Politiek pauwengedrag

Er is een interessant concept in evolutionaire theorieën dat ‘counter-signalling’ heet. Om dit concept uit te leggen neem ik het voorbeeld van de pauw.

Het evolutionaire idee van camouflage is vrij gemakkelijk te begrijpen, als je moeilijker te zien bent heb je minder kans te worden opgegeten door roofdieren. Hoe zit het nu met de pauw met zijn kleurrijke, grote veren? Het is duidelijk dat dit in strijd is met het idee van camouflage. Kort na het publiceren van The Origin of Species, schreef Charles Darwin: “De aanblik van een veer in de staart van een pauw, telkens als ik er naar kijk, maakt me ziek!”. Hij schreef dit omdat, voor hem, zo’n staart totaal absurd was binnen zijn evolutietheorie; het schaadt namelijk de overlevingskans van de pauw.

Echter, deze kleurrijke lange veren hebben wel degelijk een doel vanuit evolutionair oogpunt. In de jaren 70 stelde evolutionair bioloog Amotz Zahavi voor dat het evolutionaire doel achter pauwenstaarten juist is dat deze de drager ervan benadelen. Alleen een sterke pauw kan zo’n handicap aan. Als een zieke, zwakke pauw zo’n grote staart probeert te mee te sleuren, is het snel met hem gedaan. In evolutionair jargon is de staart van de pauw een uitstekende fitnessindicator. Hij geeft een potentiële partner het signaal: “Ik ben zo sterk en fit dat ik me niet hoef te camoufleren, ik kan de hele dag door deze lange veren dragen!”.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Hetzelfde soort signaalgedrag zien we bij de mens. In landen met een mindere economie is een blanke huid vaak een teken van welvaart; je werkt binnen, niet op het land. Dikheid wordt ook vaak gezien als een aantrekkelijke eigenschap in dit soort landen; ik heb meer dan genoeg te eten. In het westen zijn we echter overgegaan op ‘counter-signalling’: Kijk eens hoe mager ik ben, ik kan me al dit eten veroorloven, maar toch kies ik ervoor om niet te eten! Denk ook aan arme mensen of nouveau riche die ‘iced out chains’ en ‘jordans’ dragen, en Steve Jobs in zijn spijkerbroek.

Om over te gaan tot het kernpunt van dit artikel: ik geloof dat veel van de trends die we vandaag de dag zien verklaard kunnen worden door ‘bèta-mannen’ die de ‘counter-signals’ van ‘alfamannen’ proberen na te bootsen. Hiermee nemen ze de risico’s die gepaard gaan met ‘counter-signalling’ (denk aan de pauw), maar plukken geen van de vruchten. Laten we een paar voorbeelden opnoemen:

• Veel ‘celebrities ‘ geven een tegensignaal door “unieke” of vrouwelijke kleding te dragen. Neem bijvoorbeeld Harry Styles die een jurk draagt.¹ Wat hij hier doet is signaleren “ik ben zo aantrekkelijk dat ik het risico kan nemen een jurk te dragen”. Wanneer normale jongens nu denken dat ze dit gedrag kunnen imiteren, zal dit waarschijnlijk niet het beoogde effect hebben.

• Blanke mensen uit hogere klasse (of rijke boomers met een mooi huis) hebben de neiging om groepen als BLM, massamigratie of andere zaken te steunen die aantoonbaar ongunstige gevolgen kunnen hebben voor de eigen groep.²³ Ik hoef hier echt geen tientallen voorbeelden van te geven, iedereen weet waar ik het over heb. Deze mensen leven in hun gated communities en hoeven zich geen zorgen te maken over een verzadigde huizenmarkt of arbeidsmarkt, hierdoor kunnen ze het risico van ‘counter-signalling’ nemen. Wanneer de gemiddelde persoon dit gedrag echter probeert te imiteren zullen de nadelen veel groter zijn dan de voordelen.

Op rechts heerst het idee dat bepaalde elites samenzweren, en dat zou heel goed waar kunnen zijn. Echter, ‘aristocraten’, mensen die tot de ’elite’ behoren, zijn niet dom. Het is niet zo dat ze de negatieve gevolgen die hun handelen voor mensen uit lagere klasse die tot hun ‘in-group’ zouden kunnen worden toegerekend niet zien; het is meer zo dat zij genieten van het sociale prestige dat ‘counter-signallen’ verschaft.