Lang leve... multi­culturalisme?

Vorige week vond de aftrap (woordspeling bedoeld) van het Wereldkampioenschap voetbal (bij ons bekend als ‘het WK’) plaats. Dat betekent voor de gemiddelde voetbalfan: met een pot bier op de bank, overheerst door chauvinisme, uit volle borst meezingend met het volkslied, of voor de student het tijdens het hoorcollege openklappen van de laptops, VPN aan, en stilletjes juichen als het vaderland scoort. De plek waar landen en culturen bijeen komen, om eens een goed potje voetbal te spelen. Al lijkt het er op dat de ene cultuur toch de andere niet is. We kwamen er allemaal ineens achter dat Qatar homoseksualiteit niet goedkeurt!

Nou ben ik geen fervent kijker van voetbal, waar ik dat eens wel geweest ben – toen voetbal niet draaide om politieke stunts en huilend naar de grond duiken bij iedere slag of stoot, maar toen het nog hard mocht zijn, en harmonie binnen een team van belang was – maar ik kan nu al voorspellen dat, ongeacht de uitslagen van de wedstrijden, de schoonheid van de goals die gescoord mogen worden of de uitbundigheid van de schwalbes, het WK volledig gekaapt is door de cultuur oorlog tussen het “vrije Westen” en het Oosten (in dit geval Qatar, waar het WK plaatsvindt). Geen enkele gebeurtenis zal de LHBTI kwestie nog overschaduwen; het conflict gaat over de ‘rechten’ van LHBTI-ers versus het ‘onderdrukkende’ en ‘homohatende’, islamitische Qatar, en wordt volledig uitgespeeld op het voetbalveld als podium. Qatar wordt uitgejouwd door Westerse media; voetbalfans, ‘influencers’ en journalisten plaatsen massaal video’s op internet waarbij ze met verontwaardigde gezichten de toegang wordt geweigerd tot het stadion.¹ Boos richten ze zich tot de camera en verklaren ze hoe totalitair en hatelijk de cultuur daar in Qatar wel niet is. Maar, waar is dat ‘respect the culture’ idee gebleven? Afijn, voor zover het respect voor multiculturalisme…

Nu had ik de voetbalteams, -coaches en -fans voor hun vertrek al wel kunnen waarschuwen dat ze er niet raar van moesten opkijken dat ze zouden voetballen in een land waar de Quran en Sharia de dienst uitmaken, en waar dus sommige voor ons zo bekende en vanzelfsprekende mensenrechten niet gelden. Dat had een hele hoop gedoe, geld en kerosine (ik ben geen D66’er) bespaard. Ze zullen het vast en zeker wel geweten hebben, maar dat echte verzet; dat echte statement, daarmee zou ik zeggen het massaal niet komen opdagen in Qatar, zou natuurlijk zorgen voor het mislopen van een hoop geld en opportuniteit en tevens leiden tot boosheid van de fans. Of wellicht beweren ze oprecht een goed punt te maken door regenboog-bandjes om de arm te dragen, en door One Love vlaggen op te hangen in de stadions.² Maar dachten ze hiermee daadwerkelijk de volledige islamitische ideologie te verwerpen, dat Qatar vaarwel zou zeggen tegen Shariawetten, de woorden van Allah en de leer van profeet Mohammed, of zelfs dat ze de Quran en de Hadith zouden vernietigen? Of ligt het genuanceerder, en voelde de FIFA de hete adem van woeste LHBTI-ers in haar nek, en moest ze wel iets?

Waar het motief in casu ook ligt, mijn persoonlijke verontwaardiging ligt (wederom) bij de dubbele standaard dat steeds de rode draad lijkt te zijn in het linkse (lees: progressief-liberale) denken. Waar het ze goed uitkomt slaken ze de ‘respect all cultures’ kreet, en waar de desbetreffende cultuur even niet in hun voordeel werkt, bewegen ze (of pogen ze daartoe) hemel en aarde om andere culturen te onderwijzen en te laten capituleren naar de onze – wat dan nu ook maar onze cultuur mag zijn. Waar ze vaak aanhalen dat wij als Westerlingen geen moreel recht hebben om anderen te bekritiseren – vanwege ons slavernijverleden, onze historische en zogenaamd huidige onderdrukking van andere volkeren en/of ‘minderheden’ en ons witte privilege – denken ze nu ineens wel moreel verheven te zijn, en dat ze moslims in Qatar, in hun eigen land nota bene, mogen vertellen dat zij de kwajongens zijn. Het is puur selectieve verontwaardiging, selectief moreelridder spelen, selectief je gelijk willen halen.

Een klein uitstapje valt hier te maken naar de politieke situatie in ons land. Had het Nederland onder Balkenende (wel na de val van LPF) wel meer begrip getoond voor de verschillende culturen, wel een meer ‘leef en laten leven’ mentaliteit behouden op dit gebied? Natuurlijk wel! Het was pas onder kabinetten Rutte dat we meer en meer een vijandige houding kregen ten opzichte van culturen anders dan de onze (zelfs onze eigen cultuur moest wijken voor het progressivisme), en dat we ineens neigingen kregen om de rest van de wereld te onderwijzen en te brengen onder een grote godloze en nihilistische Nietzscheaanse chaos. De ‘VOC-mentaliteit’ moest wijken voor totalitair progressivisme, en er werd een goed en een kwaad geschetst.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Nu wil ik tot slot mijn persoonlijke mening in de strijd gooien, omdat ik die toch ergens wel heb. Nu claim ik zeker geen fan te zijn van sommige elementen binnen de islamitische cultuur; ik zal niet treden in details. Wel ben ik van mening dat cultuur, botsende met die van het moderne westen of niet, een bepalend en tevens belangrijk stuk erfgoed is van ieder land. Dat moet behouden blijven (en juist omdat in dit geval traditionele waarden worden nagestreefd verdient het mijns inziens bescherming, vooral van mede-Christensen en katholieken). Punt. Iets dat me zo te binnen schiet is een interview dat 8 jaar geleden plaatsvond tussen een CNN-journaliste, Zain Verjee, en de president van Uganda, Yoweri Museveni. Daarin vroeg de journaliste wat Museveni zijn opinie/bericht was over/aan westerse mensenrechtenorganisaties, homoseksuele en transgender mensen. Hierop was zijn dappere antwoord: “respect African societies and their values,” en “if we are wrong, we shall find out by ourselves”. Op een kalme toon zei hij dat er andersom ook geen bemoeienis is met de ‘fouten’ in andermans cultuur.³

In dit geval hebben wij als moderne Westerlingen ook helemaal geen recht meer om andere culturen te onderwijzen; die verhevenheid hebben we volledig prijsgegeven. En daarmee bedoel ik geenszins prijsgegeven vanwege ons koloniale verleden, zoals velen, waaronder de FIFA president beweren.⁴ Nee, ik bedoel dat het huidige, juist moderne Westen dit privilege heeft verkwanseld. We hebben de kerk verlaten en verketterd, we zijn hyperindividualisme en nihilisme gaan omarmen, we zijn onszelf als centrum in het universum gaan plaatsen. We hebben de agrarische familie vernietigd, en we zijn zo ver losgekoppeld van de realiteit dat we durven te beweren dat mannen ongesteld of zelfs zwanger kunnen raken. Geloof mij, onze kaarten hebben we verspeeld. In een oorlog om cultuur delven wij het onderspit. Maar ik ben niet fatalistisch in deze – ik geloof dat er altijd een weg terug is. Een weg verder terug, naar de status-quo die al onze hedendaagse wonden weer zal helen. De schade is niet onherstelbaar. En dan liever ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.