Slay, Queen
Een kort griezelverhaal met komische twist over transgenderisme
Hij begon ermee zichzelf Candace te noemen. Candy eigenlijk, maar dat stond voor Candace. Eerst alleen op het internet. In het echte leven was zijn naam Stuart. Stuart hield veel van porno. Te veel. Hij keek er iedere dag naar, trok zich voortdurend af, wanneer hij maar tijd had. Gewoonlijk vrij gewoon spul, maar hij stond open. Soms, na drie keer te hebben geknald op een dag, had hij iets vreemders nodig om opgewonden te raken. Hij hield van filmpjes die hem zich ongemakkelijk deden voelen, niet dat hij per se opgewonden raakte van wat voor vreemde act dan ook, maar wel dat het gevoel van ongemak, van het weerzinwekkende, van ‘dit is fout’ het enige was dat hem over het randje trok.
Verboden vruchten verleiden. En wanneer niets verboden is, wat dan? Stuart hing vaak rond op 4chan, niet eens om porno te kijken, maar gewoon voor de prikkeling, voor een verrassing. Mensen postten allerlei vage porno daar, met als subtekst dat de desbetreffende porno vreemd of walgelijk was en niet erotisch en dat men er ironisch gebruik van zou maken, als een uitdaging.
En dit concept om iets walgelijks voor te schotelen als ironisch sexy, gaf Stuart het excuus om misschien oprecht dit materiaal te ‘waarderen’, dat niet sexy was of althans niet zou moeten zijn. Sommige verhalen of plaatjes hadden herkenbare seksuele elementen – BDSM gewoonlijk, uiteindelijk gewone vaginale penetratie - maar andere, zoals vore, de fetisj om opgegeten te worden, waren gewoon desoriënterend. Hij voelde zich erg ongemakkelijk de eerste keer dat hij daar over las.
Het ergste wat hij tegenkwam was een verhaal, hij wist niet of het waar was, over een reeks filmpjes zonder duidelijke seksuele inhoud, maar die suggereerden dat mensen gemarteld werden, gevangen gehouden of gedood door wilde beesten voor het seksuele genot van een of andere psychoticus.
Maar meestal trok Stuart zich gewoon af op normale porno voor normale mensen, even vaak uit verveling als uit lust. En hoe meer hij keek, hoe meer hij nodig had om het hoogtepunt te bereiken. Een half uur, een uur aan zijn slappe lul sjorren met samentrekkende pezen, als een tennisser met een sterk ontwikkelde arm, tot hij eindelijk die ene toevallige gedachte vond, dat verlies van het zelf, slechts een moment, gevolgd door een droge deining van zijn lul, een afscheiding van slijm in een tissue, dan helderheid, post-orgasmische helderheid, wat de Japanners ‘de tijd van de wijze man’ noemen, een microkosmos van verlichting waarin een mens vrij is van verlangen.
Wanneer Stuart vrij was van verlangen, kromp hij lichtelijk ineen van wat voor ding hij aan het kijken was, kinetische zakken vlees die tegen elkaar botsen; glibberig, slijmerig, zweterig, stinkend. Goddank kun je niks ruiken door een scherm. Wanneer hij zijn ogen sloot, spookte een nabeeld op zijn netvlies, de vorm van een vrouw, haar benen gespreid, neukende mensen in het standje dat hij bekeken had op het moment van klaarkomen.
En een uurtje later begonnen diezelfde slijmerige, kinetische dingen weer aantrekkelijk te worden, slechts een keer klikken op Google zoeken van hem verwijderd. Hij wilde een vriendin, zeker, maar het internet, dat hem zoveel kon geven door er maar naar te zoeken, eten, porno, werk, nieuws, vrienden zelfs, had hem dat tot dusverre niet kunnen leveren. Maar porno voelde bijna als een vriendin en het was makkelijk – veel makkelijker – en soms praatte het zelfs lief tegen hem, of vroeg het hem dingen te doen zoals een echt meisje dat ook zou doen. Hij likete filmpjes waar de meisjes hem een ‘girlfriend experience’ gaven – waarin ze tegen hem praatten alsof ze hem kenden, hem vroegen of hij mee naar een boerenmarkt wilde of hem herinnerden aan een aankomend uitje om haar familie te bezoeken.
“Ik weet dat je nu voor zaken op reis bent, maar ik mis je zo erg, daarom heb ik deze video voor je gemaakt. Ik hoop dat je het leuk vindt. Ik heb nooit eerder zoiets gedaan” – en dan zeiden ze de naam van een of andere andere gast. Het was nooit zijn naam. Dat klopt niet, een keer vond hij een filmpje waar het meisje “Stuart” zei en daar rukte hij zijn lul rauw op. Maar bij een andere naam besefte hij zich meteen dat het nep was. Neppe tieten, neppe bruining, nep haar, neppe ogen, nep gekreun, neppe emotie, neppe orgasmes, nep!
