Jan-Jaap Moltman
Waarom wij winnen
De schoolstrijd als katalysator voor een breder tegenoffensief
Stijgende bezoekersaantallen, meermaals het landelijks discours beïnvloed en Kamervragen gesteld naar aanleiding van een artikel van Reactionair.nl: eigenlijk hebben wij als redactie enkel reden om heel tevreden te zijn met hoe het ons de laatste maanden vergaat. En toch… tóch is het goed om na het naar de achtergrond verdwijnen van de Kinderboekenweek en het zakken van de Lentekriebels onszelf een spiegel voor te houden, te reflecteren op de door ons ingeslagen weg en de kracht te duiden die we pogen te ontketenen door het agenderen van juist díe specifieke onderwerpen in een specifiek thema die als excessen de giftige aard van de progressief-liberale norm aantonen.
Gelukkig zien we steeds vaker dat we niet alleen staan in ageren tegen de meest zichtbare uitwassen van het progressief-liberalisme, maar tegelijkertijd zien we dat steeds meer mensen zich lijken te verliezen in een obsessieve pedojacht en/of symptoombestrijding. Want wát hebben de hele ‘Pim Lammers-gate’, de ’lentekriebels’, ‘Paarse Vrijdag’ en ál die voorbeelden van doorslaande seksualisering middels progressief-liberale normering in het (met name primair) onderwijs met het optuigen van vaderlandslievend verzet tegen globalisme, liberalisme en progressivisme te maken? Het antwoord op deze vraag, dát is Waarom Wij (gaan) Winnen.
De oude schoolstrijd
Het onderwijs in Nederland is eigenlijk al sinds het verliezen van de schoolstrijd door de conservatieven in handen van liberalen, uitmondend in een hegemonie voor progressief-liberaal denken in het onderwijs. De onderwijspacificatie in 1917 leidde dan wel tot artikel 23 van de Grondwet waarin staat dat de gelijkstelling van bijzonder (lees: religieus) onderwijs en het openbaar onderwijs gegarandeerd blijft, maar het bijzonder onderwijs is dusdanig beïnvloed door de praktijk van openbare scholen dat de christelijke grondslag in veel ‘bijzondere scholen’ nagenoeg verdwenen is. De onderwijspacificatie zorgde voor het einde van een patstelling uit de napoleontische tijd die stelde dat onderwijs openbaar moest zijn, maar wel gericht op het onderwijzen van maatschappelijke en christelijke deugden. Hoewel scholen in de negentiende eeuw soms uitgesproken antiklerikaal waren, onderwezen zij wel een bepaald cultuurchristelijk maatschappelijk bewustzijn. De zogenaamde pacificatie koppelde het cultuurchristelijk bewustzijn los van een algemeen maatschappelijke opvoeding en was een voorbode van de latere verzuiling, waarbij christelijke deugden en waarden in seculiere scholen op enkele uitzonderingen na grotendeels bij het grofvuil gezet werden.
Hoewel de pacificatie een soort bescherming opwierp voor orthodox-protestantse scholen, zou je kunnen aanvoeren dat dit het terugtrekken in de eigen zuil was en dat dit op de lange termijn het opgeven van de rest van Nederland betekende. Een hervorming van de onderwijswet in 1985 betekende nogmaals een doorslaggevende en bepalende overwinning voor de liberalen in de schoolstrijd die toen haar naam allang verloren had en was verworden tot een politiek thema waar uit angst voor maatschappelijke botsingen alle ideologische zweem van ontdaan werd. Dit ontdoen van de gespannen lading van de schoolstrijd en het omvormen van de strijd in een politiek-bestuurlijk vraagstuk betekende echter allerminst het einde van de strijd zelf. De hervormingen in 1985 zorgden ervoor dat scholen vergaand moesten bureaucratiseren, zich voortaan moesten gaan houden aan landelijke normen en op deze manier steeds vatbaarder zou worden voor politiek-ideologische beïnvloeding buiten het zicht van zelfbenoemde poortwachters van de democratie.
