The Green New Deal
Je zult insecten eten, maar je zult niet leven in de pod
De eerste keer dat ik een Greenlight pod in het echt zag was gisteren. Hij was glanzend wit met een in het oog springende verticale groene streep, dennenboomgroen, subtiel verlicht door LED’s in het midden. Er was een portret op de zijkant op ooghoogte, een mooie blonde vrouw die een jongetje vasthield en rustig en tevreden naar hem glimlachte. De jongen had bruin haar en glimlachte ook, warmroze wangen, blauwe ogen. De vrouw leek een beetje op mij, alsof ze mijn nicht had kunnen zijn. Onder het portret stond een enkel woord in Helvetica-blokletters: HOPE.
Ik was op weg van mijn werk naar huis en passeerde een plein naast mijn bushalte. Er speelde een straatmuzikant op een gitaar, en er waren enkele foodtrucks; plant.BASED & Bread-Filled, Soy Meats Girl, en mijn persoonlijke favoriet, Grub One Out. Het eten rook goed, en terwijl ik een uitgebreid avondmaal overwoog, viel mijn oog op de pod. Het zag er futuristisch uit, als iets uit een sci-fi utopie. De deuren schoven open, geruisloos en uitnodigend, en een verborgen cabine verscheen, zoals de deuren in Star Trek. Ik weet dat ik het me verbeeldde, maar ik zou zweren dat ik van binnenuit een stem mijn naam hoorde zeggen.
Wist je dat de gemiddelde persoon een CO2-voetafdruk van 20 ton per jaar produceert, een mensenleven van 1.600 ton? We hebben onze uitstoot de afgelopen tien jaar sterk teruggedrongen en men zegt dat we het ergste scenario voor de antropogene klimaatverandering waarschijnlijk niet zullen meemaken, maar het ziet er nog steeds grimmig uit. We zien nu al vaker hittegolven en tropische cyclonen die worden veroorzaakt door veranderingen in de luchtdruk en oceaanstromingen ver op zee. Naarmate de oceanen meer CO2 opnemen en geleidelijk verzuren, zullen vissen en koraalriffen afsterven. Het verlies van koraalriffen zal leiden tot extreme vloedgolven die kuststeden zullen verwoesten. Het zeeniveau zal stijgen door thermische expansie als gevolg van het langzaam smelten van de cryosfeer van de aarde. In dit tempo zal Nederland over twintig jaar onder water staan, en veel van de grote havensteden van de wereld zullen volgen.
Hoe dan ook, ik kon niet stoppen met denken over de pod op weg naar huis, met zijn afgeronde randen en de energiezuinige E-Ink display op de voorkant. 34,674 Tons Saved. Om eerlijk te zijn voelde ik me er ongemakkelijk door op een manier die moeilijk uit te leggen is. Ik bleef proberen uit te zoeken hoeveel mensen er al in de pod waren geweest. Kunnen we aannemen dat de gemiddelde persoon die naar binnen ging in de 30 was? Dat zou het aantal op ongeveer 34 brengen. Ik vond dat ik het die mensen verschuldigd was om te waarderen wat ze voor de aarde hadden gedaan, maar het was geen prettige zaak. Met een zeker schuldgevoel deed ik mijn AirPods in en stemde ik af op de nieuwste aflevering van mijn favoriete podcast, Galaxy Brain, met Chandan Varadkar als gastheer, wiens kalmerende, zachte stem me altijd een ontspannen gevoel geeft, zelfs als ik niet luister naar wat hij precies zegt. Maar voor de cast was er een reclame, en natuurlijk was het voor Greenlight.
“Verlossing is echt, het is hier, het is vandaag. Greenlight is geïnspireerd door het idee van totale boetedoening - totale vergiffenis voor al uw schulden. Verminder uw ecologische voetafdruk tot nul. Ga vandaag groen, ga groen voor het leven. Word een held voor de aarde.”
