Eco al-Hollandi
Reflectie op de glijdende schaal
Drogreden of werkelijkheid?
Een paar dagen geleden las ik een artikel in het Britse Metro waarin de auteur van wal stak tegen het privilege wat blanke “queers” zouden genieten. Er werd gesproken over het racisme dat zwarte en Aziatische mensen zouden ervaringen in de LGBT-gemeenschap.
Dit soort meningen zie ik steeds vaker voorbij komen. Ook in Nederland zien we soortgelijke discussies. Zo kreeg bij het tv-programma HLF8 John de Bever het aan de stok met Barbara Barend. Bever, zelf homoseksueel, vond het hedendaagse discours volledig belachelijk. Al die identiteiten en het gezeur om discriminatie ging hem veel te ver. “Conservatieven” in het Westen breken tegenwoordig dan ook vaak een lans voor de “gewone witte homo”. Veel “conservatieve” partijen aan de rechterzijde kennen inmiddels ook een homoseksueel die zich maar al te graag uitspreekt tegen de doorgeslagen LGBT-gemeenschap en als “normale homo” ten toon wordt gesteld. Iets waar de gemiddelde rechts-reactionair hard om kan lachen.
“Het is natuurlijk bizar dat iemand die zelf zijn of haar vrijheden opeist vervolgens arbitrair een grens trekt wanneer anderen dit doen.”
Maar laten we deze situatie eens onder de loep nemen. Links-progressieve kritiek op deze “conservatieve” homoseksuelen draait regelmatig om de hypocrisie die zij tentoonstellen. Ze hebben zelf ook ooit voor hun eigen vrijheden gestreden, maar willen nu de vrijheden van anderen beperken. Deze kritiek klopt volkomen. Het is natuurlijk bizar dat iemand die zelf zijn of haar vrijheden opeist vervolgens arbitrair een grens trekt wanneer anderen dit doen. En hier zien we het probleem van het centraal zetten van de begeerte van het individu.
Progressief-links heeft gelijk wanneer zij stellen dat een “conservatieve” homoseksueel enkel aan zijn eigen belangen denkt. Zij hebben toch ook ooit voor hun eigen vrijheden gestreden. Ten tijde van de emancipatie van homoseksuelen en lesbiennes beoogden zij toch ook dat de wet uitgebreid moest worden en dat eenieder die daartegen was verkeerd was? Maar zie nu hoe de revolutie haar eigen kinderen opeet. De volgende groep egoïsten staat al klaar om hun “rechten” op te eisen en hun denkbeelden op te leggen aan de samenleving. En als je het er niet mee eens bent dan sta jij net zo goed aan de verkeerde kant van de streep.
De enige mogelijkheid die je in dat geval hebt is om mee te gaan in de alsmaar verder denderende gekte. En om nooit eens een grens te trekken. Immers, wat geeft jou het recht nog om een grens te trekken als je zelf het hardste liep te schreeuwen toen het om je eigen individuele belangen ging, die op niks anders dan je begeerte waren gebaseerd?
Dat is de kanker van het individualisme. Het plaatsen van het individu of van een kleine groep en zijn of haar persoonlijke begeertes boven dat van de samenleving onder het mom van inclusie. De acceptatie van de behoeften van een kleine groep zal uiteindelijk leiden tot een andere kleine groep die ook geaccepteerd wilt worden.
Oftewel, de welbekende glijdende schaal is geen drogreden, maar een werkelijkheid. En vandaar dat een sterk besef van wat veranderingen teweeg kunnen brengen in de samenleving zo belangrijk is. Waar wij nu beleid voeren op het emanciperen van specifieke groepen wordt er amper nagedacht over welk gevolg dit beleid heeft voor de rest van de samenleving. Vaak wordt er gedacht dat dit beleid immers enkel van toepassing is op deze groep.
Maar dit is absoluut niet zo. Veranderend beleid, veranderende wetten, veranderende denkbeelden hebben bijna altijd gevolgen voor de gehele samenleving, en niet alleen maar voor de desbetreffende groep die in het middelpunt staat. Men zou dus verder moeten denken dan het individu of dan zijn of haar kleine groep, maar de groep/de samenleving als geheel in gedachten moeten nemen. Elk mens heeft zijn of haar begeertes, maar als het implementeren of het uitvoeren van deze begeertes tot resultaat hebben dat de samenleving vervalt, dan zou de groep boven het individu geplaatst moeten worden.