De huidige situatie
Het onbeschermd laten van scholen tegen de grillen van landelijk aangestuurd beleid en het inslaan van een koers uitgezet door liberalen kan zeker niet enkel gezien worden als iets wat ‘ons’ overkomen is: sinds de schoolstrijd uitdoofde en een ‘saai’ politiek onderwerp werd hebben rechts-conservatieven zich voornamelijk beziggehouden met behoud van het eigen bijzonder onderwijs en verder de boel de boel gelaten. Het is niet voor niets dat een progressief-liberale partij als D66 decennialang vrijwel onbedreigd de titel ‘onderwijspartij’ kon dragen, terwijl partijen op rechts nauwelijks een eigen, coherente onderwijsvisie konden bieden als tegenwicht, laat staan dat ze door hadden hoe cruciaal en existentieel de strijd die ze niet streden was. Terwijl ‘rechts’ zich blindstaarde op migranten, de EU en klimaatbeleid, zorgde de gestage opmars van het progressivisme dat ruim baan kon krijgen door het wegnemen van obstakels door het liberalisme voor een progressieve onderwijscultuur waarin langzamerhand steeds meer ideologische agendapunten uitgerold konden worden. Zo is de ideale voedingsbodem gecreëerd waarin een apathische samenleving totaal niet in de gaten heeft in hoeverre de wijze waarop (basisschool)leerlingen maatschappelijk gevormd worden niet zo zeer gericht is op het worden van deugdzame burgers in een Nederlandse samenleving, maar op het worden van overwegend progressieve burgers in een globaliserende wereld. Een andere uitleg dan deze is niet mogelijk op het moment dat kinderen onder de tien jaar geconfronteerd moeten worden met uitingen van vergaand seksueel gedrag, terwijl iedere vorm van kritiek hierop doodgeslagen wordt als zijnde haat en iets dat eigenlijk genegeerd moet worden. Immers is door het kneden en onderwijzen van kinderen middels een al dan niet verhuld progressief dogma de kans op ongewenst conservatief-rechtse stemmers kleiner en de kans op toekomstig draagvlak voor de globalistische en progressieve politieke agenda het grootst. Dat is geen complottheorie of doemdenken, nee, dat is verrekte slim! Terwijl rechtse partijen uit alle macht proberen het narratief onder controle te krijgen en proberen op detailniveau her en der middels wat toezeggingen anti-Nederlands beleid af te remmen, spelen progressief-liberalen schaak in een vijf-dimensionale setting en hebben zij hierbij al dusdanig ver vooruitgedacht dat hoewel het nog niet schaakmat is, de kansen van conservatieven gering lijken.
Kansen voor conservatieven
Lijken is hierbij echter een woord waar nadruk op gelegd moet worden. Want hoewel in voetbaltermen bezien we tegen een forse achterstand aankijken, we onszelf onnodig in de nesten gewerkt hebben en we het opnemen tegen een opponent die zich genesteld heeft in alle lagen van media, overheid en onderwijs, hebben we nog allerminst verloren. Weliswaar zijn een flink aantal slagen in de school- en cultuurstrijd verloren gegaan, maar de oorlog is nog niet definitief in het voordeel van de progressief-liberale, globalistische agenda beslist. Hoewel de veldslagen plaatsvinden op diverse fronten, lijkt een campagne om ideologische beïnvloeding van het onderwijs en normalisering van een bepaalde seksuele cultuur de beste manier om breder draagvlak te genereren voor het vormen van een sterke beweging bedoeld om tegenwicht te bieden aan de liberale hegemonie. Het zorgvuldig, feitelijk en met oprechte zorg agenderen van de zichtbare zedeloze uitspattingen van het voeden van kinderen met politiek geladen maatschappelijke onderwerpen blijkt een middel om anders apathische ouders (die vooral druk zijn met hun eigen werk, met de aandacht voor cijfers en eigenlijk alles behalve de daadwerkelijke inhoud en achtergrond van lesmateriaal) wakker te schudden en te wijzen op iets dat duidt op het duidelijk gebruiken van educatie als instrument voor het bedrijven van sluwe politiek. Door dit te blijven doen, niet te wijken voor de steeds hoger wordende druk van een om zich heen slaande gevestigde orde en te bouwen aan een eigen, levensvatbaar en positief conservatief wereldbeeld kunnen we ons staande houden te midden van een steeds giftiger wordend publieke debat. Een debat dat ook giftiger moet worden, om zo de intense rot bloot te leggen die de progressieven teweeggebracht hebben in zowel het onderwijs als de samenleving. En slagen wij hier in en slagen wij hier steeds beter in, dan is dát Waarom Wij Winnen.
Jordaan Peterszoon