En na een poosje gebeurde er iets wat Stuart niet goed kon verklaren. Nee, dat is een leugen, hij kon het wel uitleggen, maar hij wilde het niet. Dat kwam omdat – zo voelde hij dat tenminste – de porno waar hij het meest van hield was die waarin de camgirls zich verkleedden als personages uit zijn favoriete anime en computerspellen en ze zoveel lagen makeup dragen en pruiken en kostuumachtige kleding dat de eigenlijke vrouw in de video compleet secundair werd aan haar presentatie als seksueel object via de symbolen van seksualiteit waarmee ze omkleed was, zodat diezelfde symbolen elk zichtbaar feit van haar vrouwelijkheid in de schaduw stelden en hem onverschillig maakten of hij nou naar een vrouw keek of een bepaald type meisjesachtige jongeman (het woord ‘man’ wilde hij niet zeggen).
En ergens tijdens die talloze uren schermtijd werd het net zo makkelijk om zichzelf te identificeren met en zich seksueel te projecteren op een zich als vrouw voordoende jongeman als op een jonge vrouw, makkelijker zelfs omdat de hardware overeenkwam. In de recursieve lus en wederkerigheid van het scherm, in zijn spiegelneuronen – of kijk: hij gebruikte dat woord gewoon om slim over te komen, hij weet niet echt waar hij het over heeft – een zeker aantal uren besteed aan filmpjes waarin vrouwen zieke seksuele acts opvoeren, heeft zijn hele zelfbeeld verneukt en hij kon niet langer het onderscheid maken tussen zelf het object van zijn verlangen te zijn tegenover dat object te verlangen en hij kwam erachter dat om echt opgewonden te raken, hij zichzelf voorstelde als een vrouw, maar een met een penis – het sloeg nergens op.
De hoeveelheid camgirls die recht in het scherm keken en je aanmoedigden om te doen alsof je een meisje was (een heet, huwbaar, sexy meisje, niet een met brede schouders en lichaamsbeharing en grote handen en voeten) en een pantomime op te voeren van vrouwelijkheid, hielp niet mee. Hij zou zweren dat het een complot was van iemand die al die filmpjes op het internet zette om het idee in de hoofden van mensen te planten. Maar dat was flauwekul, het was gewoon kapitalisme, toch? Er was vraag naar dit, een hoop gasten moesten wel dit soort filmpjes willen zien van vrouwen die hen commandeerden om te doen alsof ze vrouwen waren, de vrije markt herkende die vraag en bevredigde hem. De markt is als een vervloekte geest uit een lamp die je alles geeft wat je wil maar met afschuwelijke bijwerkingen en onbedoelde gevolgen.
Het duurde dus een tijdje voordat Stuart zelfs aan zichzelf toe kon geven dat hij dat allemaal deed, maar op zeker moment werd het te groot om te ontkennen, ik bedoel maar, hij verwijdert altijd zijn internetgeschiedenis zodat er geen bewijs is op zijn pc, maar zoals hij het zag, waren Google, Microsoft en Pornhub sowieso op de hoogte, toch? Ze hebben zijn IP-adres en ze weten waar hij op gezocht heeft en er moet wel een of andere databank zijn die al deze dingen aan elkaar koppelt en aan je permanente dossier toevoegt. Ze weten het dus; iemand weet het; de cloud weet het. Zijn Amazon-aanbevelingen begonnen zich te vullen met dildo’s en regenboogsokken.
Hij weet dat hij het niet wil maar hij is niet zeker of dat is hoe het werkt en hij kan nu toch al niet meer stoppen, niet met porno kijken, niet met de autogynefiele fantasieën, maar hij is vastberaden er als een rationeel man (of meisje, huivert hij) mee om te gaan en hoe zeer hij ook een kluizenaar is, hij is niet blind voor de tijdgeest en hij weet alle fora en subreddits en ‘bronnen’ te vinden voor al deze zaken. Een klik weg, net als porno, net als eten thuis laten bezorgen, net als alles.
Stuart zoekt en vindt meer woorden dat hij ooit in een mensenleven lezen kan; argumenten, biografieën, wanhoop, seksuele fantasieën, wetenschappelijke theorieën, pseudowetenschappelijke theorieën. Een legioen van eenzame, depressieve gasten. Stuart maakt een nieuw reddit-account (hij wil zijn echte naam niet gebruiken) en begint te posten op een board voor mensen die aan hun seksuele identiteit twijfelen. Hij stelt zich voor en praat wat over zijn pornografische gewoontes en hoe hij gemerkt heeft dat hij zich is beginnen voor te stellen als meisje om klaar te komen.
Bijna meteen krijgt hij een vriendelijke respons van iemand die zich OPEN_SOURCE_GIRL_JUICE noemt (gadver), die uitlegt dat wat hij voelt doodgewoon is en veel mannen er via seks en seksualiteit voor het eerst achter komen dat ze een vrouwelijke genderidentiteit hebben. OSGJ vertelt hem dat je gender iets anders is dan je genitaliën en zelfs je hele lichaam, dat niet ieders gender overeenkomt met het lichaam en dat als je je een meisje of jongen voelt of iets dat niet eens in die tweedeling past, dat dat iets is wat je voor jezelf kan ontdekken door je gevoelens. Niemand kan je vertellen wat jouw genderidentiteit is behalve jijzelf en sommige mensen kunnen zelfs voelen dat ze een meisje met een penis zijn, maar anderen weer niet.
