Poging tot karaktermoord

Met vage verdachtmakingen trachtte Wijbrand Schaap de vertrekkende directeur van de NTR ZaterdagMatinee Kees Vlaardingerbroek in een artikel dat zondag op zijn website Cultureel Persbureau verscheen in een kwaad daglicht te plaatsen. Het—ondertussen verwijderde—artikel repte over de van dergelijke pogingen tot karaktermoord welbekende “bronnen die anoniem willen blijven” en verbond hieraan vage beweringen als “[h]ij overschreed op het werk wel grenzen die betrekking hadden op leiderschap.”¹ Als kernverwijt jegens Vlaardingerbroek bracht hij het volgende te berde: “[t]oen er, bijvoorbeeld, onlangs een mannelijke en vrouwelijke solist bij het programma optraden, nodigde hij alleen de mannelijke solist uit voor een feestelijke afsluiting na het concert.” Nergens wordt hier ook maar enige bron voor deze bewering genoemd en er is geen wederhoor gepleegd bij de heer Vlaardingerbroek zelf. In een privébericht van de journalist aan Vlaardingerbroek, door laatstgenoemde op Twitter openbaar gemaakt, schreef hij dat “[i]n de haast […] heb ik nagelaten je om weerwoord te vragen.” Zoals Vlaardingerbroek zelf echter opmerkt “[n]u schrijft Schaap zalvend. Hij weet dat zijn gif zijn werk al heeft gedaan.”²

Deze laatste opmerking van Vlaardingerbroek is zeer raak, want dergelijke activistische artikelen doen een poging de lezer een gevoel aan te praten van “waar rook is, is vuur”. Ook de laatste paar zinnen in het artikel van Schaap zijn pure verdachtmaking, en hij schrijft over de “strenggereformeerde Vlaardingerbroek” (alsof de persoonlijke religeuze overtuiging de beschuldiging van discriminatie kracht bij zou zetten) en vermeldt tevens dat hij “bekend [is] als fan en vader van de ‘rechtsfilosofe’ Eva Vlaardingerbroek”. Dit laatste heeft een zweem van “voor de schuld van de kinderen moeten wij de ouders laten boeten” en bevat tevens een onwaarheid in het tussen aanhalingstekens zetten van het woord rechtsfilosofe daar Eva Vlaardingerbroek immers de titel Legum magister officieel mag voeren.³

Dergelijke Stalinistische tactieken, erop gebrand onwelgevallige niet-politiek correcte meningen te onderdrukken en de mensen die dergelijke meningen bezigen angst in te boezemen, opdat zij zich maar niet uitspreken, zien we steeds sterker en steeds vaker voorbijkomen. In de uitzending van Nieuwsuur van vrijdag 10 maart werd “extreemrechts” rücksichtlos aangewezen als de bron van de kritiek aan het adres van schrijver Pim Lammers eerder dit jaar.⁴ Onder de noemer extreemrechts wordt hiermede alle kritiek op één hoop geschoven: zowel de inhoudelijke krtitiek van een schrijver op dit platform, de verontwaardiging van bezorgde ouders die het betwijfelbaar achtten dat een schrijver van dergelijke lectuur voor het schrijven van het kinderboekenweengedicht was uitgekozen en de (uiteraard onacceptabele) bedreigingen van een handjevol onverlaten.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Dit is hoe het label “extreemrechts” ook aan inhoudelijke kritiek blijft kleven en dergelijke verdraaiingen spelen een rol bij het zwartmaken van Vlaardingerbroek; hem wordt aangesmeerd een artikel te hebben geschreven waarin, om Schaap te citeren, “hij beweerde dat de westerse klassieke muziek op het punt stond verboden te worden ten gunste van zwarte en vrouwelijke componisten.” In het artikel in kwestie, dat in april 2019 verscheen in De Volkskrant, houdt Vlaardingerbroek echter een uiterst genuanceerd pleidooi, waaruit blijkt dat Schaap hier de zaak zeer verdraait; zo schrijft Vlaardingerbroek:

Hoewel ze (Lucy Noble, artistiek directeur van de Royal Albert Hall, red.) terecht aandacht vraagt voor muziek van vrouwen en minderheden, gooit zij het kind met het badwater weg door artistieke waarden ondergeschikt te maken aan politieke overwegingen. Verbreding van de canon is niet voldoende, de canon zelf moet eraan geloven. Bach als een absoluut genie blijven zien, en daarnaast aandacht vragen voor Bachs grote vrouwelijke tijdgenoot Camilla De Rossi, zoals ik in de NTR ZaterdagMatinee heb gedaan, wordt in Noble’s kringen resoluut van de hand gewezen.⁵

Degenen die een dergelijke genuanceerde kijk voorstaan, zowel wat de Kunst betreft als andere thema’s in de maatschappij worden genadeloos met dit soort smerige hitpieces vol ongegronde beschuldigingen kaltgestellt. Het is schrijnend dat er zo weinig ruimte is voor meningen en standpunten die niet conformeren met de linkse culturele hegemonie in deze zogezegd vrije samenleving maar het moet geen verrassing zijn voor de regelmatige lezer van Reactionair.nl. Deze hegemonie kan alleen doorbroken worden als wij de moed vatten ons uit te spreken; als wij durven een afwijkende visie op de wereld te hebben. Alleen dit zal het vernauwen van het publieke debat tegenhouden en alleen zo zullen anderen zich, bij het horen van uw woorden, realiseren dat wat zij wellicht niet uit durven spreken wel degelijk breder gedragen wordt.

Update

Vandaag, 19 maart, heeft Cultureel Persbureau een rectificatie⁶ van het artikel gepubliceerd waarin de heer Vlaardingerbroek werd aangevallen. Hierin wordt feitelijk het complete argument van het artikel weggevaagd; want zowel de uitspraak dat Vlaardingerbroek onvrijwillig zou zijn vertrokken, als dat hij “vrouwen en mensen van kleur” zou achterstellen wordt hierin genoemd als mededeling die “onvoldoende steun in het beschikbare feitenmateriaal” vindt. Dit betreft volgens Cultureel Persbureau ook het verhaal over het niet uitnodigen van een soliste. In het meest gunstige geval betrof dit roddel en achterklap, in het slechtste geval is het echter pure laster. In ieder geval waren de verdachtmakingen, zoals wij eerder correct constateerden, totaal ongefundeerd. Het is wel jammer dat in deze “rectificatie” alleen maar wordt aangegeven dat er onvoldoende bewijs voor de gedane beweringen is—in plaats van deze volledig als onwaar aan te merken—en dat er daarnaast van verontschuldiging geen sprake is. De nieuwsplatforms die de beschuldigingen van Schaap klakkeloos hebben overgenomen zou het verder sieren eveneens een rectificatie te plaatsen. Helaas heb ik mijn twijfels of zij dit gaan doen en acht ik de kans zeer aanwezig dat de verhalen in kwestie zullen blijven rondwaren.