27 lidstaten ernstig bedreigd wordt, maar vooral de portemonnee van de 9 noordwestelijke EU lidstaten, inclusief Nederland. Rusland haat ons. Was dit de ultieme opzet van Poetin? Oekraïne kan ons blut maken. Toch staat het bedrijfsleven te watertanden. Oekraïne is een geweldig gebied voor bijvoorbeeld de bouw en graanimport. Uitbreiding van de unie betekent ook een groot afzetgebied erbij. Vooruit ermee, you can do it! Laten we ons weer blind misleiden door het bedrijfsleven, zoals in de zestiger jaren met de komst van de gastarbeiders, de opmaat van de massa-immigratie en omvolking? De massa-immigratie gaat door en ondermijnt Europa. Europa wordt ook intern sociaal- cultureel bedreigd door woke en aanverwante verschijnselen waarover ik heb geschreven in het artikel ‘Kafkaistan, democratie bedreigd door autocratie en fascisme.¹

Wat te doen? Zoals het model nu in elkaar steekt is het ondoenbaar om 9 armzalige failed nations erbij te halen. De keuze is:

1. Europese Unie verdelen in verschillende snelheden en mate van samenwerking: the Good, the Bad and the Ugly, of
2. Een veel losser verband; naar een Club van Gelijke Monniken met Gelijke Kappen. Overweeg om de euro te beëindigen, dit experiment past niet langer bij uitbreiding. Draghi’s ‘whatever it takes’ is nu uit den boze.

Ik ga voor model 2. Als niets wordt gedaan aan het model zal ook de roep binnen “the Good” om de EU te verlaten steeds luider worden. Wat nodig is: soevereiniteitsoverdracht terugdraaien en lidstaten dus soevereiniteit teruggeven. De vreselijke EU bureaucratie dient ontmanteld te worden. De Transferunie dient beëindigd te worden. De EU moet weer terug naar de basis: een club die in oorsprong bedoeld is om economische samenwerking te bevorderen met een zekere mate van vrijblijvendheid. Europese normen en waarden moet men niet langer afdwingen. Uitbreiding wordt dan makkelijker mogelijk. Dit betekent immers dat de landen de eigen broek moeten ophouden. In dertien jaar kabinetten Rutte is de bescherming van ons land schandelijk verwaarloosd. De NAVO-eis van 2% van het bnp aan militaire uitgaven is nooit gerealiseerd. Als de buitengrenzen van de EU (met opzet) niet bewaakt worden, dan zullen de lidstaten het zelf moeten doen: grenzen dicht en tot de tanden toe bewapenen.

De EU moet terug in het hok wil het overleven en niet uit elkaar vallen. De EU moet terug in het hok voor eigen bestwil. Ik ben hier helaas niet optimistisch over. Het vizier van de EU en van huidige politici van “the Good” staat op uitbreiding zonder aanpassing van het model. Europa gaat dan kopje onder. Poetin en Xi Jinping staan dan op de tafels te juichen. Het slechte nieuws is dat er slechts een ultiem kleine kans is dat Europa gered wordt. Ik voorzie dat het pas echt anders wordt als de AfD aan de macht komt met Dexit. Duitsland was leidend in de twintigste eeuw. Zal dit ook in de eenentwintigste eeuw? Een bevriende arts zegt me dat ik m’n knopen moet tellen en niet zo pessimistisch moet zijn. Ik tel m’n knopen maar over de toekomst van Europa kan ik helaas onmogelijk optimistisch zijn.