Stuart denkt er eens over na en klikt wat linkjes aan die OSGJ stuurt die gaan over seks en gender en je ware authentieke zelf te accepteren, maar hij is er niet zo zeker van, weet niet wat hij moet doen. Hij heeft eerder over het concept genderidentiteit gehoord maar hij nam het nooit echt serieus, nam nooit de tijd om naar binnen te kijken en de afstand tussen zijn eigen gender en sekse te onderzoeken, en nu begint hij te voelen dat het mogelijk iets is wat hij over zichzelf moet uitvinden, bijna als een queeste in een computerspel.
Dus begint hij voortdurend en misschien zelfs een beetje wanhopig zich te bevragen om er achter te komen of hij zich een meisje of een jongen ‘voelt’ of iets ertussenin, maar het voelt meer alsof hij in een oneindigheidsspiegel kijkt, twee spiegels tegenover elkaar, weerspiegelingen van weerspiegelingen van weerspiegelingen, en niets voelt echt. Het lijkt alsof hij dysforischer wordt naarmate hij meer vragen stelt, alsof de handeling van het vragen stellen, alsof de serieuze overweging van de vraag ertoe leidt dat dysforie het antwoord wordt.
Hij weet het een en ander over boeddhisme, ze hebben een concept dat skandha heet, wat zoiets is als hetgeen waar je je aan vastklampt als deel van je bewustzijn maar dat geen onderdeel is van de uiteindelijke aard van de werkelijkheid. Het is alleen maar een facet van de illusie die ons gevangen houdt in de cyclus van reïncarnatie. De vijf skandha’s zijn indrukken, gevoelens, waarnemingen, geestelijke activiteit en bewustzijn; als de inwijdeling deze allemaal los kan laten, dan is het overblijfsel het ware, ultieme zelf, dat Niets is, dat Alles is, alles in de wereld. Zijn genderidentiteit (als zodanig) voelt een beetje zo, alsof de mensen op de trans-nieuwsgierige subreddit hem vragen geloof te hebben in iets onstoffelijks en onuitsprekelijks.
Een van de dingen die ze zeggen is dat vrouwelijkheid en mannelijkheid performatief zijn en cultureel geconditioneerd en dat alles waar hij van houdt en wat hem seksueel aantrekt, zoals jurken en oogschaduw en bepaalde manieren van bewegen en praten, alleen toevalligerwijs vrouwelijk zijn, dat de maatschappij hem geleerd heeft om mannelijkheid op te voeren als voorstelling maar dat hij net zo goed vrouwelijkheid kan opvoeren, en dat de opvoering een facet is van zijn genderidentiteit maar dat het uiteindelijk weer neerkomt op wat hij van binnen voelt met die faculteit waarvan zij hem verzekeren dat hij er ook over beschikt, hoe verwarrend dat ook mag zijn.
Een andere poster zegt hem dat het ok is om te experimenteren met verschillende dingen als hij hem- of haarzelf probeert te begrijpen en stelt voor dat als er een bepaald voorwerp of voorstelling van vrouwelijkheid is die met hem resoneert, hij het gewoon moet doen en maar zien hoe hij (of zij) zich er bij voelt.
De esthetische archetypen van de pornografie – de cheerleader, de gamer girl met haar controller en aquamarijnen haar en ahegao-gezicht, de kantoorslet in haar panties en kokerrokje, de milf, het schoolmeisje, de stiefzus in wit hemd en roze onderbroek, de goth girl, het verwende meisje – zijn allemaal voorstellingen, allemaal cultureel, allemaal toevallig – maar het zijn wegwijzers die hem mogelijk de weg kunnen wijzen naar iets echts in hemzelf.
Zodoende gaat hij, zo ongemakkelijk als het voelt, online en vanuit de privacy van zijn huis koopt hij makeup en een pruik en een jurk en zwarte hoge hakken in mannenmaat 45 van een of ander warenhuis voor travestieten en hij koopt zelfs meisjesondergoed en hij kijkt filmpjes op youtube over hoe hij contouren moet aanbrengen op zijn gezicht en probeert zijn kaak en neus kleiner en vrouwelijker te doen lijken. Hij dost zich uit en dirkt zich op, maakt een selfie en post het voor zijn nieuwe online vrienden om te zien.
Ze geven hem allemaal een upvote en vertellen hem hoe mooi en schatting en heet hij is en noemen hem een queen en een vos etcetera, maar hij voelt zich meer als een hoer en wanneer hij in de spiegel kijkt, ziet hij zijn hoekige kaak en grote handen en zijn stoppelbaard en de scheeruitslag die het resultaat is van de poging daar vanaf te komen, maar die op een of andere manier nog steeds zichtbaar is onder de vele lagen foundation.
De kleren die hij draagt zitten ongemakkelijk. Op sommige plekken zitten ze te nauw, maar te los op andere. Hij moest proppen papier in zijn BH doen om de jurk goed te laten hangen, soort van goed tenminste. Stuart voelt het gewicht van de make up en pruik op zijn huid. Hij voelt zich als een bonsaiboom, al die handicaps die hem in een andere vorm dwingen.
