Rechts, stop met conformeren!

Dit essay is oorspronkelijk geschreven voor de JONG21 ‘Wedstrijd van het Vrije Woord’.

Het uitgangspunt van rechts is vaak fout, er wordt namelijk geïmpliceerd dat er een eerlijk speelveld op de markt der meningen mogelijk zou zijn. Maar je hebt altijd te maken met een bepaald soort tijdsgeest waaraan geconformeerd moet worden. Progressieven beseften dit eind jaren ‘60 en hebben toen — met onder andere de ideeën van neomarxisten over machtsstructuren — een geslaagde studentenrevolte op touw gezet. De zuilenmaatschappij, die toch al zijn laatste stuiptrekkingen kende door het breken met de traditie en door technologische ontwikkelingen waardoor de wereld steeds kleiner werd, heeft sindsdien plaatsgemaakt voor één progressieve hegemonie: de enige zuil die overeind is blijven staan. Laten we zeggen dat sindsdien de progressieven de spelregels, en daarmee ook de fatsoenlijkheidskaders van het speelveld, bepalen.

De progressieve hegemonie zien we terug in verschillende facetten die een belangrijke invloed uitoefenen op de massamens: de media, de publieke instituties, de universiteiten en, conformerend aan die hegemonie, ook het grootkapitaal. Zij denken min of meer hetzelfde en sturen aan op thema’s die progressieven belangrijk vinden. Progressief-liberalen hebben hierdoor een enorme metapolitieke invloed.

De tijdsgeest staat niet stil en wordt bepaald door metapolitieke invloeden. Het is belangrijk om deze metapolitieke invloed van progressieven te herkennen. Hoe kan het zijn dat progressieven steeds bepalen welk spoor de trein van Nederland gaat nemen: dat komt doordat zij de metapolitiek bepalen en de pragmatiek van de partijpolitiek uiteindelijk de metapolitiek volgt. Enkele voorbeelden hiervan: Wopke Hoekstra noemde zichzelf laatst een feminist, maar aan de andere zijde waren veel VVD’ers onder Bolkestein eind jaren ‘90 nog tegen het homohuwelijk. Je kunt je een van beiden in wisseling van tijdsgeest niet voorstellen. Het mooiste voorbeeld hiervan is, waarin de eigen ideologie ook schuilgaat, het schijnargument dat iets ‘niet meer van deze tijd’ is.

De doelpalen waarbinnen je moet doelverdedigen worden steeds opgeschoven. Aan die doelpalen van “fatsoenlijkheid” ga je uiteindelijk ten onder als je niet het huidige narratief steunt. En zo blijft de massamens in beweging en moet er een nieuwe “moreel geaccepteerde” positie ingenomen worden. Dit is een hellend vlak dat al decennia aan de gang is. Doordat “onze tegenstanders” de doelpalen steeds verschuiven is de tijdsgeest van de toekomst al in een blauwdruk gegoten. En zo lang rechtse partijen hier aan conformeren zal dit zo blijven.

Wat volgt is altijd innerlijk verbonden met wat voorafging. Want er is geen sprake van een som van losse elementen, die alleen berust op dwang, maar van een logisch in elkaar grijpen. En zoals het bestaande harmonisch is opgebouwd, zo vertoont ook het wordende geen opeenvolging zonder meer, maar een wonderbaarlijk innerlijk verband.¹

Progressieven hebben ook allerlei onsamenhangende etiketten geïntroduceerd om iemand als “onfatsoenlijk” te bestempelen: fascist, racist, xenofoob, seksist, sinds kort transfoob en zelfs (neo)nazi. Of ze zeggen zoiets betekenisloos als dat je een ‘aanval op de democratische rechtsorde’ bent. Met het krampachtig deze etiketten proberen te ontwijken zit je je eigen principes alleen maar in de weg. De ontwijking hiervan heeft geen zin, men zal de etiketten altijd op je blijven plakken omdat dit helpt in de strijd om jou als onfatsoenlijk te bestempelen en het octrooi op de macht versterkt wordt.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals De seksuele revolutie, in onze boekenwinkel.

Door een conformeren van rechtse partijen aan de fatsoenlijkheidskaders die bepaald worden door “onze tegenstanders” ben je een continu verliezende strijd aan het spelen doordat je je op een hellend vlak begeeft. En dit voortdurend verliezen is nu al decennialang aan de gang. Je moet je telkens weer, met je standpunten, schikken aan de nieuw opgeworpen fatsoenlijkheidskaders, waardoor je nooit je werkelijke idealen kan verwezenlijken. Je wil immers geen electoraal verlies lijden omdat je als “onfatsoenlijke” partij wordt gezien. Aangezien dit een onderbewust proces is, hebben rechtse partijen geen bewustwording van het hellend vlak en zitten ze daardoor vaak zichzelf in de weg. Het is van belang voor rechtse partijen om een ideologie aan te hangen waarop terug te vallen is: een basis. Dit ontbreekt de laatste decennia op rechts, er heerst een heel erg verlangen naar het verleden, zowel bij liberalen als reactionairen op de rechterflank. Er moet een besef komen dat de tijdsgeest altijd aan verandering onderhevig zal zijn en er geen einde van de geschiedenis zal zijn, zoals Fukuyama heeft betoogd. Er is momenteel geen ideologie waarop terug te vallen is, dat heeft als effect dat rechts enkel de trein van de toekomst wat wil laten afremmen, maar niet op een ander spoor wil zetten.

Samenvattend is het van belang om te erkennen dat er altijd een mogendheid zal zijn die de distinctie van goed en slecht zal bepalen. In de geschiedenis is er nooit een eerlijk speelveld voorgekomen en dit gaat er in de toekomst ook zeker niet zijn. Bij een wisseling van macht, zal de mogendheid die de macht op dat moment in handen heeft deze distinctie van goed en slecht bepalen. Er zal nooit een marktplein van ideeën ontstaan waarbij men elkaar gaat bestoken, ongeacht de tijdsgeest en wie de tijdsgeest van de toekomst bepaalt, met allerlei soorten argumenten. Meegaan in de distinctie van wat dan wel goed en slecht zal wezen, zie je helaas ook te veel gebeuren op de rechterflank.

De manier voor rechtse bewegingen om het discours open te breken is door de progressieve hegemonie te verwerpen; schik je niet meer aan de opgeworpen fatsoenlijkheidskaders en probeer zelf invloed uit te oefenen op de metapolitiek. Verwerp de spelregels van het speelveld, je kan het spelletje immers niet eerlijk spelen als de parameters van de spelregels al vals zijn. Probeer daarom ook niet het zo eerlijk proberen te spelen van het spel als hoogste goed te beschouwen: dat is een gegarandeerd verlies.