Minstens net zo belangrijk is een sterk besef van verleden en van de toekomst. Veel te vaak worden gebeurtenissen in een vacuum geplaatst en kan men niet zien dat deze een voortvloeisel zijn uit het verleden, noch denkt men na over wat zal voortvloeien uit keuzes die men in het heden maakt.
Neem bijvoorbeeld het topic transgenders. De kleine groep die met deze problematiek worstelt eist vandaag de dag volop acceptatie van iedereen in de samenleving, met alle gevolgen van dien. Pubers die hormoontherapie ondergaan, kinderen die worden geconfronteerd met naakt, het verdwijnen van genderrollen, het verdwijnen van ouderlijk gezag etc. Zoals we hebben gezien in het voorbeeld m.b.t. de “gewone blanke homo’s” worden de groepen die hierbuiten vallen ook aangesproken en moeten zij zich net zo hard in dienst stellen van deze nieuwe groep die acceptatie eist, net zoals de rest van de samenleving dit moet. Immers, volgens hun denkwijze gaat de emancipatie van deze individuen van een kleine groep boven de wensen van de samenleving als geheel.
En de homoseksueel die zich hiertegen uitspreekt, wordt neergesabeld. Maar anders dan de Traditionalist heeft hij geen poot (haha) om op te staan. Immers, ook hij wou ooit zijn vrijheid ten koste van de samenleving. Dus waarom zouden transgenders dit niet mogen? Met andere woorden, door zijn eigen individuele belang boven dat van de groep te zetten heeft hij zijn recht van spreken verspeeld.
En net zo zeer zien we bij het onderwerp transgenders dat een gebrek aan besef van verleden en toekomst bijdraagt aan de problematiek. Immers, als we het verleden analyseren kunnen we niet tot een andere conclusie komen dan dat het transgenderdebacle zich slechts heeft kunnen voordoen door de eerder ingezette emancipatie van homoseksualiteit aan het einde van de 20e eeuw en het begin van de 21 eeuw.
En als we deze lijn doortrekken dan is het niet vergezocht om te speculeren dat er spoedig over de acceptatie van pedoseksualiteit gedebatteerd zal worden. Hier zien we de eerste signalen al van. De meeste transgenders en supporters van deze gemeenschap zullen beargumenteren dat ze pedoseksualiteit absoluut afkeuren, bestrijden en wellicht zelfs walgelijk vinden. Maar net zoals vandaag de dag wetenschappers, opiniemakers en activisten alle argumenten uit de kast halen om de gevolgen van transgenderacceptatie te bagatelliseren zal dit bij de acceptatie van pedoseksualiteit niet anders zijn. Net zoals men nu beargumenteert dat kinderen vaak in een geslacht worden gedwongen door de ouders en het voor de geestelijke gesteldheid van het kind beter zou zijn als ze zelf hun geslacht mogen kiezen tijdens het opgroeien zal de argumentatie straks zijn dat kinderen al op een jonge leeftijd van seks kunnen genieten en het dus geestelijk beter voor hen zou zijn als ze hier op een vroege leeftijd al kennis mee kunnen maken.
De criticus kan de vraag stellen of de mens niet altijd verandert, en daarmee ook de normen en waarden in een samenleving. Hoewel dit ten dele waar is zien we een zeer sterke kentering die zich vanaf de Franse revolutie eerst vooral op politiek en intellectueel niveau afspeelde en vanaf de jaren ‘60 van de vorige eeuw ook de rest van de samenleving bereikte. Tot en met de jaren ‘50 van de vorige eeuw waren er bepaalde tradities, instituten en gebruiken die al eeuwenlang hadden overleefd, in wiens ordelijkheid de mensen bloeiden en waar de groep en de samenleving baat bij had. Het afbreken hiervan ten behoeve van de begeertes van individuen is in geen enkel opzicht - noch in snelheid noch in hoe absurd het is - te vergelijken met de organische veranderingen die de mensheid en samenlevingen als geheel hebben gekenmerkt.
Hier zien we wederom het belang van religie en van traditie. Deze traditionele instituten bewaken grotendeels datgene wat een samenleving laat bloeien. Zij stellen grenzen. En binnen deze grenzen kunnen organische veranderingen plaatsvinden. En in bepaalde gevallen kunnen deze grenzen zelfs voorzichtig verbreed worden. Maar het verleden leert ons dat het losmaken van deze instituten ten behoeve van de vrijheid en de begeerte van het individu slechts verval tot gevolg heeft. En dus zal een voortzetting van de centralisering van het individu en haar begeerte in de toekomst tot niks anders leiden dan tot verder verval van de samenleving.