En daar bleef het niet bij! Varadkar’s onderwerp voor de show van vandaag was helemaal over hoe de Greenlight pod werkt. Ik legde me erbij neer en swipete door Instagram terwijl ik luisterde. Hij begon te praten in een slaperige, gelijkmatige cadans: Een held worden is pijnloos en eco-friendly. De cabine bevat een comfortabele en ergonomische ligstoel, ontworpen door nu-mid century moderne pionier Yaamisi Nosowitz-Ga, en gemaakt van volledig gerecyclede materialen. Zodra je in de stoel zit, controleer je je ID op een touch screen en wijs je een beneficiënt aan. Nadat je bent ingecheckt, wordt een aerosol van opioïdengas in de kamer vrijgelaten, ontworpen om alle gevoelens van angst en stress te verlichten. Het is zacht geparfumeerd om te ruiken als een groen bos. Ze zeggen dat wanneer je het gas inademt je gevoelens van euforie kunt krijgen, en Varadkar merkte hier op dat er anekdotische meldingen zijn geweest dat sommige mensen zelfs orgasmes hadden. Hij zei dit met zijn gebruikelijke modieuze bescheidenheid, met een licht dédain van aanstoot.
De co-host interrumpeerde hier. ““Zitten hier geen beperkingen aan? Kan iedereen zomaar instappen?” “Je moet minstens 18 zijn om de pod te gebruiken, met een geverifieerde ID.” “Er is ook kritiek dat dit programma misbruik maakt van mensen die neuro-atypisch zijn of psychiatrische stoornissen hebben. Het opioid gas lijkt bijna een verleiding voor mensen die aan drugs verslaafd zijn.” “Dat is een goed punt, ja. Er was aanvankelijk enige bezorgdheid hierover, maar uiteindelijk heeft een speciale commissie, aangesteld door het FDCJ —The Federal Department of Climate Justice— besloten dat de morele kans om een held voor de aarde te worden aan niemand mag worden ontzegd, en dat het uiteindelijk ableistisch en discriminerend was om mensen te blokkeren op basis van sociaal geconstrueerde ’tekorten’ van de geestelijke gezondheid.” “Dat is logisch. Ik zie dat ze echt de tijd hebben genomen om deze kwesties te behandelen met de ernst die ze verdienen. Maar laten we weer op het juiste spoor komen. Nadat het happy-gas is losgelaten…?”
Nadat het happy-gas is verspreid, wordt je gevraagd om een laatste bericht voor de wereld achter te laten, dat voor altijd op de Greenlight-website te zien zal zijn. Optioneel kun je een foto van jezelf laten maken en die samen met je boodschap uploaden. Wanneer je verklaring is afgerond, laat de pod een tweede ronde gas ontsnappen, bedoeld om je in een diepe, vredige slaap te brengen. Biometrische monitors in de stoel verifiëren dat je volledig bewusteloos bent, en de pod activeert een krachtige verbrandingsoven op zonne-energie, waardoor je binnen enkele ogenblikken wordt bevrijd. Een industriële ventilator verlucht de pod en je restanten worden opgevangen in een luchtfilter en samengeperst tot een gedenkteken van je offer, waarna de cabine steriel en perfect schoon achterblijft.
Toen ik die avond thuiskwam, zaten mijn drie huisgenoten rond de TV en keken naar een of andere reality show. Ik maakte er een punt van niet naar het beeldscherm te kijken, zodat de gezichtsherkenning in de tv me niet zou identificeren en mijn CO2-schuld zou verhogen. Uitgehongerd en uitgeput, haalde ik een maaltijd uit de vriezer en stopte die in de magnetron. Krekel tikka masala bereid met soja room. Nul netto koolhydraten, omdat ik probeer af te vallen, en nul netto CO2, natuurlijk. We zijn ons daar allemaal terdege van bewust sinds ze de L/ACC, het register van Actual Carbon Costs, hebben ingevoerd.
