Het recht van de sterkste

“Poetin is niet degene die aanvalt, maar degene die aangevallen wordt”, verklaarde de Franse presidentskandidaat Éric Zemmour. Daarop werd hij in een spotprent meteen met Hitler vergeleken. De vergelijking is veelzeggend. Voor heel Europa, onder aanvoering van Amerika, is de Russische president de kwintessens van het kwaad, en daarom verdient hij als oorlogscrimineel berecht te worden door het Internationale Strafhof te Den Haag. De uitspraak van Zemmour kwam erop neer dat Amerika, met bondgenoot EU, Poetin al tijden lang heeft zwartgemaakt, geprovoceerd, in een hoek gedreven, met als gevolg de ongelukkige invasie van Oekraïne.

De Publieke Opinie van het Westen is vrijwel unaniem in haar reactie op de oorlog die eind februari 2022 is uitgebroken. Emotie en moralisme voeren de boventoon. Het gezond verstand is nagenoeg afwezig, en kan zich alleen nog in de marge via vrije video uitzendingen manifesteren. In de Tweede Kamer is Forum voor Democratie onder leiding van Thierry Baudet de enige uitzondering. Zijn voorstel om van Oekraïne een brugstaat te maken, een neutrale staat tussen Oost en West, een positie niet zonder voordelen, is dé oplossing. Daartegen eisen alle andere volksvertegenwoordigers dat ieder kamerlid en iedere burger Rusland veroordeelt. Wie dat niet doet, is zo ongeveer een landverrader.

Hoe de voorgeschiedenis in elkaar zit, komt bij al die praters via de officiële media nauwelijks of niet ter sprake, dat wil niemand weten. Oorzaak en aanleiding interesseren onze opiniemakers en volksvertegenwoordigers niet. Krijgsverrichtingen op de beeldbuis zien, dagelijks de beschietingen en ontploffingen en menselijke tragedies en massale hoeveelheden vluchtelingen, dat alles voldoet om meteen klaar te staan met een veroordeling. Oorlog is fout en vrede is goed, ongeacht hoe vals die vrede kan zijn. Zo simpel is het.

Dat laatste klopt in zoverre dat sinds 1948 het krijgsbedrijf onder de zogeheten misdaden tegen de menselijkheid valt. Vóór die tijd moesten wie een oorlog was begonnen en verloor, schadevergoeding betalen, territorium opgeven. Dat gold nog in de periode van Napoleon tot en met keizer Wilhelm II in 1918. Dat vond men straf genoeg. Sindsdien belanden verslagen kemphanen en dictators in de beklaagdenbank van het wereldomspannende Haagse Internationaal Strafhof om door de overwinnaars te worden gevonnist. Alsof de overwinnaars niet even veel bloed aan hun handen hadden.

Dat laatste is zeker het geval met de NAVO, die Noord Atlantische krijgsclub onder leiding van de Verenigde Staten met een aantal Europese bondgenoten. In 2003 vielen ze Irak binnen op grond van het argument dat er in dat land massa-vernietigingswapens lagen die Parijs en Londen van de kaart konden vegen. Maanden lang verklaarden de Amerikaanse president Bush en de Britse premier Blair dat daarom, om die reden, een invasie gerechtvaardigd was, want om de veiligheid van het Westen te waarborgen. Afgevaardigden van de Verenigde Naties, die op zoek mochten gaan in Irak - er was o.a. een delegatie onder leiding van de neutrale Zweed Carl Bildt -, konden die wapens niet vinden. Maar de zoekers zouden volgens Washington en Londen door de Iraakse premier Saddam Hoessein om de tuin zijn geleid.

Na de bezetting van Irak kwamen die vreselijke wapens nooit tevoorschijn. Maar Irak werd praktisch vernietigd, met meer dan een miljoen doden in het decennium erop volgend, en de olie werd buit gemaakt - want voor niets gaat de zon op. Saddam Hoessein - die een chemische oorlog had ontketend tegen Iran, dus beslist geen engel, laat dat duidelijk zijn -, werd opgevist uit een kuil en strafrechtelijk geëxecuteerd. De Opinie achtte dat zijn verdiende loon. Maar was de NAVO om die reden Irak binnengevallen? Een vergelijkbaar lot wachtte Gaddafi, de leider van Libië, en ook dat land werd zwaar gebombardeerd en in een chaos gestort die tot op de dag van vandaag voortduurt. Het veranderde in een doorvoer voor tienduizenden Sub-Sahara asielzoekers die zich naar West Europa begaven. In 2015 nam de vluchtelingen stroom nog toe doordat het Westen ook Syrië aanpakte en daar de tegenstanders van de zittende president Assad van wapens had voorzien. De Duitse bondskanselier Angela Merkel verklaarde: “Wir schaffen das”, met als gevolg interne spanningen in de westerse landen, waar partijen uit de grond rezen die de grenzen wilden sluiten. Dat Europa de vluchtelingen moest opvangen, was natuurlijk logisch omdat Europese landen hadden meegedaan met de ontwrichting van het Midden Oosten. Bush en Blair zijn nooit ter verantwoording geroepen. Geen Strafhof voor hen. De Britse premier werd zelfs in de adelstand verheven.