Maar hij heeft het nu allemaal gedaan en hij was er een tijdje mee bezig en hij realiseert zich dat hij wellicht onbedoeld zijn eigen seksuele of pornografische ideale vrouw heeft proberen te belichamen, dus besluit hij haar op een date te nemen. Hij spuit wat parfum op en bestelt een taxi, en wanneer hij in- en uitstapt, wankelt hij op zijn hakken, maar ze doen zijn kont omhoog steken als in de lordose-houding en ze maken zijn tred een tikkeltje vrouwelijker.
Stuart gaat naar een café en bestelt een drankje, zit alleen en voelt zich alsof iedereen naar hem kijkt. De barman is duidelijk wat ongemakkelijk met de situatie (of projecteert hij dat?) maar hij blijft professioneel en het lijkt allemaal goed te gaan. Hij kijkt rond en steeds wanneer iemand oogcontact met hem probeert te maken, kijkt hij onmiddellijk naar beneden uit schaamte.
Dan gebeurt het ondenkbare – een meisje gaat naast hem zitten en begint met hem te praten. Ze heeft geblondeerd haar met zichtbare donkere haarwortels en ze is een beetje te dik misschien, maar niet heel erg, slechts een zichtbaar pensje onder haar zwarte jurk. Ze is niet zo heet als de meisjes in zijn favoriete porno natuurlijk maar ze is echt, tastbaar, recht voor hem. Ze vraagt hem zijn naam en hij stottert want op een of andere manier had hij er nooit aan gedacht tot dit moment en hij zegt dat zijn naam Candy is – Candace, het is een afkorting van Candace. En hij voelt zich extreem zelfbewust dat hij het zegt met een mannelijk cadens en timbre maar het meisje lijkt er niet om te malen.
Ze zegt dat ze Mandy heet – Amanda, Candy en Mandy, is dat niet grappig? Zij bestelt zelfs een drankje voor hem, zegt dat ze cosmopolitans moeten drinken. Zij praat het meest, en hij let eerlijk gezegd niet eens goed op, omdat zoiets hem nooit eerder is overkomen, een meisje dat naast hem zit in het café en tegen hem praat als een vriend(in) ofzo. Ze gaat maar door over een of ander TV-programma en hoe haar andere vriendin haar in de steek heeft gelaten die avond en ze daarom besloten heeft alleen uit te gaan en dat ze blij is dat ze het gedaan heeft, ze vindt het zo cool en interessant hoe hij – Stuart, Candy, ok – niet bang is haarzelf te zijn zo publiekelijk en dat het gewoon echt geweldig is. Ze nemen samen een paar selfies en ze post ze op haar sociale media.
Naarmate hij meer drinkt, begint hij te overwegen haar aan te raken – dat als hij een meisje, dat hij een lesbienne is ofzo, maar hij raakt haar niet aan, hoewel zij zijn arm aanraakt, niet seksueel denkt hij, maar het voelt toch heel goed. Hij wil naar huis gaan en zich erop afrukken. Uiteindelijk en ondanks dat hij de hele tijd bijna niks gezegd heeft, zegt Mandy dat ze hem dolgraag nog eens wil zien, haar voor wil stellen aan al haar vriendinnen, dat ze een echte girl’s night out gaan doen en ze geeft hem zijn nummer en neemt ook het zijne.
Hij gaat naar huis en voelt zich duizelig en verward en geil en hij lacht zichzelf vol spot uit dat zijn date een succes was en dat hij daadwerkelijk gaat scoren, zet een pornootje op op zijn laptop en stopt bij het eerste blonde meisje met donkere haarwortels, trekt zijn jurk op en trekt zich af, nog in vol kostuum, denkend aan Mandy, Candy en Mandy, zoet als snoep, toverballen lollies kauwgumballen tumtums. Hij komt hard klaar en het voelt als de eerste keer.
Stuart gaat terug naar de trans-reddit en vertelt ze over zijn date. Hij vraagt advies hoe hij meer als een meisje kan praten en bewegen. Hij vertelt ze hoe veel hij ervan genoot zich vrouwelijk te voelen. Ze zeggen hem dat hij vrouwelijke hormonen moet nemen, maar hij voelt zich te beschaamd om naar een dokter te gaan voor een recept, dus helpen ze hem de hormonen te kopen van een schimmige Russische site met bitcoin.
Soms voelt hij zich duizelig of misselijk wanneer hij de estradiol neemt, of hij krijgt hoofdpijn, maar hij kweekt ook tieten en heupen en hij wenst dat het ook zijn haargroei stopte en zijn voeten en handen en kaak kon doen krimpen. De hormonen slopen ook zijn libido en geven hem erectieproblemen, maar hij rukt zich erdoor. Waarschijnlijk pleegt hij sodomie met zichzelf, maar laten we daar niet te lang bij stilstaan. Zijn orgasmes worden diffuser door zijn lichaam, zijn emoties voelen meer immanent en wiskunde en logica worden moeilijker.