Geld is CO2. Dat was de slogan. In 1971 schaften de VS de laatste overblijfselen van de goudstandaard af ten gunste van een discretionair monetair beleid, waarbij de waarde van een dollar uitsluitend door de overheid werd gedekt. Dit stelde de centrale banken in staat de valutastromen te sturen en een relatief stabiele periode van economische groei in stand te houden, op een paar relatief korte crashes na. Pas in de 21e eeuw begonnen we ons te realiseren dat de belangrijkste externaliteit van het nieuwe Keynesiaanse systeem een faalwijze bleek te zijn die volledig onzichtbaar was voor de modellen van economen: de geleidelijke accumulatie van koolstofemissies in de atmosfeer van de aarde.
Volgens de post-keynesiaanse synthese, zoals uitgewerkt door de eminente Zweedse econoom N’Buqu Muguwata, is de werkelijke ruggensteun van een munteenheid de verwachte CO2-voetafdruk van zijn uitgaven. De volgende stap in de evolutie van geld was de verschuiving van geld als schuld van de bank (goud) naar geld als zuivere ruileenheid (fiat) naar geld als schuld van ieder individu aan de aarde.
Het register van actual carbon costs werd berekend in een door de overheid beheerde CO2-neutrale blockchain, en elke dollartransactie zou resulteren in een CO2-schuld aan de uitbetaler. De CO2-schulden konden niet worden afbetaald met dollars, maar alleen door acties die door de nieuwe FDCJ als CO2-negatief werden beschouwd. Het niet afbetalen van CO2-schulden werd bestraft met inbeslagname van bezittingen, boetes voor de kredietscore en beperkte economische statussen die de vrijheid van een persoon om plastic, aardolieproducten en onnodige transitkosten te kopen, beperkten.
Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar ben je ooit ergens heel hoog geweest, keek je naar beneden en had je de neiging om te springen? Een deel van mij wilde weten wat er in die pod zat, niet om erover te horen, maar om het zelf te zien. Hoe was het om in die cabine te gaan? Er is een stripverhaal van Junji Ito over een man die een gat in de grond vindt dat alleen voor hem gemaakt is, lang voordat hij geboren was, een soort van oud geheim. Hij moet in het gat gaan; zodra hij het ziet, wordt het een voorwerp van fixatie, een ondraaglijke dwang. Als ik eerlijk ben, is de pod ook zo. Ik weet precies wat er in de pod zit, maar ik heb ook het gevoel dat het een mysterie is, een poort naar iets nieuws en spannends, alsof de deur weer open zal gaan en ik een nieuwe wereld zal binnenlopen.
En per slot van rekening, de planeet is stervende. Het is bijna te laat. We moeten onze koolstofuitstoot radicaal verminderen, en waar het op neerkomt is dit: er zijn te veel mensen op deze planeet, en zelfs als we alles verminderen, zal het niet genoeg zijn. De enige manier om de aarde te redden is minder mensen, en zelfs als we snijden tot we bloeden, zal het niet genoeg zijn. Zelfs als iedereen weer in hutten gaat wonen en we alle elektriciteit afsluiten zal het niet genoeg zijn, want de rook van tien miljard kampvuren zal even erg of erger zijn dan al onze straaljagers en onze auto’s.
De oceanen warmen 40% sneller op dan onze beste wetenschappers voorspelden. Zelfs een kleine stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde zal een domino-effect veroorzaken van veranderingen in neerslagpatronen, wat zal leiden tot buitensporige afzetting van sedimenten, verontreiniging met voedingsstoffen, en concentratie van mineralen in waterhoudende grondlagen. Aride en semi-aride gebieden zullen te maken krijgen met ernstiger en vaker voorkomende droogtes. Perioden van toenemende droge warmte zullen volgens de voorspellingen leiden tot een toename van het aantal en de omvang van bosbranden.
