Jan-Jaap Moltman
Verdwaald in eigen land
De veranderende leefomgeving als sluipmoord op Nederland én wijze globalisme te verslaan
Voor de zoveelste keer in zoveel maanden ligt de doorgaande weg open. Weer een grootschalige mobiliteitsklus om invloed uit te oefenen op het verkeer in en rondom de stad. Bredere fietsstroken, milieuzones, een ‘maximaal’ aantal parkeerplekken. Eenmaal doorgelopen verrijst het ene na het andere nieuwe, hippe hoogbouwcomplex met bijbehorend winkelcentrum en prijzig uitzicht. Hoewel men stimuleert dat beide partners tegenwoordig werken, kun je het vrijwel direct vergeten om met twee modale inkomens een plekje te bemachtigen in één van die flitsende nieuwbouwreuzen. Omdraaiend en een blik werpend op daar waar ooit water tegen de kades van ’s stads eerste gegraven havens klotste en opgespoten land moet plek bieden aan tal van nieuwe mogelijkheden. Niets zal nog doen herinneren aan de plek waar talloze havenarbeiders en dagloners hard werkten voor hun boterham: het nieuwe oogappeltje van het stadsbestuur wordt vernoemd naar een buitenlandse politicus. Langzaam maar zeker zien stedelingen alles verdwijnen waar men mee opgroeide, verknocht aan raakte en op bouwde. Steeds sneller, steeds vaker en steeds ingrijpender banen de mobiliteitsplannen, ruimtelijke ordeningprojecten en prestigieuze bouwprojecten zich een weg door al dat bekend en vertrouwd was. Vergroenen, moderniseren, stadsvernieuwing. Het zijn de wapens van het kwaad voortkomend uit een globalistisch tekentafeldenken gestimuleerd door grensoverschrijdende bedrijvigheid en hun lakeien in het publieke domein dat middels het zogenaamd efficiënter, duurzamer en vernieuwend herindelen van de leefruimte een sluipmoord pleegt op het Nederland dat ons lief is.
Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, maar ook steeds vaker in steden buiten de Randstad als Assen, Zwolle of Nijmegen. Het lijkt – zo verzucht een moedeloze oudere – tegenwoordig wel alsof iedere week weer een andere straat openligt. Echter, dat lijkt niet alleen zo; het is daadwerkelijk doelstelling van de Rijksoverheid om de wegen en het verkeersmanagement in ons land dusdanig te veranderen dat het daadwerkelijk neerkomt op een volledige herstructurering van ons wegennet dat pas opvalt wanneer men aan schaalvergroting doet. Aan de hand van en mede veroorzaakt door technologische innovaties heeft men besloten dat wegen eenvoudiger en voorspelbaarder gemaakt moeten worden. Dit is natuurlijk ook voorsorteren op zelfrijdend vervoer, dat steekt men zelf niet onder stoelen of banken. Het authentieke karakter van ’s lands steden, dorpen en buitengebieden moet ingrijpend veranderd worden om de innovatie te dienen. Onder het mom van de doorstroom verbeteren zoekt men naar alternatieven om niet continu nieuwe wegen te hoeven aanleggen, om in te spelen op de alsmaar stijgende bevolkingsaantallen en de impact die dit heeft op filedruk en algehele wegbelasting. Het wegennet alleen ingrijpend veranderen is echter niet voldoende. Ook de stedenbouw zelf staat volledig in dienst van ‘de toekomst’, waarbij leefomgeving, bedrijvigheid en woningbouw belangrijke instrumenten vormen om niet alleen innovatie te stimuleren, maar ook gedragscorrectie bij de burger teweeg te brengen. Daarnaast wil men internationaal aanhaken en dus zal de stad mee moeten in de kosmopoliete vaart der volkeren. Internationalisering, het aantrekken van expats en verengelsing van de binnenstad laten het oude, vertrouwde Nederland als iets uit een stoffig verleden voorkomen. Onder het mom van verdichting en verduurzaming wil men zowel de bevolkingsgroei blijven faciliteren, alsmede de gevolgen van toenemende uitstoot en groeiend consumptiegedrag dempen. Ingrediënten voor Neêrlands ondergang.