Hij houdt de naam Stuart tijdens zijn werk als caissière in een winkel en hij draagt een ruim shirt om zijn lichaam te verbergen. Zodra hij thuis komt, is hij weer Candace; het is net als thuiskomen bij zijn vriendin na een lange dag hard werken. Hij wordt zijn eigen vriendinnetje en ze dirkt zich altijd op om hem te begroeten. Hij koopt bloemen voor haar op weg naar huis. Zij maakt rosbief uit de stoofpot voor hem. Ruikt lekker, liefje. Hij is verkikkerd op haar. Het zinnebeeld van huiselijkheid.
Dan, tijdens het weekend, kleedt hij zich aan en gaat naar een travestietenshow met Mandy en haar vriendinnen. De mannen die de voorstelling houden zijn net als hij; mannelijk onder hun kleren en maniertjes. Hij denkt aan hoe zij ‘gender opvoeren’ en het is net als in de porno waar hij van houdt, het doel is zoveel mogelijk symbolen van vrouwelijkheid op elkaar te stapelen dat de eigenlijke persoon daaronder verborgen wordt. Al die rokjes en neonkleurige pruiken en stilettolaarzen zijn in feite gewoon Skandha – vormen en illusies die zijn echte, uiteindelijke zelf daaronder verstoppen, wat dat ook moge zijn.
Al die symbolen zijn de enige reden dat zijn nieuwe vriendinnen hem mogen. Als hij zijn jurk uit zou doen en zou stoppen met scheren, herkenden ze hem niet eens, hadden ze nooit met hem gepraat, hadden ze hem geen blik waardig gegund. Wat is je ‘uiteindelijke zelf’ ook? Er is geen bewijs dat het bestaat. Hij verdrinkt zijn gedachten in een fruitig mixdrankje met wodka en passievrucht tijdens de pauze. Wanneer hij in de lobby staat te giechelen met zijn besties, komt een van de travestieten naar hen toe, uitgedost als een magenta dominatrix-satan, plaagt ze en geeft Stuart een compliment voor zijn tieten.
Hoe Mandy en haar vriendinnen hem behandelen voelt geweldig, alsof hij echt gewoon lekker met de meiden is. Ze plagen hem dat Lucifera hem leuk vindt en misschien… maar dat voelt niet goed. Op een of andere manier durft hij er niet voor uit te komen dat hij op meisjes valt, bang dat dit de fantasie dan zou bederven en ze hem alleen nog maar zien als een engerd en een loser. Ze prijzen zijn authenticiteit en dat zou moeten betekenen dat hij zichzelf kan zijn bij hen, maar halfbewust voelt hij aan dat het niet in goede aarde zou vallen.
Na de voorstelling vraagt Mandy hem mee terug naar haar huis en ze zijn allebei erg dronken en ze probeert een beetje te friemelen onder zijn jurk. Maar de optelsom van drank, oestrogenen en zenuwen maken dat hij niet eens een halve erectie kan krijgen. Ze valt geirriteerd in slaap en hij belt een taxi en gaat naar huis en kan wel door de grond zakken. Ze praten er daarna nooit over.
Veel van die onzekerheden en twijfels en ongemakken komen, denkt hij, van een soort lichamelijke incongruentie met wat zijn ziel voelt. Dat, wat voor gender performance hij ook geeft, er altijd dat brute, bungelende feit van zijn penis is, zijn ‘ware zelf’ (ondanks wat iedereen zegt) dat hem eraan herinnert dat hij een oplichter is en ongemakkelijk tussen zijn benen zit. Hoe hij hem ook probeert neer te leggen, zijn penis blijft hem bespotten met zijn koppigheid.
Vanzelfsprekend zeggen zijn online vrienden dat hij hem weg moet laten halen.
Candace doet wat onderzoek naar ‘genderbevestigende chirurgie’ – de online brochures en pamfletten zijn altijd heel zorgvuldig in hun bewoording, heel positief, heel opbeurend. Zelfs als ze de details van de operatie beschrijven, slagen ze er nog in die vrolijk te doen klinken, alsof ze op eieren lopen, alsof de doelgroep bestaat uit mensen die op het randje van geweld of wanhoop staan. Alle officiële documenten en sites die ze vindt, vertellen haar hoe gelukkig ze zal zijn nadat ze haar operaties heeft gehad en er zijn voor-en-na-foto’s waar het er net uitziet als een normale vagina zoals ze die kent uit porno.
Ze kijkt een filmpje, meerdere zelfs, van de procedure. Peritoneale pull-through vaginoplastie. Een filmpje dat binnen het lichaam van de patient opgenomen is met behulp van laparoscopie. Orchidectomie. Een chirurgische schaar die door vlees knipt alsof het vershoudfolie is. De penis wordt opengesneden, binnenstebuiten gekeerd en eigenlijk gewoon gevild. De eikel wordt weggeschaafd met scalpel tot hij het formaat heeft van een clitoris en bovenaan de neovagina ingenaaid.