Het idee om Democratie en Gelijkheid plus Vrijheid te exporteren naar volken die daar geen behoefte aan hebben, is niet erg gelukkig, en al helemaal niet wanneer dat met agressie gepaard gaat. Het idee van Brussel om zich in te laten met Oekraïne is al even ongelukkig. Wat hadden we daar te zoeken? Een van de meest corrupte landen ter wereld. De conservatieve liberaal Bolkenstein (VVD) vond een associatieverdrag met dat land zeer onverstandig. Binnen de al gevormde EU waren genoeg problemen, met name in sommige lidstaten in het oosten, voormalige landen van het Warschau Pact.

Nu de voorgeschiedenis van de invasie van Oekraïne, eind februari 2022. In 1989 was de Berlijnse Muur gevallen. Dat luidde het einde in van het Warschau Pact, waartoe de satellietstaten van Oost Europa behoorden onder leiding van de communistische Sovjet Unie. Vervolgens sloten die landen zich aan bij de NAVO, tot en met de voormalige door Moskou ingelijfde Baltische Staten. De Noord Atlantische strijdkrachten breidden zich in oostelijke richting uit, terwijl er een afspraak uit 1990 met het Westen bestond dat zulks niet zou gebeuren. Er zijn waarnemers die zeggen dat die afspraak nooit gemaakt is, maar dat doet er niet toe. Het feit is de beweging van NAVO raketten op een schot afstand van de Russische stad Sint Petersburg. Vanzelfsprekend had ook Rusland legereenheden naar de nieuwe opgeschoven NAVO grenzen gestuurd. Sindsdien begon het anti-Russische netwerk in het Westen Poetin als een groot gevaar voor te stellen. Oekraïne was een makkelijke prooi met een puissant rijke elite en bittere armoede op het platteland. Daar zouden Amerika en Rusland hun krachten gaan meten.

Begin 2014 vond er in de Oekraïense hoofdstad Kiev een staatsgreep plaats tegen de zittende, met Moskou bevriende president Yanukovych. Op het Maidanplein werden de coupplegers en hun aanhangers toegesproken door een paar prominente liberale eurocraten uit Brussel en een Amerikaanse neoconservatieve agent. Het leek een sympathieke bijval voor het “Oekraïense volk”, maar het had er alle schijn van dat die buitenstaanders van hogerhand waren gestuurd. Amerika had zich al zo vaak gemengd in andere landen, zoals bv. in het Chili van Allende, en eerder in de Dominicaanse Republiek ten tijde van president/dictator Trujillo. Of in Vietnam. In hoeverre Amerikaanse bemoeienis met Oekraïne ook het belang van de EU dient, is de vraag.

In plaats van Yanukovych werd via de coup Poroshenko president, super corrupt - en daarom kozen ze later, voor het merendeel als proteststemmers, de acteur Zelensky. Zelensky beloofde het fatsoenlijker te doen, met uitzicht op toetreding tot de EU en de NAVO. Poetin reageerde met steun aan de russofiele volksrepublieken in Oost-Oekraïne die zich door de regering te Kiev niet langer vertegenwoordigd voelden. Vervolgens bezette hij, om dezelfde reden, zonder noemenswaardig protest van de plaatselijke bevolking, de Krim. Die acties werden zwaar veroordeeld door het complete Westen. Het heette een schending van een “soevereine staat”. Was dat in werkelijkheid zo, of hadden de coupplegers van 2014 zichzelf tot soeverein uitgeroepen? Het verlangen om zich aan te sluiten bij het grote geld van Europa en het schild van Amerika vielen goed samen met de westerse ambitie om Rusland op de knieën te krijgen, en zich nog verder uit te breiden in de richting van China. De westerse Opinie wilde niet weten dat Oekraïne een mengvolk heeft, een gedeelde cultuur, waar Russisch en Oekraïens niet te scheiden zijn.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Tijdens de lange onderhandelingen die voorafgingen aan de invasie van februari 2022 poneerden de Amerikanen dat de regering-Zelensky zelf mocht uitmaken om lid van de NAVO te worden, wetend dat Poetin dit niet over zijn kant kon laten gaan. Dat hij het oprukken van de westerse strijdkrachten tot onder Moskou als een bedreiging zag, was begrijpelijk, maar niet voor de Europese bondgenoten van Amerika. De NAVO was immers op de eerste plaats een humanitaire, en alleen defensieve instelling. De aanval moest dus van Poetin komen, want dan zou de complete Publieke Opinie van het Westen hem als de boosdoener zien. De Amerikaanse president moest hem dus uitdagen, en dat deed hij door zijn opponent dagelijks ervan te beschuldigen dat hij de volgende dag Oekraïne zou binnen vallen. Wie was nu in wezen de agressor?