Een vierde van de wereldbevolking heeft nu al te kampen met ernstige watertekorten, die nog zullen verergeren door schokken in onze zoetwatervoorraden. De helft van al het zoete water wordt gebruikt voor technologische en industriële toepassingen. Toenemende waterschaarste zal de wetenschappelijke vooruitgang en de industriële ontwikkeling afremmen. 20-30% van de bestaande diersoorten zullen naar verwachting uitsterven. Erger nog, hogere temperaturen en verhoogde CO2-niveaus zullen de druk van plagen, onkruid en ziekteverwekkers op de landbouw doen toenemen, vooral in ontwikkelingslanden. De voedselproductie zal in de ontwikkelingslanden instorten, wat zal leiden tot hongersnoden, rellen, dood en geweld.
Na het eten kreeg ik een FaceTime-call van mijn moeder. Bandbreedte eist ook zijn tol op de aarde, dus het is goed om het kort te houden, maar mijn ouders zijn nogal ouderwets en ze lijken niet echt urgentie te voelen.
“Schat, het spijt me dat ik je stoor, maar we moeten praten. Het gaat over je vader.” “Oh nee. Is het…?” “Ja, het is weer zijn hart. Hij heeft weer een hartaanval gehad, ik bel je vanuit het ziekenhuis.” “Komt het goed met hem?” “Nou, de dokters weten het niet. Ze zeggen dat hij geopereerd moet worden, maar zelfs met onze verzekering gaat dat erg duur worden. De CO2-voetafdruk van een hartoperatie voor een man van zijn leeftijd…” Ik verloor een beetje mijn zelfbeheersing. “Mam! Ik zeg hem steeds dat hij minder rood vlees moet eten en meer planten, of op zijn minst magere eiwitten.” “Ik weet het, schat, ik zeg het hem ook, maar hij luistert niet naar me. En je weet dat hij de meelwormen haat.” “Oké, maar ze zijn goed voor hem, vooral met zijn hart.” “Ik weet het, ik weet het.” “Het spijt me, maar ik raak gefrustreerd omdat ik bezorgd om hem ben. Je weet dat ik van jullie allebei hou.” “Dat weten we, wij houden ook van jou.” “Stuur me een sms zodra je iets weet.” “Dat zal ik doen.”
Ik ging naar bed met buikpijn, maar uiteindelijk sliep ik als een dode. Het voelde alsof zodra ik mijn ogen sloot, mijn digitale assistent me wakker maakte met een joviale pop tune van c̵͓̒̌o̶̳̽̈́̔d̴͚̝̭̄̋̈ĕ̵̲̟̝i̴͓̅n̴͎̒ḛ̷̈̀̃_̶̘̏̑d̵̥͕͇̄̅ï̵̥̣̠ḽ̷̦̋͌d̵̲͋́͝ő̸̘̅͋, de nieuwste rapper die zich ophoudt in het moeras van de sociale media. Het liedje heette Carbon Pimp en het schepte op over hoe hij “bitches” in de Greenlight pod stuurde nadat hij klaar met ze was, en vervolgens eerste klas naar Europa en Azië vloog met hun credits. “Spendin’ bitches like I’m on one / Spendin’ bitches by the metric ton.” Ik wist dat ik dat nummer de hele dag zou neuriën. Om eerlijk te zijn heb ik nooit begrepen waarom rapmuziek zo bot is tegen vrouwen, maar verdomme het was een aanstekelijk nummer. Die baslijn was de CC waard die nodig was om de topspeaker in mijn Narcissus Plus aan te drijven.
Ik pakte een ontbijtreep en een cafeïnepil op weg naar buiten, nam mijn bus naar het werk, en stapte uit bij mijn gebruikelijke halte. Geen van de foodtrucks had zich voor die dag opgesteld, maar de Greenlight pod stond er nog steeds, nog steeds gloeiend in zijn betoverende gloed. Het was een frisse herfstdag en het toeval wilde dat er een man de pod binnenging net toen ik uit de bus stapte. Hij was lang en droeg formele kleren, bijna alsof hij naar de kerk ging: bruine blazer en pantalon, leren schoenen, pas geschoren, gekamd en glanzend haar, met een scheiding aan de zijkant. Zijn gezicht vertoonde geen spoor van emotie, stoïcijns. Ik vroeg me af wat er in zijn hoofd omging tijdens zijn laatste momenten. Ik maakte een notitie om hem later vandaag op de website te zoeken.
