In gedachte Pim Fortuyn

Vandaag is het twintig jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord door een extreemlinkse dierenactivist. Ik was te jong om zijn politieke spurt te bevatten. Ik herinner me nog, in groep 8, dat mijn leraar zei: “die Fortuyn, dat is een gevaarlijk mannetje”. Deze leraar en ik hadden nooit een klik en hij sliep in een tuinhuisje. Tot zover die leraar.

Met terugwerkende kracht heb ik al het op YouTube beschikbare beeldmateriaal van Fortuyn verslonden. Bepaalde dingen meermalen. Pim was een ziener. Dat is niet veel mensen gegeven. Pim was een zeer transparante man. Dat is niet veel mensen gegeven.

Ik herinner me het beeldmateriaal dat hij met een kort maar hevig getailleerd leren jasje de Rotterdamse Kocateppe-moskee bezoekt. Hij neemt er de Qur’an ter hand en kijkt er in. Ik herinner me het beeldmateriaal dat hij de dialoog aan gaat met wijlen imam Abdullah Hazelhoef.

Ik herinner me dat hij huilde op tv. Over dat Marcel van Dam hem een hoogst minderwaardig mens had genoemd. Ik herinner me dat hij op tv zei dat hij eenzaam was. Dat hij tegenover een irritant zoekerige en opdringerige Ivo Niehe zegt dat hij nog altijd gemis heeft aan Arie, zijn grote liefde.

Over dat hij onder de indruk was over hoe harmonieus zijn moeder is gestorven. Dat hij zijn politieke carrière had uitgesteld tot na haar dood. Want, zo zei Pim: “mijn moeder zei, je wordt nog vermoord net als Kennedy”.

Pim noemde op een zeker moment de islam een achterlijke cultuur. De media grepen het mee als hoe hyena’s er vandoor kunnen gaan met een afgezonderde gnoe op de savanne. Pim kwam in de problemen met Leefbaar Nederland en in Nederland waaide daarop het woord dat hij racistisch zou zijn.

Feitelijk zeggen salafisten precies hetzelfde. Honderden Marokkaanse salafisten proclameren dat hun eeuwenoude soefistische traditie gestagneerd, overwoekerd en dus theologisch achtergesteld is. Dat het dus een achterlijke cultuur geworden is. Dat het salafisme uit Saoedi-Arabië hier zijn licht op moet komen steken.

Maar Nederland is nog te klein om dit te begrijpen. Wie daders zijn en slachtoffers zijn staat al vast. Wie racisten zijn en slachtoffers zijn staat al vast. In vastomlijnde mallen. De blanken moeten op hun tellen passen en de nieuwkomers zijn kwetsbaar. Het is de decennialange paternalistische leer van de PvdA die deze stroperige sociale cultuur en beleidscultuur gecreëerd heeft.

Pim was de ijsbreker. Recht voor z’n raap.

Zijn dandy-achtige voorkomen en rijke woordenschat maakten hem tot een icoon. Daar kon je niet omheen. Om hem heen zaten grijze muizen als Melkert en professor Balkenende. Mannen die nog geen karakter krijgen al gaf je ze hoofdrollen in drie Hollywood-films en twee Netflix series.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Pim moest dood. Was een gevaar voor het heimelijke langetermijnplan van de EU. Europa zou door een kleine elite van oligarchen en filantropen gemodelleerd worden naar China. Meer grip voor hun en minder ademruimte voor ons.

Fortuyn werd te brutaal. Te vocaal. Te pontificaal.

In Nederland kwam de hetze tegen zijn persoon in een stroomversnelling. En hoewel Pim de woorden van zijn moeder aanvankelijk had gerelativeerd omdat hij Nederland geen land achtte voor een politieke liquidatie, gaf hij bij Jensen aan dat als hem iets zou overkomen, dat zíj́ dan medeverantwoordelijk waren. Zij. De politieke elite. Of, zoals Baudet het vandaag de dag omschrijft: het kartel.

Het zou te laat zijn. Pim werd als een beest afgeschoten op een parkeerplaats van mediapark Hilversum.

Toen ik met Thomas een grote reis maakte door Europa was een van de plekken om aan te doen het graf van Pim Fortuyn in Provesano, noordelijk Italië. Enkele dagen ervoor had ik nog gebeden in de grote historische moskee van Prizren in Kosovo. Nu stond ik dan bij het grote marmeren graf van die veronderstelde racist en islamofoob. Wie Fortuyn goed bestudeerd heeft weet dat daar niets ongewoons aan is. Dat daar geen paradox ligt.

Pim was geen racist. Hij was pluriform en ging uit van de mens die zijn eigen lot assertief tegemoet dient te treden. Mensen moeten er wat van maken.

Na de dood van Pim werd de politieke leegte die hij had achtergelaten gevuld door de judeofiele trawant Geert Wilders. Een langspeelplaat aan bombastische taal en scheldwoorden, tot overmaat van ramp in een zacht noord-Limburgs accent uitgesproken. Dit politieke gedrocht zocht geen dialoog, investeerde niet in ontmoeting noch brug. Dit politieke dode vlees wilde blijven diagnosticeren, terwijl de patiënt onverzorgd achterbleef.

Pim je wordt gemist. Nederland gaat gebukt onder een grote dreiging van de EU oligarchie. Onder woke. Onder verdeeldheid bij burgers.

Maar er is ook hoop. De corona-omwentelingen lieten op hun beurt weer grote saamhorigheid zien. Burgers werden kritischer. Bedachtzamer.

Laten we hopen dat de dagen van terugsturen en nadere revolutie snel aanbreken. En dat u het mag bezien, vanaf een roze wolk.

Rust zacht strijder.