Transgenderisme: bestuurlijke oorlog tegen de realiteit

De korte versie van mijn detransitieverhaal […], is dat ik op mijn vijftiende kennismaakte met genderideologie op Tumblr en mezelf non-binair begon te noemen.¹ De komende jaren zou ik steeds dieper het konijnenhol van de trans-identiteit ingaan, en tegen de tijd dat ik achttien was zag ik mezelf als een ’transman’, ook wel bekend als ‘FtM’.

Kort na mijn achttiende verjaardag maakte ik een afspraak bij Planned Parenthood om te beginnen met een testosteronkuur. Bij mijn eerste afspraak kreeg ik testosteron voorgeschreven en ik zou dit regime anderhalf jaar volhouden. Het had een extreem negatief effect op mijn geestelijke gezondheid, en gaf uiteindelijk toe wat een ramp het was geweest toen ik 19 was. Toen de desillusie volledig inzette, stopte ik met de testosteronbehandeling en begon het proces van mijn leven weer op de rails krijgen. Het is niet gemakkelijk geweest, de hele ervaring heeft mijn leven ernstig ontspoord op manieren die ik nooit had kunnen voorzien als vijftienjarig kind dat wat met voornaamwoorden speelde op de Tumblr.

— Helena²

Het ongeremde enthousiasme van de bestuurders die binnen de institutionele orthodoxie jonge vrouwen helpen zich te mutileren, en de voorspelbare angst die volgt uit die zelfdestructiviteit, moeten we in ons achterhoofd houden als we geconfronteerd worden met andere institutionele projecten van de professionele-managersklasse.

Onze instellingen en hun bestuurders zijn in oorlog met de werkelijkheid omdat ze een manier van weten hebben aangenomen die gebaseerd is op controle van de werkelijkheid (techno-wetenschappelijkheid) in plaats van liefde en communie met de werkelijkheid (metafysische nederigheid). Dit is de reden waarom de voltooiing van de bewapening van de psychologie zo verontrustend is. Zoals de auteur (Helena) opmerkt, weigerden haar artsen herhaaldelijk om op de diepere onderliggende problemen van haar ziekte in te gaan. Ze gebruikten haar en haar lichaam als middel om een doel te bereiken in een oorlog tegen de realiteit.

Het zal hier niet eindigen. Alle dingen in onze machine-gedreven cultuur tollen rond de steeds openlijker uitgesproken verlangens van de heersende technocraten: de realiteit is aan ons om te overheersen, het lichaam is klei, de lucht, wind en het licht moeten worden opgeofferd om te versmelten met de Machine. Je leven en het vanzelfsprekend samenleven met de Schepping zijn niet genoeg. Je moet oorlog voeren tegen de Schepping. U moet het geschenk afwijzen. Je lichaam en geest moeten invasieve procedures accepteren om goed te kunnen acclimatiseren voor het leven in de Metaverse, om te versmelten met Oliver Reiser’s “hive mind”.

De Reactionair

Boekenwinkel

Ondek onze grote collectie boeken, zoals Desengaño, in onze boekenwinkel.

Mensen die de potentiële verschrikkingen van de normatieve kracht van nieuwspraak en het ‘scherm’ zagen, schakelen nu in voor hun dagelijkse dosis aan angst en haat. Ze raken dieper in de ban van het scherm, in de misplaatste overtuiging dat ze compassie en efficiëntie nastreven. Maar het is een anti-religie. De gewapende taal van ‘barmhartigheid’ en ‘gerechtigheid’ zijn de instrumenten van een pseudo-geloof dat is ontworpen om iedereen tegen iedereen te keren, zodat we onze toevlucht zoeken in de Machine. De enige uitweg is om deze epistemologie te verwerpen, om onszelf toe te staan ​​te ‘weten’ met het hart, om het micro-managen van anderen los te laten.

De werkelijkheid is een geschenk. Zelfs het lijden kan een geschenk worden. Zoals de wees Tolkien zo lang geleden zei: “Welke straffen van God zijn geen geschenken?”

De enige echte vrede ligt in het accepteren van de werkelijkheid, haar toe te staan ​​tot ons te spreken, en door God bewogen te worden om onze roeping om het Heilige na te streven, te accepteren.