Het zette me ook aan het denken over wat ik tegen de wereld zou zeggen als ik in de pod zou gaan. Zou ik iets geks zeggen, iets luchtigs, proberen grappig te zijn? Zou ik melodramatisch zijn, serieus, somber, hoopvol? “Het is met een ernstig gevoel van plicht dat ik deze woorden aan u allen laat…” Dat was ik niet echt, maar het was toch interessant om over na te denken. Een kans om gehoord te worden. Een kans om echt een impact te hebben op de wereld.
Tijdens mijn dagelijkse traject moest ik denken aan de dag dat ze het Greenlight project aankondigden. Drie maanden geleden, na de nationale Pride-parade in Washington DC, had president Rishika Rakshe een persconferentie gehouden. Haar vrouw, Fareeda, stond achter haar op het podium in een levendige regenboog hijab met een extra groene streep ter vertegenwoordiging van de aarde. Rishika en Fareeda, dochters van respectievelijk Indiase en Pakistaanse immigranten, hadden de harten van de natie veroverd met hun onwaarschijnlijke liefdesverhaal, dat de bittere en door oorlog verscheurde etnische rivaliteit tussen de landen van herkomst van hun ouders oversteeg. President Rakshe hield een ontroerende toespraak over hoe we samen de klimaatverandering zouden overwinnen door heldhaftige daden van liefde, net zoals hoe Harry Voldemort versloeg. Ze kon haar tranen niet helemaal bedwingen in het midden van haar toespraak toen ze aankondigde dat de allereerste klimaatheld haar geadopteerde dochter, Emma, zou zijn, die onbaatzuchtig haar carbon-offsets zou doneren aan het Greenlight project zelf, om te helpen bij het bevorderen van klimaatrechtvaardigheid in heel Amerika.
Het 19-jarige meisje zag er mooi en waardig uit toen ze de Greenlight-pod binnenstapte, en toen de deur achter haar dichtging, schakelde de camera over naar een streaming video-feed van haar smartphone. “Mam, mam, ik hou van jullie allebei en ik ben zo blij dat ik de kans krijg om dit geschenk aan de wereld te geven. Samen kunnen we de aarde redden voor het te laat is.” Een gelukzalige, bijna onfatsoenlijke glimlach leek zich over Emma’s gezicht te verspreiden voordat de uitzending abrupt werd afgebroken. Later probeerden trollen op internet te zeggen dat haar arm ritmisch leek te bewegen net buiten beeld voor de beelden onderbroken werden, en ze zeiden dat “he was fiddling while Rome burned”. Smakeloos eufemisme, wat verwacht je van trollen? Natuurlijk deden ze zelfs de extra moeite om haar te misgenderen, zo weet je dat die lui gewoon waardeloos zijn.
En we zijn het er allemaal over eens dat het redden van de planeet het belangrijkste is, maar de andere grote aantrekkingskracht van de Greenlight-pod voor de held (een benaming die in alle promotiecampagnes van Greenlight werd gebruikt) was dat alle extra CO2-compensaties die overbleven na het afbetalen van hun persoonlijke schulden konden worden toegepast op het CO2-register van een andere persoon naar keuze. De totale waarde van de CO2-vrijstelling is gebaseerd op je leeftijd, aangezien jongere mensen in feite een grotere levenslange CO2-voetafdruk verkleinen. Dezelfde trollen die het over Emma hadden, verspreiden graag verhalen over mensen die hun kinderen zouden dwingen de pod in te gaan, zodat ze een uitbetaling kunnen krijgen. Zoals zij het vertellen, is het altijd een zwarte of Joodse familie, dat soort racistische onzin hoor je op het internet. En trouwens, ik geloof het niet, het is gewoon bangmakerij. Ze zeggen ook dat er demonische runen verborgen zijn in het electronische circuit, een pentagram in een geheim, ontoegankelijk compartiment onderin de cabine. Ze zeggen dat de pods je offeren aan Satan. Ze oogsten je ziel. Het gas is niet slaapverwekkend, het is verlammend, je bent de hele tijd wakker, en het is kwellend. Het irriteert je huid en geeft je het gevoel dat je bedekt bent met een miljoen punten brandende pijn, het voelt alsof je hete zwavel inademt, het voelt alsof er een heet ijzer tegen je gezicht wordt gedrukt, het ontneemt je de adem zodat je niet eens kunt schreeuwen.
