Het trauma van 9/11

Ik denk dat we onderschatten hoe traumatisch 9/11 is geweest voor dat deel van de bevolking dat ervan overtuigd raakte dat de Amerikaanse en/of Israëlische regering er een rol in hadden. Als je eenmaal tot die conclusie bent gekomen, ben je veroordeeld tot een leven in een staat van voortdurend wantrouwen tegen je regering.

Het is vergelijkbaar met ‘Tsjetsjeense bomaanslagen’ in 1999, waar de Russische FSB uiteindelijk betrapt werd bij het plaatsen van deze bommen en ze beweerden dat het slechts een oefening was. Als je in Rusland woont, natuurlijk, de media zal de samenzweringstheorie “ontkrachten”. Maar als je het eenmaal gezien hebt, kun je het niet meer ontzien.

9/11 is uiteindelijk vergelijkbaar, maar erger. De maatschappij eist dat je gelooft dat de Amerikaanse luchtverdediging verlamd was door toevallige oefeningen, waardoor vier vliegtuigen in drie gebouwen konden neerstorten en het vierde bijna twee uur na de kapingen. Als je je erin gaat verdiepen, stapelen de absurditeiten zich op. Uiteindelijk kun je proberen jezelf te overtuigen van de absurditeit en stoppen met graven, of je wordt geconfronteerd met het vooruitzicht van een samenzwering zoals bij de flatgebouwen, maar op een veel grotere schaal.

Het probleem is dat als je eenmaal tot de conclusie bent gekomen dat je eigen regering een rol heeft gespeeld in de dood van duizenden van haar burgers, je op het hellende vlak komt waar elke samenzwering aannemelijk begint te lijken. Dus uiteindelijk word je zoals Alex Jones, je daalt af in krankzinnigheid.

Met 9/11 zul je nooit dat ene ultieme bewijsstuk vinden dat het officiële verhaal onderuit haalt. Maar je blijft zitten met een hoop toevalligheden die je als een goedgelovige idioot achterlaten als je doet alsof ze niets betekenen. Het is een recept voor waanzin.

Voorbeelden:

• Rapporten van Pentagon-ambtenaren die stopten met vliegen in de dagen voor 9/11.
• Het bekendmaken van de biljoenen die ontbraken op 9/10.
• Een vliegtuig dat neerstortte in een recent versterkt deel waar de boekhouding werd gedaan.
• De “dansende Israëliërs” die al lachend, dansend en poserend met een aansteker foto’s namen van de instortende toren.
• De ontdekking van het grootste spionagenetwerk ooit in de VS kort na 9/11 als gevolg van onderzoek naar deze “dansende Israëliërs”.¹

Je zult je of paranoïde of goedgelovig voelen.

Denk ook aan de nieuwsberichten over Bush die twee dagen van tevoren plannen voor een oorlog met Afghanistan op zijn bureau had liggen. Of het document over de wederopbouw van Amerika’s defensie, waarin wordt opgeroepen tot een nieuw Pearl Harbor. Of die vreemde pieken in put opties op de betrokken luchtvaartmaatschappijen. Of die instorting van WTC-7.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Bij elke absurditeit die je ontdekt, kun je tegen jezelf zeggen: “Nou, de factcheckers zeggen dat het niets is”. Maar voel je je dan niet als een vrouw die ervan overtuigd raakt dat haar man vreemdgaat, terwijl haar man voor elk stukje bewijs een plausibele verklaring heeft?

• “Ik kwam laat thuis? Nou, ik moest overwerken.”
• “Je vond het ondergoed van een andere vrouw in mijn koffer? Nou, ik ging naar een wasserette, een vrouw liet het daar achter, denk ik.”
• “Hebben we nooit meer seks? Nou, ik ben uitgeput van al dat overwerken op het werk natuurlijk, schat.”

Je wacht op het moment dat het hele onzinverhaal in elkaar stort onder zijn eigen gewicht. Maar dat moment komt nooit. De mensen waarvan je overtuigd bent dat het criminelen zijn, worden oud en sterven. Je wordt bespot in beleefd gezelschap als je het onderwerp ter sprake brengt. Het vervreemdt je van de maatschappij waarin je leeft.

9/11 is een beetje als een rorschachtest. Verschillende mensen zien verschillende dingen. Ik weet wat ik heb gezien, ik weet dat ik het niet kan ontmaskeren en ik weet dat ik iemand die het niet wil zien, nooit zal kunnen overtuigen. En dat zal ik de rest van mijn leven met me mee moeten dragen.