Maar het plaatje dat hem voorgespiegeld werd door de bronnen die zijn nieuwe vrienden hem gaven voelt gewoon te rooskleurig, zoals ze praten over al hun tevreden klanten, dat de gemiddelde post-operatieve transvrouw de tevredenheid met haar nieuwe vagina met 5.9 uit 7 beoordeelt, alsof ze een rating geven aan een uber-chauffeur en niet aan degene die hun lul net in mootjes heeft gehakt als een sushi-chef een zwanenhalsmossel. Dus gaat Candace op zoek naar anti-trans fora, naar mensen die haar de andere kant van het verhaal zullen vertellen en ze vindt verhalen over herhaaldelijke verzakking van de vagina, over anale fistels, vaginale aplasie, de ondraaglijke pijn die dilatatie teweeg brengt, over hoe ze de rest van haar leven een rubberen kegel in haar binnenstebuiten gekeerde penis-vagina moet steken om de boel uit te rekken omdat het anders sluit.
En het is ook niet alsof je dan een baarmoederhals of baarmoeder hebt. Melanesiërs die tijdens de tweede wereldoorlog getuige waren van goederenleveranties per parachute, ontwikkelden hele religieuze rituelen rondom een pantomime van de handelingen van Amerikaanse soldaten. Ze trokken uniformen aan, hielden militaire parades met houten geweren, bouwden landingsbanen en signaalfakkels, zetten een uit hout gesneden koptelefoon op terwijl ze in een zogenaamde verkeerstoren zaten. Niets van dit alles heeft ooit gemaakt dat het Amerikaanse leger meer goederen dropte. De MtF-neovagina is net zo, een inerte koptelefoon uit het verkeerde materiaal, een vagina gesneden uit een penis, een cargo cult van vrouwelijkheid, een doodlopende straat waarin het inderdaad einde oefening is voor de balzak.
Ze leest een verhaal over hoe mensen de stank ervan zelfs door kleren heen kunnen ruiken, de stank van bacteriën en dood en uitwerpselen, zelfs na het douchen. 60% van genderbevestigende chirurgie kent complicaties die verdere correctieve operaties behoeven, maar de meeste daarvan, zo verzekeren de brochures haar, zijn slechts ‘kleine ingrepen’. Ze krijgt het gevoel dat zowel het verhaal van de dokters als van de criticasters een achterliggende agenda heeft, maar die nacht heeft ze een nachtmerrie over een spreekkamer waarin ze op de operatietafel ligt en de dokter hamer en spijkers gebruikt zodat ze niet kan bewegen terwijl ze haar aan stukken snijden, zonder verdoving, het bloed spuit uit haar lichaam, ze gilt van de pijn.
Hoe het ook zij, ze wordt wakker en de droompijn is weg, maar de emotionele pijn is er nog en ze heeft ook voortdurend het gevoel alsof ze op de rand van de afgrond staat, rusteloos over alles en niet. En het gaat voelen alsof haar penis echt de bron van al haar problemen is, dat als die gewoon weg was dat ze dan vrij was om de vrouw te zijn die ze van binnen is en dat alle twijfel en verdriet en angst weg zouden gaan. Dat ze haar hele leven voor is gelogen en dat deze ene magische daad van verlossing alle leugens zal wegspoelen.
Ook al heeft ze geen heel goede baan, het grote bedrijf waar ze voor werkt, betaalt haar om een dokter te consulteren over haar transitie, een operatie, alles, omdat het zich eraan gecommitteerd heeft een kracht voor positieve verandering in de wereld te zijn. Candace navigeert door de interne website van het bedrijf en slaagt erin voor dezelfde dag een virtuele afspraak te maken bij een genderkliniek .
Tijdens het telefoongesprek met de psychiater legt ze uit dat ze al een half jaar aan de oestrogeenpillen zit van de grijze markt, dat ze in haar privéleven al als vrouw leeft maar dat ze ervoor gekozen heeft zich als man voor te doen op haar werk omdat ze zich erover schaamt en zich zorgen maakt of ze wel geaccepteerd wordt door haar collega’s. Ze heeft genoeg zelfvertrouwen als vrouw en ze is voldoende gefeminiseerd dat de zielenknijper instemt om haar met spoed in te plannen voor chirurgie.
Maar wat ze gezien en gelezen heeft over genderbevestiging hebben haar angst aangejaagd en mentale littekens achtergelaten, dus wil ze geen neovagina of zoiets; in plaats daarvan kiest ze voor een zogenaamde ‘nullificatie’, dat wil zeggen dat haar penis en testikels verwijderd worden zodat haar kruis als van een Barbiepop is. Ze weet dat het gek klinkt, maar de gedachte eraan, de risico’s de complicaties, het idee van de geur en de pijn is te veel. Ze kan altijd later nog een vagina laten fabriceren uit weefsel uit de endeldarm als ze zich bedenkt, maar voor het moment is dit alles wat ze wil.
In feite heeft ze nog een verzoek en wanneer ze haar chirurg ontmoet, legt ze het aan hem voor en hij dwingt hem het te beloven: als hij ze intact kan verwijderen zou ze haar organen graag houden als aandenken. De chirurg zegt haar dat dit een ongewone gang van zaken is, maar wel mogelijk.