Tout comprendre c’est tout pardonner? Ja. Want wie begrijpt dat Poetin en Rusland zich bedreigd voelen door het Noord-Atlantische bondgenootschap, is al fout. Het publiek in het Westen is één en al verontwaardiging over het krijgsgeweld. Natuurlijk. Het binnenvallen van Oekraïne was niet zo verstandig, maar Poetin kon niet meer terug. Oorlog is verschrikkelijk, voor iedereen. Oorlog is betreurenswaardig, voor wie niet? Maar de verontwaardiging en de treurnis zijn selectief. Over de mensonterende gevolgen van de burgeroorlog in Jemen, dacht niemand. Dat is te ver van het bed. Bovendien zijn de Saudi’s, die de ene partij in het conflict bewapenen, een bondgenoot van het Westen; en Iran, die de andere partij helpt, is per definitie verderfelijk. Dat, nog verder weg, China Tibet heeft bezet en ingelijfd, vormt geen bezwaar om met de bezetter handel te blijven drijven. Dus oorlogsverdriet is afhankelijk van hoe dichtbij. De oorlog in de Balkan, jaren 90, raakte iedereen. Verwegistan, niemand. Begrijpelijk, maar waartoe dient dan de Verenigde Naties?

Oorlog is inherent aan de menselijke natuur sinds Kaïn zijn broer de hersens insloeg. Zo is de mens. Op de dagelijkse werkvloeren strijdt men tegen elkaar om promoties en posities. Dat er geen bloed bij vloeit, is niet het wezenlijke; je kunt ook geestelijk iemand doden, uitsluiten, demoniseren. Collectief bezien, is het recht van de sterkste nooit weg geweest, hoe luid sinds 1948, bij de oprichting van de Verenigde Naties, ook het “Nie Wieder” klonk. Natuurlijk kon daar niets van terechtkomen. Vietnam, Cambodja, Rwanda zijn maar een paar voorbeelden. Het pacifistische ideaal is evenwel onuitroeibaar. Er zijn tienduizenden carrières die welvaren bij waakhonden als de VN, Amnesty International, Human Rights Watch, universiteiten, cultuurinstanties, die allemaal voor de Vrede zijn en de Mensenrechten propageren. Maar die draaien alleen om afspraken waarmee strijdende partijen elkaar de maat nemen en elkaar om de oren slaan. Moraal in politieke zin is een aberratie. Rechtvaardigheid is een begrip dat uit een andere sfeer komt. Het is een genade, je kunt er geen systeem van maken. Doe je dat toch, dan schep je verwachtingen die vroeg of laat tot teleurstellingen leiden. De droom wordt telkens weer door de realiteit ingehaald. De realiteit is dat wanneer je een sterkere tegenstander op je af ziet komen, het verstandiger is om onderhandelingen aan te knopen, op een compromis aan te dringen. Als Oekraïne duidelijk had verklaard geen lid van de NAVO te zullen worden, was de oorlog niet nodig geweest. Je kunt niet altijd krijgen wat je wil. Wie het onderste uit de kan eist, krijgt de deksel op zijn neus. De rest is emotie. Burgers in Oekraïne met westerse wapens aanvuren om te vechten tegen een overmacht, is pure waanzin.

De EU had zich nooit met Oekraïne moeten bemoeien. Ze had voldoende om handen binnen de bestaande 27 landen. Normale handelsbetrekkingen met Rusland is het beste. De NAVO had voldoende posities om niet ook nog Oekraïne erbij te willen.

De strijd gaat, zoals gezegd, niet tussen Rusland en Oekraïne, maar tussen Rusland en Amerika. Wie komt er als sterkste uit de bus? Oekraïne zou een brugland kunnen worden tussen Oost en West, een positie niet zonder voordelen. Poetin voelt zich aangevallen door zijn tegenhanger, de Amerikaanse president. Kom niet in mijn tuin, waarschuwt hij. Ik kom toch ook niet in Mexico, in jouw tuin?

De NAVO kan ook de oorlog winnen. Dat is niet de overwinning van het Goede over het Kwaad, maar gewoon het aloude recht van de sterkste