Hoe kunnen mensen zo egoïstisch zijn om zulke leugens te verspreiden? Is het alleen voor aandacht, voor likes op sociale media? Het is walgelijk.
Op kantoor kon ik me totaal niet concentreren op het werk. Ik bleef maar denken aan de pod, aan het gevoel dat het een uitdaging was die ik moest aangaan. Ik raakte verstrikt in een lange e-mailketen waarin een ander team in mijn org probeerde mij wat werk op te dringen en ik had al zo’n dertig e-mails heen en weer met ze gestuurd en ze bleven maar meer managers en PM’s en stakeholders CC-en, alsof ze me konden intimideren door ons argument meer zichtbaar te maken. Om eerlijk te zijn werkte het. De vrouw die met mij in discussie was had een manier om alles wat ik zei te verdraaien zodat het leek alsof ik de onredelijke was. Vergeleken met dit alles, leek de pod gewoon zo simpel, zo onschuldig.
En toen, tijdens mijn lunchpauze, realiseerde ik me ineens. Ik weet dat het voor de hand ligt als ik het zo uitleg, maar op dat moment voelde het als een verlichting, een zen-achtige flits van inzicht: ik kon vrij zijn. Vrij van alles, vrij van alle regels, vrij van alle verplichtingen, vrij van alle schulden, vrij van al mijn stomme kleine taken die mijn baas me had opgelegd, vrij van al mijn zorgen. Op een bepaalde manier was ik nog nooit zo opgetogen geweest. Op het moment dat ik deze gedachte had, was ik vrij, dus besloot ik mijn tijd te nemen.
Ik belde een Uber Black en liet me naar een chique hotel brengen waar ik wist dat ze een chique restaurant hadden. Ik bestelde het wagyu rundvlees, ik bestelde de yellowtail crudo, ik bestelde aardappelen dauphinoise, niet eens wetend wat ik zou krijgen. Ik bestelde wijn. Ik bestelde een chocolade lavataart en er zaten twee sappige rode frambozen bij, een blaadje munt en een bolletje ijs, en ik at alles op, tot de laatste hap. Ik voelde me triomfantelijk. Ik leefde.
In de lobby van het hotel was een kapper, en ik besloot dat ik mijn haar wilde laten knippen en me met een scheermesje wilde scheren, net als de man die ik die ochtend had gezien. De kapper bracht me warme handdoeken die naar eucalyptus en kamfer roken om rond mijn gezicht te wikkelen. Toen ik de winkel uitliep, wilde ik eigenlijk dat iemand aan me zou ruiken. Een andere Uber bracht me terug naar werk, maar ik ging niet terug naar kantoor. Dit was mijn dag, en ik was niemand iets verschuldigd, niet meer.
Ik liep naar de pod en de deuren gingen open. Toegegeven, ik had een beklemmend gevoel in mijn keel toen ik dichterbij kwam, een zekere angst die je voelt voor een publiek optreden. Ik dacht aan de mensen die me de pod in zouden zien lopen. Ik dacht aan de man die ik eerder die ochtend had gezien, en ik dacht aan Emma en hoe dapper zij was op Pride Day.
Ik dacht aan de mensen die mijn laatste bericht op de Greenlight website zouden lezen. Ik wist precies wat ik ging zeggen; ik ging mijn ouders vertellen hoeveel ik van hen hield, en zegen wensen voor de toekomstige generaties. Mama en papa zouden zo opgelucht zijn, en papa zou zijn operatie kunnen krijgen. Ik wist dat ze trots op me zouden zijn.
Drew