Op de dag van haar chirurgie meldt ze zich voor opname in het ziekenhuis. Terwijl ze wacht op haar oproep om naar de pre-operatieve wachtkamer te komen, hoort ze een stem in haar hart, niet haar stem, maar ook niet niet haar stem. De stem zegt: ”Stuart, doe het niet.” Zenuwen voor de operatie, slechts een onderbuikgevoel. Het volgende uur gaat voorbij in een waas; ze wordt in een ziekenbed geholpen, krijgt een IV en wordt geinjecteerd met verschillende medicijnen. Het laatste wat ze zich kon herinneren is dat ze een verpleegster vertelde over de cultus rondom John Frum. Zodra ze wakker wordt is haar voorkant helemaal in verband ingewikkeld als een halve luier en ze krijgt naast een recept voor oxycodon een piepschuimen kist met ijs mee naar huis, verzegeld met medisch plakband en met een sticker die waarschuwt voor gevaar op de voorkant.
Mandy haalt haar op van het ziekenhuis en rijdt haar naar huis, helpt haar in bed, maar geen van beide weet wat ze moeten doen met de ijskist en de penis. Candy zegt dat ze er de volgende ochtend wel uitkomt en laat Mandy hem in de koelkast zetten, de hele kist, wat ze ook doet en dan gaat ze naar huis.
De medicijnen die ze Candy gegeven hebben, zijn nog niet uitgewerkt en normaliter zou dit het moment van de dag zijn dat ze nog een keer haar kwakje loosde voor ze in slaap viel en ondanks de schijnbare complexiteit of linkheid van dat idee, heeft ze een plan. Ze heeft zelfs een lading dure en exclusieve handenvrije hypnoseporno klaargezet, waar ze een uur naar moet luisteren voordat ze op een of andere manier klaarkomt. Dit is de toekomst, denkt ze, dit is de weg voorwaarts. Ze is een soort lulloze bodhisattva. Ze gaat een bestseller schrijven met de titel Klaarkomen Zonder Kwakje. Of de Lulvrije Lul of zoiets. Ze wordt de beschermende boeddha van aseksuelen en queers. Maar daar komt natuurlijk allemaal niks van terecht.
Terwijl ze in slaap valt, vraagt ze zich af wat ze met haar penis moet. Formaldehyde? Inkrimpen en balsemen zoals koppensnellers doen met hun schrompelkoppen? Opzetten en opstellen op de schouw? Het om haar nek dragen als een talisman? Roosteren en eten bij wijze van vreemd autokannibalistisch ritueel. Verkopen op internet. Dehydrateren en verpulveren en opsnuiven? Dat is raar. Gewoon raar. De slaap draagt haar weg.
Zodra ze de volgende morgen wakker wordt, voelt haar hele lichaam ontstoken, vooral in de kruiszone. Ze neemt twee oxycodon-pillen als ontbijt voordat ze een kijkje neemt bij haar nu afgehakte anatomie. Maar wanneer ze de koelkast opent, ziet Candace dat de piepschuimen ijskist op zijn kant ligt, met het deksel eraf gescheurd en ineengedoken in het hoekje van de koelkast, bibberend en nauwelijks bij bewustzijn, is een homunculus ter grootte van haar vuist, een misvormd miniatuurmensje dat groeit vanuit de achterkant van haar pik en ballen, waarbij haar (voormalige) orgaan er komisch groot uitziet op dit kleine mannetje.
Ze denkt dat het een koortsdroom is of een bijwerking van de pijnstillers, maar ze heeft nooit eerder van zoiets gehoord, heeft het zich nooit voorgesteld, kan er niet eens een begin mee maken het mentaal te verwerken, zeker nu de oxycodon de pijn van haar operatie begint te verzachten. “Alles is in orde” zegt ze, “en alles komt goed.”
Ze pakt de kleine homunculus op en houdt hem in de palm van haar hand en omdat zijn huid koud aanvoelt, wiegt ze hem in beide handen en houdt hem tegen haar borst en probeert hem op te warmen. Ze kan het niet verklaren en om eerlijk te zijn probeert ze dat niet eens. Op de een of andere manier is ze, op dag één dat ze een meisje is, zonder dat haar ooit het hof gemaakt is, ze naar haar minnaar toe is gegroeid en zelfs zonder seks en zwangerschap, bij het moederschap beland. Hoe gaat ze dit kind noemen? Ze is nog een maagd, maar in werkelijkheid heeft zij deze baby niet gedragen, laat staan gebaard. Het is meer als celdeling, ongeslachtelijke voortplanting, als een eukaryotische cel die zich in tweeën splitst.
De homunculus warmt op en vlijt zich zelfs een beetje tegen haar aan, midden tussen haar borsten. Candy vraagt zich af of ze het kind kan voeden, ze heeft nu immers tieten, hoewel haar lichaam vol oxycodon zit, maar ze denkt dat er hoe dan ook toch geen melk uit komt en de baby lijkt geen belangstelling te hebben. Wanneer ze hem dichter bij haar tepel houdt, draait hij zijn piepkleine hoofdje weg, met walging lijkt het wel. Of misschien beeldt ze zich dat maar in. Maar hij kruipt weer tegen haar aan en valt in slaap.