De economische groei blijft behouden, door middels arbeidsmigratie de vergrijzing te compenseren en zodoende arbeidspotentieel te leveren voor ’s lands economische motor. De stijgende bevolkingsaantallen en de toenemende consumptie, drukte en vraag naar woningen dwingt beleidsbepalers tot het nemen van harde beslissingen. Aan de hand van valselijk ingegeven rekenkundige modellen bedacht op bureaus van bureaucraten en groene wereldverbeteraars wijken boer, visser en stedeling voor nieuwbouwprojecten, windparken en duurzame (maar met nadruk op ‘duur’) woningbouw. Het leven wordt steeds compacter, benauwder en economischer van aard. De Nederlander werd van onderdaan een burger, maar verwordt nu tot een economisch nutsobject dat indien het niet wenst mee te gaan in de eeuwig voortstuwende progressie haar nut verloren heeft en bestaansrecht ziet verdwijnen. En waar voorvechters van de in verdrukking geraakten koortsachtig proberen te redden wat er nog te redden valt, wijzen zij vaak naar vijanden ver weg van huis in plaats van dat ze het globalistische, liberale en kapitalistische monster thuis in de ogen aankijkt. Want terwijl zij schuimbekkend hun terechte woede ventileren richting buitenlandse elites om het kwaad een gezicht te geven, sluiten op de achtergrond topmannen van multinationals deals met politici, begeleid door lobbyisten. Is het vreemd dat Shell ontzien wordt waar mogelijk, als het bureau dat namens haar bemiddelt met overheid en politiek gerund wordt door een voormalig VVD-Kamerlid? Steeds meer talenten in de controlerende macht worden weggekocht door bureaus, organisaties en bedrijvigheid met als gevolg een ondermijning van het parlement ten opzichte van externe invloeden die letterlijk de standpunten en argumenten van politieke partijen voorkauwen. Niet zo gek dat de immer voortrazende globalisering ten gunste van grensoverschrijdende bedrijvigheid doorjakkert. Een pseudodemocratische werkelijkheid waarin radicale geluiden die een gevaar vormen voor de politiek-bestuurlijk-economische status quo gesmoord moeten worden. Wat rest is schijnverzet van nieuwkomers eenvoudig in te kapselen of te infiltreren met gelukszoekers afkomstig uit de partijpolitieke elite.
De economische mal waarin wij allen gekneed zijn leert ons dat groei gelijkstaat aan iets positiefs, dat het bbp bepaalt of een land welvarend blijft of moet vrezen voor stagnatie en dat om te overleven in de hedendaagse kapitalistische ratrace het vooral belangrijk is zo veel mogelijk te verdienen. Dit om te kunnen blijven consumeren en verzadigd te blijven met producten bedoeld om intrinsieke leegte al dan niet tijdelijk op te vullen. Is het toeval dat steeds meer mensen naar antidepressiva grijpen, of hun identiteit kwijt zijn in deze gezichtloze maatschappij? Dit groeiend consumeren, tezamen met de nadruk op economische groei in combinatie met de vrees voor vergrijzing jaagt de bevolkingsgroei naar angstaanjagende getallen. De nieuwkomers op de arbeids- en huizenmarkt hebben onderkomen nodig, waardoor besloten wordt tot grootschalige bouwprojecten. Hiervoor moet de in gebruik zijnde openbare ruimte op een vernieuwde, efficiëntere wijze benut worden om in de beperkte ruimte ongelimiteerde bevolkingsgroei en consumptiegedrag mogelijk te houden. Dit kan het beste met objectieve rekenkundige technologische innovaties, waardoor men in het wegennet ruimte maakt voor zelfrijdend vervoer en iedere vorm van menselijke feilbaarheid poogt uit te bannen. Het persoonlijke verdwijnt, weggecijferd in enkel op sheets bestaande modellen. Door de bevolkingsgroei groeit tegelijkertijd onze uitstoot en zien we negatieve gevolgen op het milieu. Dit is regelrecht koren op de molen van klimaatactivisten en globalisten, die verdere verduurzaming prediken om zogezegd de planeet te redden. Dit komt neer op het maken van keuzes wie wél en vooral wie níét op oude voet mag blijven vervuilen. Om lobbyisten niet tegen zich in het harnas te jagen, de internationale concurrentiepositie niet te schaden en de economische groei te beschermen offert men ’s lands traditionele sectoren op, zoals de landbouw en visserij. Dit heeft niet enkel economische gevolgen, maar ook ruimtelijke en sociale consequenties.
Een vertrouwd beeld verdwijnt, weiland verandert in kweeknatuur of vinexwijk en een dorpse gemeenschap onthecht of verstedelijkt door het verdwijnen van lokaal en traditioneel perspectief. In deze neerwaartse spiraal zal werkgelegenheid verplaatsen naar sectoren die baat hebben of ontzien worden in de nieuwe situatie en men probeert geluk of arbeidskansen te vinden in de stad. Het leven in de stad wordt echter steeds duurder (mede door de verduurzaming en internationalisering) en verwordt tot iets voor een gelukkige minderheid en buitenlandse expats, waardoor de randgemeenten dichtslibben. Dit veroorzaakt weer verkeersinfarcten van, naar en binnen agglomeraties. Het bevestigt elkaar, versnelt en werkt destructief door op wat wij waarnemen in onze eigen omgeving: een land dat wij liefhadden maakt plaats voor een globalistische verstedelijking waarin de bevolking opgehokt leeft en men authenticiteit en ruimte plaats heeft laten maken voor efficiëntie en duurzaamheid. Visie, perspectief en toekomstdromen maken plaats voor ad-hoc kortetermijnoplossingen om in de lege entertainmentwereld overgebleven in het publieke debat snel te scoren bij kiezers. Verleid door het economisme, misleid door overheid en politiek dansend naar de pijpen van lobbyisten en aangewakkerd door groene dogmatici verdwaalt de burger steeds meer in eigen land. En zoekend naar houvast, vastklampend aan een laatste reddingsboei ziet het voorvechters breder draagvlak verliezen door in de valkuil van richten op ver weg van huis zijnde – maar daarom des te makkelijker een gezicht van alomvattend kwaad te geven - vijanden te trappen, terwijl de strijd tegen het globalisme enkel gewonnen kan worden door het lokaal aan te wijzen.