Er roert zich iets moederlijks in haar en ze brengt het mannetje naar bed en stopt hem in met haar lakens zodat hij lekker warm blijft en dan gaat ze zelf op de bank liggen. Misschien wordt ze niet zo zeer een Boeddha als wel de Heilige Maagd Maria. Haar ouders waren katholiek en ze kan zich nog herinneren hoe ze de rozenkrans moet bidden. Misschien noemt ze de baby Stuart. Stuart de Tweede zelfs.
In een waas valt ze in slaap op de bank, wordt laat op de avond wakker, gooit nog twee oxy’s in haar mik en gaat dan kijken hoe het met haar baby gaat. Of met haar pik. Of met Stuart de Tweede. Hij is er nog, opgerold in de lakens, maar hij is veel groter nu, ongeveer het formaat van een echt kindje, een pond of tien, nog steeds aan het slapen, nog steeds naakt, nog steeds met zijn komisch grote penis van een volwassen man. Ze kan hem maar beter naar de dokter nemen als ze dit echt wil doen, dus maakt ze telefonisch een afspraak voor over een paar dagen.
De volgende morgen is het kind nog groter, formaatje peuter en hij komt uit bed en begint rond te kruipen. Candy heeft de hele week vrij van werk en ze blijft haar oxycodon nemen, bestelt Thais eten. Wanneer het bezorgd wordt, heeft Stuart al zijn eerste stapjes gezet en ze merkt dat hij al zijn tanden al heeft. Hij pikt de kip uit haar pad thai, raakt het andere eten niet aan en gaat weer slapen. Ze probeert hem te knuffelen, maar hij trekt zich terug. “Raakt me niet aan” zegt haar piemel. “Dat is niet meer wie jij bent.”
Tegen het einde van de week, wanneer Candy weer naar werk moet, helemaal als vrouw, terwijl haar penis nu een volwassen man is, zo groot als toen ze nog een man was, voordat ze hormonen begon te slikken. Hij draagt haar oude, voor mannen bedoelde kleren en voor het eerst ziet ze hoe ze er voor anderen uit moet hebben gezien. Skinny-fat, dunne armpjes, ziekelijk bleek, opmerkelijk ontwikkelde rechter onderarm. Maar zijn penis heeft wel een twinkeling in zijn ogen, iets waarvan ze voelt dat ze het zelf nooit gehad heeft. Hij staat rechtop, met goede houding. Hij is zelfverzekerd. Zelfverzekerder dan zij ooit was.
Stuart – haar penis – slaapt niet in hetzelfde bed met haar – hij slaapt op de grond. De eerste dag dat ze thuiskomt van werk, is hij zich met ontbloot bovenlijf aan het opdrukken in het midden van haar kleine huiskamer. Haar huis, dat normaal smerig is, is schoon. Hij heeft gestofzuigd en het afval weggegooid en de meubels anders gezet. Hij is trots op zichzelf.
Een paar maanden gaan voorbij en haar lul heeft een baan als vakkenvuller in een grote supermarkt. Hij is aangekomen en zijn armen en schouders beginnen er stevig uit te zien, zijn haar is kortgeknipt in een militaire coupe en hij heeft een gezond kleurtje. ’s Avonds gaat hij uit en komt pas laat weer terug. Op een avond brengt hij een meisje mee naar huis en batst haar op de bank. Het maakt veel lawaai en het maakt Candace wakker, maar ze is nu afgesneden van haar ballen en ze is al haar seksuele verlangen kwijt, alle initiatief en ze klaagt niet eens.
Ze hoort het meisje haar pik vragen naar de andere kamer en hij zegt dat het alleen maar zijn rare huisgenoot is. Hij weet niet hoe lang ze daar nog blijft.
Hun – nee, haar, nee – Stuarts ouders komen hem voor het eerst in twee jaar bezoeken. Zijn penis heeft ze uitgenodigd. Ze merken haar niet eens op, praten niet met haar, alsof ze er niet eens is. Haar vader ziet haar niet maar hij straalt. Hij is zo trots op zijn zoon, Stuart, niet Candy. Ze heeft hem nog nooit zo trots gezien. Hij (haar vader) vertelt hem (haar penis) hoe sterk hij eruit ziet, hoe atletisch. Het appartement is zo schoon. Met zijn drieën gaan ze uit eten.
Op een bepaalde manier vindt Candace het niet eens erg. Ze is vrij van alle verlangen, alle leed. Misschien is ze ontsnapt aan Samsara, de cirkel van dood en wedergeboorte, heeft ze de vijf skandha’s losgelaten. Plots beseft ze zich dat ze nooit de naam op haar contract heeft gewijzigd en dat in juridische zin haar penis de rechtmatige huurder is. Misschien loopt ze de straat op, zingend in de regen, om voor goed te verdwijnen, te sterven in schande.
Nu vraag ik je, mijn vriend: wie sneed precies wat af?
